yle="text-align: justify;">Γράφει : Βασιλική Σουλαδάκη *
Τον τελευταίο καιρό, «έκπληκτοι κατ’ ευφημισμόν» ανακάλυψαν οι πολίτες, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα ναζιστικά χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής.
Βγήκαν στο φλάμπουρο οι μόνιμοι παντογνώστες, οι γεννημένοι επαΐοντες και αυθεντίες, οι πάντοτε από καθ’ έδρας ομιλούντες, έτοιμοι επί παντός επιστητού, να αναλύσουν, να προτείνουν, να καθησυχάσουν ή και να κινδυνολογήσουν, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αυτογνωσίας, πάντοτε αλάθητοι, στην ουσία ανεύθυνοι και αμετανόητοι.
Οι ίδιοι πάντοτε, που πριν από τη στυγνή δολοφονία στη Νίκαια, με άλλα κριτήρια και άλλους τρόπους αντιμετώπιζαν το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, την τερατογέννεσή του, τις μεθόδους του και ξαφνικά, η στυγνή δολοφονία στην Νίκαια, τους οδήγησε άρδην σε αναπροσανατολισμό, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τις προηγούμενες απόψεις τους για την Χρυσή Αυγή και τους τρόπους αντιμετώπισής της.
Σχετικά με το θέμα, τις τελευταίες μέρες πολλά έχουν γραφτεί ή έχουν λεχθεί, οπότε δεν θα προσθέσω και εγώ με παραλλαγές τις ίδιες κοινοτοπίες.
Μου δίνεται όμως η ευκαιρία, η δυνατότητα, να ασχοληθώ λίγο περισσότερο, με τα όσα κατά καιρούς πάνω στο ζήτημα αναπτύχθηκαν, για να περάσω απέναντι, σε εκείνα που ξεχάστηκαν συνειδητά, ή ασυνείδητα, προκειμένου ο καθένας στον δημόσιο λόγο, να δικαιολογήσει τις απόψεις, τα έργα και τις πράξεις του.
Πολλοί επεχείρησαν να κάνουν αναγωγές, στο προηγούμενο της Γερμανίας και στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, παρέλειψαν όμως να αναφερθούν στην πολιτική συμπεριφορά των λοιπών πολιτικών δυνάμεων εκείνης της εποχής, πέραν των ναζιστών και τις αντιθέσεις τους, που τελικά, διευκόλυναν την άνοδο του Χίτλερ στην διακυβέρνηση της Γερμανίας.
Παρέλειψαν, ακόμη, να αναφερθούν στο φασιστικό προηγούμενο της Ιταλίας του Μουσολίνι, στους φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία, ακόμη και στην άνοδο της Ακροδεξιάς στη Γαλλία και στις ενέργειες του τότε Λαϊκού Μετώπου.
Παρέλειψαν να αναφερθούν, στους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και στην πορεία προς την Ρώμη (Marcia su Roma), τα τάγματα εφόδου του Ρεμ στην Γερμανία.
Παρέλειψαν να αναφερθούν στην πολιτική συμπεριφορά των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στο ναζιστικό φαινόμενο της Γερμανίας, που κάθε επί μέρους χώρα, κινούμενη στον κατά την γνώμη της μικρόκοσμο των συμφερόντων της, όπως νόμιζε ότι θα εξυπηρετούσε δεν έβλεπε το επερχόμενο τέρας.
Όλοι θαυμάζουμε τη Γκουέρνικα του Πικάσο, ξεχνάμε όμως ή παραβλέπουμε ότι χιτλερικά, γερμανικά, φασιστικά αεροπλάνα, ήσαν αυτά που έκαναν τους βομβαρδισμούς, μπροστά στην απαθή Ευρώπη.
Επίσης παραβλέπουμε ότι στον ισπανικό εμφύλιο με τους φασίστες του Φράνκο, η άλλη πλευρά, είτε οι αναρχικοί, είτε οι διασπασμένες δημοκρατικές δυνάμεις, πρακτικά βοήθησαν στην επικράτηση του Φράνκο.
Επιχειρούν κάποιοι να ερμηνεύσουν, το ναζιστικό φαινόμενο ως αποτέλεσμα των ταπεινωτικών όρων που επέβαλαν στην Γερμανία οι νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ή ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 1930, παραβλέποντας το γεγονός ότι στις άλλες χώρες που αναπτύχθηκε ο φασισμός, ακόμη και στην Γαλλία, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, διότι ήσαν από τις νικήτριες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Όπως επίσης η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να ξεπερνιέται και πρέπει να σημειωθεί ότι η ίδια κρίση που, κατά κύριο λόγο, έπληξε τις ΗΠΑ δεν οδήγησε στον εκφασισμό της Αμερικανικής κοινωνίας, το αντίθετο μάλιστα, η Αμερική ήταν η φιλόξενη χώρα, ο υποδοχέας των καταδιωκόμενων από τον φασισμό και τον ναζισμό.
Το βέβαιο είναι ότι η ανάπτυξη του φασισμού και του ναζισμού, που οδήγησε στη τραγωδία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, περισσότερο οφείλεται στην αδιαφορία στην μικροπολιτική και στις μικροσκοπιμότητες των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, στην ουσία δηλαδή, στην συμπεριφορά των πολιτικών τους δυνάμεων, που δεν ακολούθησαν κοινή γραμμή απομόνωσης του ναζισμού και λιγότερο στα αίτια που πολλοί σήμερα επικαλούνται, προσομοιάζοντας την οικονομική κρίση στην Ελλάδα σήμερα, με την κρίση της Ευρώπης εκείνης της εποχής.
Στην ουσία, η αβάσταχτη επιπολαιότητα των τότε Ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, ανεξαρτήτως ιδεολογικού φάσματος, και η κοντόφθαλμη στάση τους, επέτρεψε την ανάπτυξη του φασιστικού φαινομένου.
Εδώ σημειώνω, πως οι όποιες αναφορές μου στην Γερμανία εκείνης της εποχής, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέονται με τη Γερμανία του σήμερα.
Αφορά στον φασισμό και τον ναζισμό εκείνης της εποχής και δεν έχει σχέση βέβαια με ότι λένε μερικοί ανιστόρητοι, επικίνδυνοι και ανόητοι σχολιασμοί στο δημόσιο λόγο, όπως εμφανίζονται είτε στα ΜΜΕ είτε στον χώρο της πολιτικής.
Με τις προηγούμενες αναφορές μου ότι επιχειρώ μια προσομοίωση των τότε ευρωπαϊκών δεδομένων, στα σημερινά Ελληνικά δεδομένα, βάζοντας στις επιμέρους θέσεις των ευρωπαϊκών χωρών και κυβερνήσεων εκείνης της εποχής, τα ελληνικά κόμματα του σήμερα.
Τα περισσότερα από τα ελληνικά κόμματα, στην ουσία επιχειρούν με επικοινωνιακές πιρουέτες, με μικροπολιτικές ανόητες και επικίνδυνες κινήσεις, να αντιμετωπίσουν το θέμα αγνοώντας ότι οι επικίνδυνες και δύσκολες καταστάσεις, ξεπερνιώνται μόνο με υπερβάσεις και ενότητα.
Εδώ πρέπει να απαντήσουμε σε ορισμένα ερωτήματα πολιτικού, ιστορικού, αλλά και ιδεολογικού χαρακτήρα.
Η βία είναι συστατικό της πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης και πότε;
Μην ξεχνάμε το γνωστό ότι «η βία είναι η μαμή της ιστορίας» , μην ξεχνάμε επίσης ότι υπάρχει η βία των απελευθερωτικών κινημάτων, όπως και εκείνη κατά δικτατόρων και ξένων κατακτητών.
Βεβαίως η βία επαναλαμβάνω, είναι συστατικό διαπάλης, σε καμιά περίπτωση όμως μέσα σε κοινοβουλευτικές συνθήκες ομαλότητας, όπου ο καθένας μπορεί με δημοκρατικές διαδικασίες, να μορφοποιήσει και να διεκδικήσει τις απόψεις του, είτε στον κοινωνικό του χώρο είτε στον χώρο της πολιτικής.
Υπάρχει δεξιά και αριστερή βία; Δυστυχώς υπάρχει, όμως και οι δυο οδήγησαν σε καταστροφές και δράματα.
Και τις δύο τις έχουμε γνωρίσει και εγχώρια και διεθνώς. Μην ξεχνάμε τη ναζιστική βία ως εγχώρια βία, αλλά και αυτήν του Πολ Ποτ της Καμπότζης ως διεθνή βία. Δεν αναφέρομαι στον εμφύλιο πόλεμο ως εγχώρια βία – είναι πολύ σύνθετο θέμα και δεν θέλω να ξύσω πληγές, που ακόμα πονάνε την Ελλάδα.
Τα παραπάνω τα ανέφερα όχι τόσο για ιστορικές αναφορές, γιατί κάτι τέτοιο απαιτεί ευρύτερη τοποθέτηση και τεκμηρίωση, τα αναφέρω για να στηρίξω το ότι η στάση πολλών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και αρκετών που έχουν παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, είναι απαράδεκτοι και επικίνδυνοι, διότι ιστορικά προηγούμενα της εξέλιξης του φασισμού στην Ευρώπη και του τρόπου αντιμετώπισής τους υπάρχουν και δεν δικαιολογούνται αναλογικά τα ίδια λάθη σήμερα, στην αντιμετώπιση του μορφώματος της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς, ένας ψύχραιμος παρατηρητής δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι πολλές πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα του δημόσιου χώρου μοιάζει σαν νάχουν κάνει χρήση παραισθησιογόνων και έτσι να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται, να τροφοδοτούν τους πολίτες με ψευδαισθήσεις, που τελικά αρκετοί τις υιοθετούν και τις πιστεύουν, επιλέγοντας να ζουν σε εικονική πραγματικότητα, παρά να δουν την αλήθεια για την κατάσταση της χώρα και να συμβάλλουν όλοι μαζί στο ξεπέρασμα της κρίσης.
Αυτή την ακατανόητη συμπεριφορά βιώνουμε πάλι αυτές τις μέρες, με την ένταση που προκλήθηκε και παραμένει, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Νίκαια.
Πάλι επικοινωνιακές πιρουέτες……
Ο ΣΥΡΙΖΑ προστρέχει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επιτιθέμενος κατά της Ν Δ λόγω του τέως συντρόφου τους – ο Χρύσανθος Λαζαρίδης προέρχεται από τον Ρήγα Φερραίο.
Ζητά, στην ουσία, από τους άλλους να του ζητήσουν συγνώμη για τα γιαουρτώματα και τις επιθέσεις που ο ίδιος έκανε κατά Πάγκαλου, Βενιζέλου, Πεταλωτή και τον άλλων.
Όταν, στην ουσία, αναβίωνε αλλά και αναβιώνει κατά του ΠΑΣΟΚ τις επικίνδυνες θεωρίες παλαιοκομουνιστικού χαρακτήρα, του σοσιαλφασισμού.
Τι πιο απλό και λογικό, πολιτικά υπεύθυνο, να πει επιτέλους και ένα «mea culpa» για κάποιες υπερβολές, να αποφορτίσει το κλίμα, να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις, να προκύψει πανεθνική, πανδημοκρατική ενότητα απομόνωσης του ναζιστικού φαινομένου.
Η ΝΔ, προσδοκώντας επανακάμψεις από την Χρυσή Αυγή, κάνει το λάθος, να αναπτύσσει τις θεωρίες των δυο άκρων, μη αντιλαμβανόμενη ότι έτσι τα ισχυροποιεί, αλλά και να υποχωρεί στις πρακτικές της, στα πεδία που επιτίθεται η Χρυσή Αυγή.
Το ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει προ πολλού χρόνου σχετικές πρωτοβουλίες, με τις οποίες συμφώνησε μόνο η ΔΗΜΑΡ ενώ όλοι οι άλλοι (με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ), θεωρούσαν (και θεωρούν ακόμη), ότι πρέπει να το αντιμετωπίζουν τους νεοναζί με τακτικές απομόνωσης. Και το ίδιο, το ΠΑΣΟΚ, πάντως, ούτε επέμενε ούτε επιμένει όσο πρέπει στις θέσεις του, κάνοντας διακριτή την παρουσία και την πρότασή του.
Για τους υπόλοιπους, δεν αναφέρομαι, ιδιαίτερα για τον…. καημένο Πάνο Καμμένο, ας σκεφτεί μόνος του τα έργα και τις ημέρες του και τις συνέπειες τους.
Σήμερα ασχολήθηκα με ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα και έχω να προτείνω κάτι.
Να μπουν σε διάλογο όλες οι ιστορικές, πολιτικές, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις του θέματος Φασισμός, Ναζισμός, πολιτική βία, να γίνουν σεμινάρια, κυρίως σε πολιτικούς, αλλά και σε όσους χειρίζονται τον δημόσιο λόγο, έτσι ώστε με σφαιρική γνώση όλων των απόψεων, να προσεγγίσει ο καθένας κατά κρίση το θέμα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του .
Μέχρι τότε όμως, δυστυχώς, θα ζούμε στην χώρα των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων, εκτός εάν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, τραβήξουν μια νέα γραμμή, μ’ ένα ομαδικό, συνειδητό «mea culpa», μια συγγνώμη προς τον ελληνικό λαό.
*aixmi.gr
