Το εξοργιστικό μπάχαλο της ελληνικής αστυνομίας
Γράφει ο Θόδωρος Αντωνόπουλος / lifo.gr
Η διαφορετική μεταχείριση στα σοβαρά επεισόδια βίας που προκύπτουν κάνει τους Έλληνες όλο και πιο κακόπιστους ως προς τις προθέσεις της ΕΛ.ΑΣ.
Δεν ήμασταν λίγοι όσοι σοκαριστήκαμε αλλά και θυμώσαμε πολύ με τις φωτογραφίες των φανερά κακοποιημένων παιδιών-λάφυρων που συνέλαβε η ΕΛ.ΑΣ. με την κατηγορία της συμμετοχής τόσο σε ένοπλες ληστείες όσο και στους «Πυρήνες της Φωτιάς». Ακόμα κι άνθρωποι κατά τεκμήριο συντηρητικοί ενοχλήθηκαν από το θέαμα των ρετουσαρισμένων φωτό που προσπαθούσαν άγαρμπα να κρύψουν (;) τα χειρότερα στα στραπατσαρισμένα νεανικά πρόσωπα, στην τελική θα μπορούσαν να ήταν τα δικά τους παιδιά...
Σοκαριστήκαμε, ναι. Όχι γιατί δεν ξέραμε, τάχα μου, οι λιγουλάκι πιο υποψιασμένοι τι σόι αστυνομία έχουμε –ένα σώμα που, ουσιαστικά, πάντα λειτουργούσε ως παραστρατιωτικός μηχανισμός και που με τα χρόνια, αντί να εκσυγχρονίζεται, χειροτερεύει, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα ένα εξοργιστικό ακαταλόγιστο–, ούτε επειδή αγνοούσαμε ότι μεγάλο μέρος της και κυρίως τα ειδικά σώματα όπως τα ΜΑΤ, οι Δίας και οι Ζητάδες συμπεριφέρονται ακόμα και στις απλές εξακριβώσεις στοιχείων σαν ένστολοι συμμορίτες που λογαριασμό δεν δίνουν πουθενά (άσχετα που από τη δική μας τσέπη ψωμίζονται, υπάλληλοί μας είναι δηλαδή).
Ή μήπως δεν είναι κοινό μυστικό οι «σχέσεις στοργής» ΕΛ.ΑΣ. - Χρυσής Αυγής; Η βία και η αυθαιρεσία που συστηματικά εφαρμόζει η αστυνομία μας σε οποιονδήποτε δεν είναι μεγαλόσχημος ή ιδεολογικά «συγγενής» είναι πια παροιμιώδης, ρωτήστε όποιον ντόπιο ή ξένο Αγιάννη θέλετε. Από την υπόθεση «ζαρντινιέρα» και τον πολίτη που συνελήφθη πάραυτα με βαριές κατηγορίες επειδή διαμαρτυρήθηκε για τον παντελώς αδικαιολόγητο δημόσιο βασανισμό μετανάστη μέχρι την αλήτικη κλοτσιά ειδικού φρουρού σε καταδιωκόμενο μηχανάκι στην Κρήτη που έστειλε δύο έφηβους να χαροπαλεύουν, για να αναφέρω μερικά μόνο από τα εκατοντάδες αντίστοιχα περιστατικά που μαθεύονται κάθε χρόνο. Και δεν πρόκειται για εξαιρέσεις, για υπερβάλλοντα ζήλο. Είναι κανονική, επίσημη πολιτική που ασκείται επιλεκτικά και πολύ συγκεκριμένα βεβαίως. Είδε π.χ. κανείς να κακοποιούνται ή να διασύρονται στα ΜΜΕ οι ακροδεξιοί λήσταρχοι που ρήμαζαν τη Βόρεια Ελλάδα, οι ρατσιστές δολοφόνοι του Πακιστανού ποδηλάτη ή, έστω, οι θρασείς κουμπουροφόροι της κηδείας Ντερτιλή; Όχι πως θα έπρεπε, αλλά να, η θεσμική, συστηματοποιημένη, στοχευμένη βία της ελληνικής πολιτείας έφτασε να απασχολεί σοβαρά πια ακόμα και μεγάλα ξένα ΜΜΕ (τα περισσότερα δικά μας αδιαφορούν, όταν δεν σιγοντάρουν), ενώ έχει καταγγελθεί επανειλημμένα και από τη Διεθνή Αμνηστία.
Το εξωφρενικό ήταν ότι αυτήν τη φορά η βία εκτέθηκε δίχως το παραμικρό πρόσχημα, σαν να είναι μια ρουτίνα καθημερινή, ένα σύνηθες φυσικό φαινόμενο όπως ο αέρας ή η βροχή που δεν παραξενεύει κανέναν. Που δεν θα έπρεπε καν να παραξενεύει, γι’ αυτό και επιβάλλεται να το συνηθίσουμε όλη η κοινωνία ώσπου να φτάσουμε να αντικρίζουμε αδιάφορα, αν όχι και με έκδηλη ικανοποίηση, τέτοιες άθλιες εικόνες. Ο δικηγόρος του διαβόλου, βέβαια, λέει ότι το πρόβλημα με τη βία και τη φετιχοποίησή της είναι πια συνολικό, ότι η ελληνική κοινωνία έχει ήδη εθιστεί σε αυτήν σε επικίνδυνο βαθμό. Ότι αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα, αν δηλαδή κάποιοι –οι οποιοιδήποτε– μπάτσοι είχαν πέσει στα χέρια επίδοξων ανταρτών πόλεων, θα είχαν, πιθανότατα, υποστεί τα ίδια και χειρότερα, δίχως κανέναν ενδοιασμό. Ναι, και αυτό αληθεύει, κρατάει χρόνια, άλλωστε, αυτή η (κάθε άλλο παρά πολιτική, εν τέλει) βεντέτα μεταξύ αστυνομίας και αναρχικού χώρου, όπου πρόσκεινται ιδεολογικά οι «Πυρήνες».
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν; Ναι. Δύο. Όχι για το νεαρό της ηλικίας των φερόμενων ως τρομοκρατών, ούτε γιατί δεν συγκρίνονται Δαβίδ με Γολιάθ. Αλλά διότι, αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να ζούμε σε ζούγκλα, προτιμάμε την πραγματική, που έχει και πιο πολύ fan. Διότι αν η ευνομούμενη Πολιτεία, οι θεσμοί, το δημοκρατικό πολίτευμα και οι εκπρόσωποί τους έχουν, ή επαίρονται πως έχουν, ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στα λεγόμενα άκρα, αυτό είναι ακριβώς η θεωρητική, τουλάχιστον, υποχρέωσή τους να είναι ψύχραιμοι, αντικειμενικοί, να σέβονται και να υπερασπίζονται όχι μόνο την «έννομον τάξιν» αλλά και τα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα ακόμα και του τελευταίου εγκληματία. Διαφορετικά, αν δηλαδή αποδεικνύονται στην πράξη χειρότεροι εκείνων που κατηγορούν, δεν έχουν κανένα ηθικό δικαίωμα να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Πολύ σωστά η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου λέει πως «η συστηματική έκνομη βία της αστυνομίας και η σύστοιχη απόλυτη ατιμωρησία των οργάνων της θέτει όχι απλώς πολιτειακό ζήτημα αλλά αμφισβητεί και την προσήλωση της χώρας σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό». Αλλά πόση δημοκρατική ευαισθησία μπορούν, άραγε, να επιδείξουν ένα κράτος και μια πολιτεία που με πρόφαση κάποια μνημόνια υιοθετούν βαθιά αντιδημοκρατικές πρακτικές, εκκολάπτοντας έτσι διαρκώς νέες κοινωνικές ανισότητες κι εντάσεις, ενδεχομένως και νέους «Πυρήνες»; Ιδανική σπαζοκεφαλιά για μια επόμενη, μία τέταρτη Ελληνική δημοκρατία.
