γράφει ο π. Χαράλαμπος Κοπανάκης:
ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ.
Πάμπολλες φορές μου έχουν μιλήσει οι δυο μεγάλες κόρες μου, για επιθετικό φλερτ που έχουν δεχθεί από περίπολα αστυνομικών, καθώς επιστρέφουν από Βραδυνή έξοδο.
Είναι λάθος;
Δεν θα το ονόμαζα ακριβώς έτσι.
Είναι παρέκβαση δεοντολογική;
Σαφέστατα.
Πάμε τώρα σε δυο περιστατικά που ελαβαν χώρα μπροστά στα μάτια μου.
Περπατάμε με μια από τις κόρες μου στην Ερμού στην Αθήνα.
Μου ζητά να μπει σε ένα μαγαζί και μένω απ' έξω να την περιμένω μέχρι να τελειώσει.
Εξερχόμενη, βλέπω να την σταματά ένας νεαρός αστυνομικός με όλα τα διακριτικά του ρομποκοπ.
Μιλάνε για λίγο, ενώ εγώ δεν πλησιάζω. Εικάζω ότι μπορεί να γνωρίζονται.
Όταν τελείωσε η κουβέντα τους, πριν τη ρωτήσω κάτι σχετικό, μου λέει η ίδια ότι της ζήτησε το τηλέφωνο της, αν θέλει να βγούνε ραντεβού.
Ετοιμαζόμαστε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς με μια άλλη από τις κόρες.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, την αποβιβάζω έξω από τις αναχωρήσεις και πάω να παρκάρω.
Επιστρεφοντας, βλέπω δίπλα της έναν αστυνομικο να μιλάνε. Την φωνάζω από μακριά και μου απαντά "έρχομαι μπαμπά."
Ο αστυνομικός απάντησε, "είναι ο μπαμπάς σου;"
Και αυτός εν ώρα υπηρεσίας είχε πλησιάσει ενα κορίτσι και ζητούσε στοιχεία και ονόματα, με το αίτημα να βγούνε κάποιο ραντεβού.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Να ποινικοποιήσω το φλέρτ;
Όχι βέβαια.
Εδώ όμως τίθεται ενα σοβαρό ζήτημα.
Κατά πόσον δηλαδή ακολουθείται και τηρείται η αστυνομική δεοντολογία.
Ναι, είναι άνθρωποι και οι αστυνομικοί.
Ωστόσο όταν φλερτάρεις και ζητάς τηλέφωνα την ώρα της υπηρεσίας σου, είναι αδίκημα παράβλεψης της δεοντολογίας.
Δεν μπορώ εγώ να εκμεταλλεύομαι το όποιο κύρος μου προσφέρει η ένστολη παρουσία μου, για να την πέφτω σε γυναίκες ή άνδρες.
