Γράφει η Τζώρτζια Ρασβίτσου *
Ένα σκυλάκι δίπλα μου τρέμει σαν φύλλο. Μέσα μου νιώθω το χτυποκάρδι του. Ένα αγοράκι κλείνει τ’αυτιά του και φωνάζει «Σταμάτα!» Το ίδιο θέλω να φωνάξω κι εγώ: «Σταμάτα ακροβάτη! Θα σπάσεις τη γη!»
Ήρθε ο Πόλεμος! Πόλεμος! Πόλεμος!
Ένας άνθρωπος στον ουρανό εκτός ανθρώπινων ορίων φέρνει ένα μηχάνημα στα όριά του για να εντυπωσιάσει το πλήθος. Γιατί;
Ένας άνθρωπος θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο και οι υπόλοιποι γελούν. Γιατί;
Η φρίκη του πολέμου πέταξε πάνω από τα κεφάλια μας, έσεισε τη γη και τα σωθικά μας. Γιατί;
Κι οι άνθρωποι εντυπωσιάστηκαν και κοίταζαν με δέος τον ουρανό. Κοίταζαν με δέος μιά πολεμική μηχανή και χαίρονταν. Γιατί;
Στο Φανάρι από έναν γερανό κρέμεται ένα τεράστιο πανί. Κάποιοι κρέμασαν μιά ελληνική σημαία σ’έναν γερανό! Γιατί;
Σε λίγο ακούγονται άγριες φωνές. Ουρλιάζουν τον εθνικό ύμνο. Γιατί δεν τον τραγουδούν; Γιατί;
Ένας από αυτούς κάθεται δίπλα μου και λέει στους δικούς του: «Ήταν η καλύτερη εθνική επέτειος». Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί.
Όμως έφυγα, έχοντας στο μυαλό μου τα πυροσβέστικά αεροπλάνα, τα αεροπλάνα και ελικόπτερα που μεταφέρουν ασθενείς και τραυματίες από τα ακριτικά νησιά, εκείνα τ’αεροπλάνα που σώζουν αντί να σκοτώνουν. Και σκέφτηκα χωρίς «γιατί». Εκείνους: τους ακούσιους ακροβάτες που κινδυνεύουν για τον άνθρωπο και τη ζωή.
* Η Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος
