Γ
ράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου * . Είναι κάτι γειτονιές μές σ’αυτήν την πόλη…Κάτι γειτονιές με σκαλάκια, γκριζοπράσινα σκαλάκια τον χειμώνα, γκριζοκίτρινα το καλοκαίρι. Σπιτάκια με μικρές αυλές, που το ένα σέβεται το ύψος τ’ άλλου. Μπουγάδες στις ταράτσες, γριές στα κατώφλια, παιδιά στον κάτω δρόμο.
Αν τύχει να περάσεις κι έχει ησυχία, κάτι θ’ακούσεις, κάτι σαν ψίθυρο ν’ανεβαίνει από τα πόδια σου, καθώς ακουμπούν το καλντερίμι. Παιδικές φωνές σαν να ‘ρχονται από μακριά, παιχνίδια ξεχασμένα και μορφές αχνές, που κάποτε στοίχειωναν τον ύπνο σου, ίσως προβάλουν μπροστά σου.
Αλεξί-λεξί-λαντάμ …
Φτού ξελεφτεριιία… ποδοβολητά…
Ο πετροπόλεμος, παιχνίδι προσφιλές. Ένα ανοιγμένο φρύδι, αίματα, κλάματα... Η Ζαμπέτα με το οξυζενέ…
«Βασιλιά, βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά»…. τα σκαλιά της «τσαγκάραινας». Η πόρτα ανοίγει, κι η στριμμένη γριά πετά έναν κουβά νερό…. τρεχάλα, γέλια…. ξανά στα σκαλιά …. «Βασιλιά, βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά»…. η πόρτα ξανανοίγει… «Η Τσαγκάραιναααα!»… κι άλλη κουβαδιά… κι άλλη τρεχάλα… κι άλλα γέλια…
Εκδίκηση: Ένα απόγευμα από το ανοιχτό παράθυρο, της πετά ένα παγωτό ξυλάκι μέσα στο σαλόνι. Τρεχάλα…
«Ο Μπγάααας!» Τρεχάλα…
Γεροδεμένος με ξεχειλωμένα ρούχα, μορφή άγρια. Ένα μάτι, στ’ άλλο χάσκει μιά τρύπα. Τρόμος… Στο χέρι κρατά πάντα πέτρες, για να φοβερίζει.
Τ’αγόρια τον πετροβολούν πισώπλατα… Τον φοβάται τον Μπγά, τον φοβάται πολύ….
Η κυρά – Μαρία, γριά, αδύνατη, σκυφτή, μια μαύρη γλυκιά κουκίδα… Φέρνει αυγουλάκια και ζαρώνει το μουσούδι της τα μεσημέρια δίπλα στη σόμπα με μισόκλειστα μάτια. Έχει πάνω από το φρύδι μια τεράστια κρεατοελιά, σαν καρύδι. Στο όμορφο σπιτάκι της σκαρφαλωμένο στα σκαλιά, μια ειρικιά, μα τι ειρικιά….. Κι αυτός που δεν πρόλαβε ν’ανεβεί: «Θεία, τα ειρίκιααα!» Τρεχάλα… τα ειρίκια στις τσέπες …
Νηπιαγωγείο σ’ένα παλιό αρχοντικό. Η φοβέρα: τα υγρά και σκοτεινά του υπόγεια… Κοπάνα απ’ το νηπιαγωγείο…(!) «Κορτσέλ’, σε ψάχνεν…». Τη βρήκαν… Ξεκοτσίδιασμα, σκαμπίλι! Άλλες δυό απόπειρες την ίδια χρονιά, άκαρπες…
Τώρα; Στο νηπιαγωγείο κατοικούν τα ερείπιά του, τα σπίτια ψήλωσαν….
Η Μαρία μου, ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Μάνος, η Ρίτσα, η Βίκυ, ο Καπίνο, η Άννα, ο Μιχάλης, ο Τάκης, ο Τζάννος, ο Θόδωρος, ο Κώστας, κι άλλοι … «μπατόλιες» (πριν απ’αυτούς και μετά από αυτούς), οι πιο πολλοί δεν μένουν πια εκεί, οι φωνές τους έγιναν μπάσες, μπαμπάδες και μαμάδες, και στις τσέπες τους δεν βρίσκουν ειρίκια, ούτε τσάγαλα, παρά μόνο χαρτάκια, τσαλακωμένα.
Ένα σημάδι από πέτρα πάνω σε κάποιο φρύδι, ένα σημάδι σε κάποιο γόνατο, από μια γερή «σαβούρντα», σίγουρα θα τους κάνει κάποτε να πουν μια ιστορία, για τη γειτονιά με τα σκαλάκια...
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
