Γράφει ο Κώστας Βελούτσος: Και ξαφνικά μέσα στον Αύγουστο μάς προέκυψαν εκλογές. Πού να το περίμενε κανείς ότι θα αφήναμε την όποια καλοκαιρινή χαλαρότητα θα μπορούσαμε να έχουμε και θα ασχολούμασταν ξανά-μανά με τους πολιτικούς και τα μνημόνια. Αν και για να λέμε την αλήθεια, και όπως ακριβώς έχουν τα πράγματα, εδώ κι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η πολιτική συζήτηση και το τι θα γίνει τελικά με μας ήταν και εξακολουθεί δυστυχώς να είναι πια το κυρίαρχο μέρος της καθημερινότητας όλων μας.
Δεν πέρασαν παρά δυο μήνες περίπου όταν μας έβαλαν με το έτσι θέλω να ψηφίσουμε για κάτι που τελικά δεν πέρασε, δεν έγινε ποτέ, αντιθέτως άλλο έβγαλε η κάλπη του Ιούνη και άλλο εφαρμόστηκε.
Τι δεν κάνουμε σωστά τόσες δεκαετίες προσπαθώ να καταλάβω, αλλά εις μάτην. Δοκιμάσαμε τα πάντα σαν παρακμιακοί χρήστες (πολιτικών) ουσιών, αλλά τίποτα τελικά δεν μας έπιασε, τίποτα δεν μας κράτησε. Δεξιά, κέντρο και τώρα αριστερά, αλλά να που τελικά όλοι λένε τα ίδια, και το χειρότερο κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους.
Ακούω και πάντα άκουγα σε τέτοιες-προεκλογικές- περίοδοι από τους επίδοξους πολιτικούς μας ότι νοιάζονται για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, για την κοινωνία, μα οι λόγοι πάντα ήταν ψηφοθηρικοί και τίποτα άλλο, αφού μετά την καταμέτρηση των ψήφων της κάλπης …μην τους είδατε και όλα τα μεγάλα, βαρύγδουπα λόγια και οι υποσχέσεις ξεχνιούνται, πετούν και χάνονται.
Συγνώμη που γίνομαι ισοπεδωτικός, αλλά αυτό όμως που ασφυκτιά μέσα μου είναι τα σοφά λόγια του Καζαντζάκη που μού ’ρχονται κατά νου, όταν εκείνος είπε ότι «δεν φοβάμαι τίποτα δεν ελπίζω σε τίποτα…». Από τα λόγια του μεγάλου σοφού θα κρατήσω το δεύτερο συνθετικό της πρότασης και θα δηλώσω ότι δεν ελπίζω πια σε τίποτα και τίποτα δεν θα αλλάξει τελικά στον ελλαδικό χώρο.
Αυτή την Ελλάδα είναι που λυπάμαι και την φαντάζομαι σαν μια γυναίκα που τη σέρνουν από δω κι από εκεί, που την τραβολογούν στις ευρωπαϊκές πασαρέλες όλοι αυτοί που νοιάζονται κατά τ’ άλλα για την πατρίδα και ευθαρσώς δηλώνουν ότι θα την υπερασπιστούν με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος για εκείνους. Πραγματικά τη λυπάμαι όπως άλλωστε λυπάμαι κι εμάς τους ίδιους που πιστέψαμε στο σχίσιμο και στο κάψιμο των μνημονίων, και ότι η χώρα ήταν σε τροχιά ανάκαμψης.
