Αναζητώντας το χαμένο μπαλόνι από την Ιαπωνία στη Μυτιλήνη...
Η Κιτσούκο είναι από την Ιαπωνία. Γεννήθηκε στην Αρίτα, μια μικρή πόλη διάσημη γιά τα κεραμικά της. Εγώ, την είδα ένα πρωί να στέκεται έξω από ένα ξενοδοχείο της Μυτιλήνης, με την βαλίτσα της, να περιμένει ένα ταξί να την πάει στο αεροδρόμιο. Έφευγε.
Η Κιτσούκο, λοιπόν, έφτασε στην Μυτιλήνη στα μέσα Αυγούστου, μέσω Τόκυο, προκειμένου να βρει το μπαλόνι της.
Μεγάλη ιστορία είχε αυτό το μπαλόνι. Ένα μπαλόνι οικογενειακό κειμήλιο. Το είχε φτιάξει πριν 400 χρόνια ένας πρόγονος της Κιτσούκο με μιά πατροπαράδοτη τεχνική, που πλέον κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό το μπαλόνι, η οικογένεια της το φούσκωνε μιά φορά τον χρόνο, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που μαζεύονταν ο κόσμος στην κεντρική πλατεία της Αρίτα, για να υποδεχτεί τον καινούριο χρόνο.
Φέτος, η Κιτσούκο αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Αντί να φουσκώσει το μπαλόνι με το στόμα, όπως έκαναν μέχρι τότε, αποφάσισε να το φουσκώσει με ήλιον, αυτό το αέριο που κάνει τα μπαλόνια να πετούν ψηλά στον ουρανό. Το έδεσε με ένα μακρύ σπάγκο.Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, μαζί με χιλιάδες κόσμου, στον ερχομό του 2018, χιλιάδες μπαλόνια σκέπασαν τον ουρανό.
Και τι ατυχία! Κάποιος αγκάλιασε την Κιτσουκο, κάποιος την έσπρωξε, κάποιος τη φίλησε, το μπαλόνι ξέφυγε άρχισε να υψώνεται, ώσπου χάθηκε... Μαύρη απελπισία. Χάθηκε το μπαλόνι - οικογενειακό κειμήλιο. Κατάθλιψη.Τι θα πει η υπόλοιπη οικογένεια;
Σκέφθηκε και ξανασκέφθηκε και στο τέλος απευθύνθηκε σ' έναν φίλο του πατέρα της, καθηγητή αστροφυσικής του πανεπιστημίου Τσουκούμπα.
Αυτός, έκανε διάφορους υπολογισμούς και της ανακοίνωσε, ότι γύρω στα μέσα Αυγούστου το μπαλόνι της, μετά από μακριά πτήση θα βρίσκεται πάνω από την Ευρώπη, και συγκεκριμένα πάνω απ' την Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα πάνω από ένα νησί, που το λένε Λέσβο και Μυτιλήνη μαζί.
Αυτός λοιπόν ήταν ο λόγος που έφθασε στη Μυτιλήνη. Μήπως βρεί το μπαλόνι της. Ρώτησε, μίλησε με κόσμο,αλλά όπως ήταν φυσικό, κανείς δεν είχε προσέξει ένα μπαλόνι να πετά αδέσποτο στον ουρανό της Λέσβου. Κάποιος,της πρότεινε να ανεβεί στην κορυφή του Ολύμπου στην Αγιάσο, μήπως από τόσο ψηλά φανεί κάτι απ' το μπαλόνι της. Τίποτα όμως δεν είδαν τα σχιστά ματάκια της πέρα απ' την πανέμορφη θέα.
Μετά, κατέβηκε στην Αγιάσο, ήταν οι μέρες που γιόρταζε η Παναγία και είχε πανηγύρι. Περιηγήθηκε το χωριό, εντυπωσιάστηκε με την ομορφιά του, περιεργάστηκε τα κεραμικά και ξαφνικά τρελάθηκε! Δίπλα στους πάγκους με τα διάφορα προιόντα προς πώληση, ένας τσιγγάνος κρατούσε ένα μπουκέτο διαφανή μπαλόνια, με μπλε φωτάκια σαν γιρλάντες γύρω-γύρω. Η Κιτούκο έμεινε με ανοιχτό το στόμα να τα χαζεύει.
Δεν αγόρασε μόνο ένα μπαλόνι, αγόρασε ένα φουσκωμένο και πέντε ξεφούσκωτα.
"Αυτά είναι πολύ πιό ωραία από το μπαλόνι που ψάχνω", σκέφθηκε.
Και ξαφνικά, απελευθερώθηκε. Από την οικογενειακή παράδοση που την βάραινε. Από τον ψυχαναγκασμό, που την έκανε να φύγει από την άκρη του κόσμου, γιά να ξαναβρεί τον τρόπο ζωής της, που έχασε. Βρήκε κάτι καλύτερο από αυτό που έψαχνε. Κάπου αλλού. Σ' έναν τόπο που ούτε φανταζόταν ότι υπάρχει. Ένιωσε ότι ο δρόμος που περπατούσε δεν ήταν μοναδικός. Η πορεία της ζωής της θ' άλλαζε. Γι' αλλού θα τραβούσε. Θα τολμούσε.
Κι αν χρειαζόταν, ήταν έτοιμη να ξαναλλάξει διαδρομή. Άξιζε τον κόπο.
Σε δύο μέρες έφυγε. Για πού, κανείς δεν ξέρει.
Την περασμένη Κυριακή, που πήγαινα για ψάρεμα στα Τουκμάκια, στο μέσον του πελάγους, ένα σπασμένο μπαλόνι έπλεε και αναπολούσε το μεγάλο ταξίδι που έκανε από την Ιαπωνία στην Ευρώπη.
Ήταν το χαμένο μπαλόνι της Κιτσούκο.
-----
Υοπογραφή: Α Ν Τ Ι Λ Ο Γ Ο Σ
