yle="text-align: justify;">Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *
Οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος δεν εξαφανίστηκαν, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου αυτού, κυρίως άνεργοι, νέοι χαμηλής εκπαίδευσης, νοικοκυρές, υπερχρεωμένοι, χαμηλόμισθοι, ανεμίζει σήμερα σημαιάκια και σταυροκοπιέται προκλητικά. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν. Και έχουν δικαίωμα να φωνάξουν για να ζητήσουν δουλειά, να καταδικάσουν την πολιτική διαφθορά, την εργασιακή εκμετάλλευση,να δηλώσουν την απογοήτευση ή την απόγνωσή τους, να απαιτήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Δυστυχώς όμως, όλος αυτός ο κόσμος δεν ξέρει ούτε γιατί φωνάζει, ούτε ποιόν εξυπρετεί, ούτε καν ποιός είναι. Όταν τους ρωτάς γιατί διαδηλώνετε, σου απαντούν «για την πατρίδα!». Δεν υπάρχει κάποιος να τους θυμίσει ότι αυτήν ακριβώς την πλύση εγκεφάλου για μεγάλες ιδέες και μεγάλες πατρίδες την πληρώσαμε κάποτε πολύ ακριβά;
Αυτοί, είναι η κατάντια της εργατικής τάξης. Και όχι μόνο της ελληνικής.
Η εργατική τάξη χωρίς εργατικά δικαιώματα, μακριά από τους εργατικούς αγώνες και κινήματα, αποτελεί εύκολο θύμα και έρμαιο του κάθε λαϊκιστή. Δουλικά ενθουσιασμένοι ανεμίζουν σημαίες, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι γίνονται εργαλεία των νεο-μαυραγοριτών. Γιατί, βολεύει τ’αφεντικά το εργατικό δυναμικό να στρέφεται στον εθνικισμό, να ασχολείται με τις σημαίες και τις θρησκείες και όχι με τα συνδικάτα. Να τρέφεται με μεγάλες ιδέες και όχι με ψωμί. Να ζητά Μακεδονίες και όχι αυξήσεις στους μισθούς. Οι σημαίες τέρατα (τεράστιες) δεν σε κάνουν περισσότερο Έλληνα, οι σταυροί γίγαντες (μεγάλοι) δε σε κάνουν περισσότερο χριστιανό. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τη σημαία σφουγγαρόπανο και τον σταυρό μπετόν-αρμέ. Γιατί τα σύμβολα παίρνουν το νόημα που εμείς τους δίνουμε και χάνουν το νόημά τους όταν τους αλλάζουμε χρήση. Οι πατριωτικές ενώσεις είναι ακίνδυνες για το κεφάλαιο, δεν είναι συνδικάτα.
Κάποιοι παίζουν με τον λαό, εκμεταλλεύονται την αμορφοσιά, την ανάγκη, την αφέλεια και (παρεξηγήστε με) την ανοησία του.
«Για την πατρίδα» θα γίνουν και οι καταλήψεις στα σχολεία, βάζοντας στο σκοτάδι και τους μαθητές, επενδύοντας στους μελλοντικούς εργαζόμενους- δούλους.
Το ποτάμι δύσκολα γυρίζει πίσω. Η κοινωνία έσπασε. Ποιός θα είναι ο ρόλος της Αριστεράς κι αν θα μπορέσει κάνοντας για μιά φορά την εξαίρεση να αντιμετωπίσει ενωμένη τον μεγάλο εχθρό του λαού που λέγεται εθνικισμός, εμπνέοντας και προσανατολίζοντας την εργατική τάξη ενάντια στους εκμεταλλευτές της, που επιδέξια τη χειραγωγούν, είναι κάτι που θα φανεί σύντομα.
Τούτες τις μέρες, γυρίζει στο μυαλό μου «Η Γέφυρα»: μιά γερμανική ταινία του 1959 (του Bernhard Wicki), που είχα δει όταν ήμουν κι εγώ μαθήτρια. Είναι η ιστορία επτά μαθητών, που περήφανοι για τα ναζιστικά ιδεώδη, στρατολογούνται από τη Βέρμαχτ. Μιά ταινία εξαιρετικά επίκαιρη που ίσως θα έπρεπε να προβληθεί σε όλα τα ελληνικά σχολεία. Ένα φτύσιμο στον φασισμό.
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
από την Κυριακάτικη Αυγή 2/12/2018
Σκίτσο : Βαγγέλης Χερουβείμ
