Η προβολή ενός οπτικού (μη ηχητικού) υλικού για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων στους σταθμούς του Μετρό και του Ηλεκτρικού της Αθήνας ξεκινάει με τη λέξη «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» και ολοκληρώνεται με τη φράση «ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΦΑΣΙΣΜΟ». Μέσα σε 51 δευτερόλεπτα, 10 αριθμοί και 68 λέξεις αναλύουν 12 εικόνες της κατοχικής Ελλάδας, σοκάροντας. Ωστόσο, 51 δευτερόλεπτα αρκούν για να καταδείξουν την ύπαρξη ενός ακραίου Κέντρου, που αρνείται το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη, επικαλούμενο την έναρξη της τουριστικής περιόδου, το αδόκιμο του χώρου προβολής και το «τι θα πουν οι άλλοι».
Το ακροκεντρώο αφήγημα
Μετά το 2009, ο ευρύτερος πολιτικός θώκος που απλώνεται από την Κεντροαριστερά έως την Κεντροδεξιά ανασυγκροτήθηκε εντός ενός πλαισίου που ορίζεται από την κοινή λογική, τον πολιτικό ρεαλισμό και τη μέση λύση. Απέκτησε ένα κατεξοχήν φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό, που εστιάζει στο υπέρτατο πολιτικό δόγμα: «Στην Ε.Ε. πάση θυσία - εντός του Ευρώ με κάθε κόστος». Στιγματίζει κάθε λαϊκό ως λαϊκιστικό και κάθε εθνικό ως εθνικιστικό, επιχειρώντας να εκτοπίσει σε επίπεδο ψυχολογικών εντυπώσεων και πολιτικής ορολογίας τη ριζοσπαστική Αριστερά και την αντιμνημονιακή Δεξιά προς τα άκρα τους. Συγκεκριμένα, προβάλει ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρασυρόμενο από όσες ακροαριστερές συνιστώσες του στηρίζουν την εγχώρια τρομοκρατία, συγκλίνει περισσότερο με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, όπως ακριβώς συγκλίνουν τα δύο άκρα στο πέταλο ενός αλόγου.
Το κυανοπράσινο Κέντρο
Όσο τα δύο (πρώην) κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης ολοένα και περισσότερο συρρικνώνονται, μία άλλη αναγεννημένη, μετεξελιγμένη και, εν τέλει, μεταλλαγμένη εκδοχή τους αναδεικνύεται μέσα από ένα πολιτικά οξύμωρο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ (κυανο)φιλελευθέρων και (πρασινο)σοσιαλδημοκρατών. Το (κυανοπράσινο) Ποτάμι συγκροτήθηκε, ενδεικτικά, από τους Μεταρρυθμιστές με τον (πρώην βουλευτή της ΔΗΜΑΡ) Σπύρο Λυκούδη και τους Σοσιαλιστές με τον (πρώην ευρωβουλετή του ΠαΣοΚ) Σπύρο Δανέλλη έως τους Φιλελεύθερους με την (πρώην αντιπρόεδρο της ΔΡΑΣΗΣ) Αντιγόνη Λυμπεράκη. Κάτω από το μανδύα μιας μετριοπαθούς Σοσιαλδημοκρατίας, καλύπτει περίτεχνα τις κυρίαρχες πολιτικές του άκρατου Νεοφιλελευθερισμού, ενός σαδιστικού μοντέλου οικονομίας (ή αλλιώς ενός «σαδιστικού καπιταλισμού», σύμφωνα με το Φινλανδό σκηνοθέτη Aki Kaurismäki).
Το ακραίο Κέντρο αντιμάχεται απροκάλυπτα τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, με το ίδιο πάθος με το οποίο αντιδρά πεισματικά στη σύσταση των επιτροπών Διεκδίκησης Γερμανικών Αποζημιώσεων και Αλήθειας Δημόσιου Χρέους. Άθελά του, όμως, επιτελεί ένα ύψιστο εθνικό λειτούργημα: Ανάγει το δίπολο “αλήθεια - λήθη”, στο βαθύ πυρήνα πολιτικής αντιπαράθεσης για την ιστορική και οικονομική επιβίωση του σύγχρονου Ελληνισμού. Μόνο που η αλήθεια είναι για τη λήθη, ότι το φως για το σκοτάδι.
--------------------------------
* Ο Άκης Σιαμαντζιούρας (asiam@aegean.gr) είναι διδάκτορας Οικολογίας
