Η ώρα της Αριστεράς
Χρόνος ανάγνωσης :
3'Γράφει ο Στράτος Σαλαβός
Βράδυ εκλογών. Ζαλισμένος, μπροστά στο κομπιούτερ μου, απέναντι βουίζει η τηλεόραση, η γυναίκα μου ζητάει τους σταυρούς κι ο γιος μου από την Αγγλία μού στέλνει μηνύματα για τα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, κύριε αρχισυντάκτα μου, να είσαι επιεικής διορθώνοντας κανά λάθος!
Είναι μια παράξενη, μια διαφορετική βραδιά. Όχι γιατί έχουμε εκλογές. Αλλά γιατί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η Αριστερά αναλαμβάνει το πηδάλιο! Και πώς; Με εκλογές!
Τόσα χρόνια αγώνες, εξορίες, εμφυλίους πολέμους, μέχρι που ‘ρθε ο Αλέξης να σαρώσει ακόμα και με δεξιές ψήφους!
Κάθομαι και συλλογιέμαι. Αμούστακος έφηβος, παρακολουθούσα από τη μια πλευρά τα τουρκικά αεροπλάνα πάνω από τη Λέσβο και από την άλλη, στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, να έρχεται ο Καραμανλής. Σα να άνοιξε τότε ένα παράθυρο ή, εάν θέλετε, σα να μπολιάστηκα με το…. μικρόβιο της πολιτικής.
Ήρθε η άγνωστη για μένα Δημοκρατία, μια νέα και διαφορετική Δεξιά, μ’ ένα φιλοσοφημένο Καραμανλή, ελεύθερο πλέον το Κ.Κ.Ε., ο Ανδρέας με το ζιβάγκο κι εγώ, στο Δημοτικό Θέατρο να παρακολουθώ την πρώτη μου προεκλογική συγκέντρωση! Η χαρά και η συγκίνηση της Δημοκρατίας!
Το ‘81 η Δημοκρατία πάτησε γκάζι και ήρθε ο Παπανδρέου. Φαινόταν, σαν ποτάμι η Αλλαγή, που μαζί με συνθήματα του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δονούσαν την ατμόσφαιρα. Υπήρχε και τότε φόβος και τρόμος. «Θα μας πάρει τα σπίτια», φώναζαν οπαδοί τής Ν.Δ..
«Θα μας κάνει πόλεμο», φώναζαν κάποιοι άλλοι. Κι από την άλλη, ο συμπαθής Ράλλης, με ελικόπτερο να μοιράζει επιταγές λες και θα… δωροδοκούσε τους ψηφοφόρους! Πράγματα πρωτόγνωρα, σοσιαλιστής πρωθυπουργός, Πρόεδρος ο Καραμανλής. Στέριωσε όμως η Δημοκρατία τόσο, που στη συνέχεια οι σοσιαλιστές άρχισαν να ξεσαλώνουν…
ι ήρθε το… βρόμικο ‘89, το τείχος του Βερολίνου να ‘χει πέσει και ο Φλωράκης να τρώει τα ντολμαδάκια της Μαρίκας. Μητσοτάκης, Φλωράκης και Κύρκος, η «τρόικα» της εποχής, να προσπαθούν να χώσουν στη φυλακή τον ερωτευμένο Ανδρέα. Άρχισαν όμως να σπάζουν οι κομματικοί τοίχοι, με τους οπαδούς ν’ αντιλαμβάνονται ότι οι αντίπαλοι τους… μοιάζουν.
Είχαν κι αυτοί τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες. Τους έφερε πλέον κοντά, άρχισαν από το να πίνουν καφέ, στο να δημιουργούν πολιτικούς ομίλους. Η Δημοκρατία, όμως, έκανε άλλη μια στροφή, επικίνδυνη, αλλά φάνηκε πως είχε πλέον ριζώσει στη χώρα μας.
Επιτέλους έγινε πρωθυπουργός και ο «Ψηλός», το ισχυρό Κ.Κ.Ε. έγινε δυο κομμάτια και ακούγονται πλέον έντονα οι κομματικοί τριγμοί.
Ξανάρθε ο Ανδρέας, από πίσω του ήρθε ο «Κινέζος» Σημίτης, μας έφερε τον εκσυγχρονισμό, αλλά και τύπους σαν τον Τσουκάτο, το Μαντέλη, που μαζί με τον Άκη κάνανε άλλου είδους παιχνίδι…
Κατόπιν ήρθε ο ανιψιός Καραμανλής, ήρθε και ο υιός Παπανδρέου, αλλά μας ήρθε και ο ταμπλάς με την κρίση! Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος της Μεταπολίτευσης. Και μαζί ήρθε ο Αλέξης, χέρι - χέρι με την Αριστερά. Βέβαια, μας ήρθε και η «Χρυσή Αυγή».
Εγώ Αριστερός δεν είμαι. Αλλά αισθάνομαι συγκίνηση που η Δημοκρατία υποδέχεται με την ψήφο της την Αριστερά. Ας μην είναι η παραδοσιακή, η γνωστή παλιά Αριστερά. Άλλωστε, τι σημαίνει σήμερα πλέον Αριστερά; Είναι κι αυτό ένα ζητούμενο για την περίεργη εποχή μας.
Αλλά νομίζω ότι ανεξάρτητα από το πού ανήκει ο καθένας μας, ας υποδεχτούμε την Αριστερά, ν’ αφήσει τις πλατείες και τα χάπενινγκ και με τον Αλέξη στο πηδάλιο, να κυβερνήσει. Να κυβερνήσει, όμως, χωρίς ιδεοληψίες κι επαναστατικά γιουρούσια, αλλά με σύνεση και πάντα σε σχέση με τα γεωπολιτικά οικονομικά δεδομένα.
Αλλά να είναι και μια Αριστερά ευαίσθητη, δίκαιη.
Και όλοι μαζί οι Έλληνες, να συνεχίσουμε να οικοδομούμε τη δημοκρατία μας, να σφυρηλατήσουμε την κοινωνία μας και ν’ αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση. Διαφορετικά, χαμένοι θα είναι και η Αριστερά και η Δημοκρατία, αλλά και η χώρα…
