Παίζοντας με τον σταυρό στη Μυτιλήνη...

Γράφει ο Αντίλογος

Όταν τα σύμβολα κατεβαίνουν απ το βάθρο τους, παύουν να είναι σύμβολα.

Όταν χρησιμοποιείς τα σύμβολα εθνικά ή θρησκευτικά σύμφωνα με το δικό σου μπόι, τα μικραίνεις.

Τότε τα σύμβολα γίνονται έρμαια στα χέρια οποιουδήποτε.

Για το σταυρό στου Απελη μιλώ.

Ο τρόπος πού βρέθηκε ο συγκεκριμένος σταυρός στην συγκεκριμένη θέση, ήταν αμφιλεγόμενος. Ο συμβολισμός του επίσης. Όποιοι τοποθέτησαν εκεί το σταυρό, τον έβαλαν στο κέντρο ενός παιχνιδιού. Έπαιζαν αυτοί κι άλλοι. Κι οι μεν κι οι δε αφανείς.

Άγνωστοι ποιοι τον έστησαν, άγνωστοι ποίοι τον έριξαν.

Εκατοντάδες σταυροί σ απόμερα εκκλησάκια στο βουνό, σ αγαπημένα ξωκλήσια και κανείς δεν διανοήθηκε να μην τα σεβαστεί. Αντίθετα σηματοδοτούν την θρησκεία της αγάπης, την ανάταση της ψυχής μας, γλυκές αναμνήσεις.

Τι από αυτά άραγε σηματοδοτεί ο σταυρός στου Απελη;

Ο σταυρός κι η σημαία είναι σύμβολα που δεν ανήκουν στους λίγους που κραυγάζουν και τα κακοποιούν. Ανήκουν σε όλους τους ταπεινούς, που δεν ακούγονται, που σιωπηλά τιμούν με τις πράξεις τους τα σύμβολα, σύμφωνα με τις αρχές, τις αξίες και την συνείδηση τους. Μα πάνω απ όλα, δεν τα χρησιμοποιούν για να παίξουν το παιχνίδι του φόβου, του μίσους και του διχασμού.

Αντίλογος