του Κώστα Βελούτσου
Δεν θα πω ευθέως ότι είμαι κατά των παρελάσεων με την έννοια του τρόπου κατά τον οποίο γίνονται, αλλά με βρίσκουν παγερά αδιάφορο τέτοιου είδους εκδηλώσεων τη σημερινή εποχή. Σαφώς όμως και δεν ξεχνώ σε καμία περίπτωση τους αγώνες που έδωσαν οι δικοί μας πρόγονοι και οι πρόγονοι κάθε τόπου για τη λευτεριά μας.
Ψάχνω για να βρω το νόημα ή αν θέλετε τον απόηχο που μας αφήνει το έπος του ’40 για παράδειγμα και η επέτειος της σημερινής ημέρας της απελευθέρωσης της Λέσβου, για να περάσω στα δικά μας. Σε μια εποχή που όλα πια έχουν ισοπεδωθεί, όλα τα ιερά και τα όσια για τα οποία μάτωσαν τις ψυχές τους και χάθηκαν ανθρώπινες ζωές όλοι εμείς οι επόμενες γενιές αρκούμαστε να πούμε ότι όλα αυτά είναι μια γιορτή, μια παρέλαση και τίποτα περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής βαρέθηκα με τις ανούσιες-και πολυδάπανες- επισκέψεις των πολιτικών αρχών στον τόπο μας για να παραστούν στις επετείους, κουράστηκα με τις επαναλήψεις των λόγων τους για ηθικό ακμαιότατο και να μας υπενθυμίζουν πάντα για το ψυχικό σθένος που έτσι κι αλλιώς έχουμε. Λύσεις στα προβλήματα που χρόνια μας ταλαιπωρούν δεν υπάρχουν ή δεν θέλουν να βρουν, και το χειρότερο, αφού όλα αυτά δεν λύνονται, επιδεινώνονται. Όσο για εμάς είπαμε αρκούμαστε και σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε δυνάστη ντόπιο ή ξένο και λέμε ότι ζούμε, όπως ζούμε, και ότι είμαστε καλά.
Κατά τ’ άλλα έχουμε παρέλαση και σύμμαχός μας θα είναι ο καλός καιρός. Ο κόσμος θα απολαύσει, θα θαυμάσει τη μαθητιώσα νεολαία, τα στρατευμένα νιάτα που θα περάσουν από μπροστά του και για άλλη μια φορά θ’ ακουστεί από τα μεγάφωνα η αγέρωχη φωνή της Σοφίας Βέμπο με το τραγούδι που όλους μάς μεγάλωσε: «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά…».
Έτσι όλα θα είναι τέλεια, μιας και το ηθικό μας-κατά τις δηλώσεις των πολιτικών αρχών του τόπου- παραμένει και επιβάλλεται να είναι υψηλό, άσχετα αν δίπλα μας υπάρχουν νεκροί, αγνοούμενοι, οι θάλασσές μας σφύζουν από τα ναυάγια και οι παραλίες έχουν γεμίσει με σωσίβια. Όλα όμως θα συμμαζευτούν λόγω της επίσκεψης του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας, οι δρόμοι θα αστράφτουν(αν και για να αποδώσουμε το σωστό και το δίκαιο οι δρόμοι είναι καθαροί από την ανάληψη της δημοτικής αρχής) για να δούμε τα χαμόγελα του πρωθυπουργού, του Αβραμόπουλου και των άλλων -των ξένων θεσμικών προσώπων-. Στις φωτογραφήσεις στα λόγια, στις δηλώσεις και στα δήθεν δάκρυα συμπόνιας δεν τους πιάνει κανείς, όταν όμως κλείσουν οι κάμερες, τα φλας και τα δήθεν δάκρυα των πολιτικών στερέψουν, όλα ξεχνιούνται.
Εμείς πάντως έχουμε παρέλαση και αναρωτιέμαι ποιό είναι το πραγματικό νόημα της σημερινής ημέρας που κανονικά θα ’πρεπε να είναι τόσο βαρυσήμαντο όσο ήταν οι φωνές και οι αγώνες των προγόνων μας για τη λευτεριά.;
Κατά πάσα πιθανότητα στην πορεία όλων αυτών των χρόνων κάπου χάθηκε ο πολιτισμός μας, η μαγκιά το τσαγανό του Έλληνα και η άρνηση της υποταγής.
