Το παραλήρημα για την «εξόντωση», την «κατάρρευση», τη «διάλυση», την «εξαφάνιση», τη «χρεωκοπία» της μεσαίας τάξης, για το «νέο προλεταριάτο» και τους «νεόπτωχους», θέλει να μας πείσει ότι η μεσαία τάξη καθορίζεται μόνο οικονομικά;
Δηλαδή, ένας άνεργος αρχιτέκτονας ή ένας άφραγκος αρχαιολόγος σε ποια τάξη ανήκει;
Μόνο οικονομική ταυτότητα έχει η μεσαία τάξη;
Δεν έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως ο τρόπος ζωής της, το μορφωτικό της επίπεδο, οι επιλογές της, αλλά και ποσοτικά χαρακτηριστικά, όπως η αναλογία της στην κοινωνία;
Οι κακές γλώσσες λένε ότι η μεσαία τάξη στη χώρα μας «αποτελεί δημιούργημα των πελατειακών σχέσεων της πολιτικής της μεταπολίτευσης».
Ακόμα κι αν έχουν λίγο δίκιο, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια, η μεσαία τάξη, διευρύνθηκε με ταχείς ρυθμούς, άνθισε επαγγελματικά επιχειρηματικά, μορφώθηκε, δημιούργησε και κατανάλωσε και αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό επιστημονικό και επαγγελματικό κεφάλαιο της κοινωνίας.
Πλην όμως, ήταν συμπλεγματική!
Μια κυρά περήφανη επειδή δεν ανήκε πια στο προλεταριάτο και συγχρόνως παραπονιάρα που δεν ανήκει στους πλούσιους! Αμέτι το’χε να ξεφύγει από τον εαυτό της και να μεταπηδήσει στην ανώτερη τάξη, και για τον λόγο αυτό, αρνιόταν την ταξική της ταυτότητα.
Λοξοκοιτάζοντας και μορφάζοντας, παρατηρούσαμε κάποιους μεσαίους, μην έχοντας ταξική συνείδηση, να περιφέρονται διατυμπανίζοντας την επίτευξη του ονείρου της βίλλας, της maisonette και του πολυτελούς αυτοκινήτου, στερούμενοι φυσικά καλαισθησίας και φινέτσας, ως κακέκτυπα της ποθητής μπουρζουαζίας.
Και ψιθυρίζαμε: «νεόπλουτοι»...
Με μισό μάτι πάλι, παρατηρούσαμε ένα μέρος της, επίσης στερούμενου ταξικής συνείδησης, να πολιτεύεται ωφελιμιστικά, και πάντα με στόχο την κοινωνική του ανέλιξη, ν’ αποτελεί το όχημα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Η δε πλουτοκρατία, συνήθιζε να τους χρησιμοποιεί τιμητικά, αποδίδοντάς τους προσωρινά τον τίτλο του οιονεί μέλους της, και αφού τους εξέθετε, τους άδειαζε, για να προσλάβει τους επόμενους.
Και ψιθυρίζαμε: «λαμόγια»...
Με τη λογική του εύκολου πλουτισμού και του πόθου της κοινωνικής της ανέλιξης, η μεσαία τάξη, πορεύτηκε αποπροσανατολισμένη σε σχέση με τη θέση της και μπουρδουκλωμένη στα συμπλέγματά της, δεν απέκτησε ποτέ την ταξική συνείδηση του μεσαίου.
Η παρούσα κρίση, έριξε το προσωπείο του πολλά υποσχόμενου στους μεσαίους καπιταλισμού, διέλυσε απότομα τις χίμαιρές τους, χαρίζοντας τους τον φόβο του κοινωνικού υποβιβασμού, της μιζέριας και εμποδίζοντας την «κοινωνική τους εξέλιξη».
Η παρούσα οικονομική κρίση, όμως, παρέχει στην ετερογενή μεσαία τάξη την ευκαιρία να ενηλικιωθεί, να αποδεχτεί τον εαυτό της, και να αξιοποιήσει το πληθυσμιακό της μέγεθος, το ανθρώπινο δυναμικό της, και να αναλάβει τον ρόλο που κοινωνικά της προσήκει ως ρυθμιστή ανάμεσα στα δύο άκρα, ως ελεγκτή της διαπλοκής και της πολιτειακής λειτουργίας, ως διεκδικητή και εγγυητή των κοινωνικών παροχών, ως μοχλού της οικονομίας (και όχι ως ηλίθιου καταναλωτή), ως σταθεροποιητικού παράγοντα της δημοκρατίας, αποδυναμώνοντας τα άκρα της ανέχειας και του υπερβολικού πλούτου, ως αντιπάλου (και όχι ως ενεργούμενου) των ισχυρότερων.
Μια ευρεία μεσαία τάξη με συνειδητοποιημένη ταξική ταυτότητα, και αλληλεγγύη, μπορεί να βελτιώσει την παρούσα κατάσταση, μπορεί να κρατά τη δημοκρατία σφιχτά από το χέρι…
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
