γραφει η Σοφία Παπουτσή -Κουδουνέλλη *
ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ , ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ , ΠΑΤΕΡΑ ΚΟΜΝΗΝΟ ΒΡΑΝΗ .
8/2/2023 κοιμήθηκε ο πατέρας Κομνηνός Βράνης , ο λειτουργός του Υψίστου, ο επίγειος «Άγγελος» επί της γής, που τώρα πια θα λειτουργεί στις γειτονιές των Αγγέλων , αφήνοντας μας όλους ορφανούς.
Άφησες ορφανά τα φυσικά σου παιδιά τον Ιάκωβο και πιο πολύ τον Ταρσίζιό σου, αλλά και όλους εμάς που σε γνωρίζαμε και που μας παραστάθηκες σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας .
Ήσουν γεμάτος αγάπη , καλοσύνη , ανθρωπιά , έννοιες ξεχασμένες και παρεξηγημένες στην σκληρή τούτη εποχή που ζούμε. Ξεχείλιζες ολόκληρος από αγάπη , την μοίραζες απλόχερα σ’ όποιον την είχε ανάγκη και όχι μόνο , ήσουν γεννημένος για να δίνεις, να συμπονείς, να ενδιαφέρεσαι για τον πλησίον και να βοηθάς με όποιο τρόπο μπορούσες , είτε υλικό , είτε φιλικό , είτε ανθρώπινο.
Πατέρα Κομνηνέ, σε θυμάμαι από το σχολείο, υπήρξαμε συμμαθητές στο Δημοτικό και στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, στην όμορφη Αγιάσο, εκεί όπου πήραμε τα πρώτα μαθήματα ζωής, ένα παιδάκι απλό, σεμνό, μετρημένο, χαμηλών τόνων . Ποτέ δεν δημιούργησες πρόβλημα, ποτέ δεν τσακώθηκες με κανένα παιδί , ήσουνα πάντοτε σεμνός και μετρημένος , ίσως γι’ αυτό και σε διάλεξε ο Πανάγος Θεός για λειτουργό του. Άνθρωπος βασανισμένος από μικρός , μεγαλωμένος μέσα στη φτώχια και τη στέρηση δυνατός όμως με θέληση και πείσμα , πραγματικός αγωνιστής , κατάφερες να γίνεις «Ύψιστος λειτουργός» , αλλά και να κρατήσεις την ανθρωπιά σου , το ήθος σου , την ευγένεια σου , την καλοσύνη σου και να είσαι ένας «πραγματικός φίλος» για όλους εμάς που σε ζήσαμε. Δοκιμάστηκες σκληρά από τον πρόωρο χαμό της αγαπημένης σου γυναίκας , της Ταξιαρχούλας, κι όμως αγόγγυστα δέχτηκες και αυτή τη δοκιμασία, χωρίς ποτέ να παραπονεθείς . Στάθηκες κοντά στα παιδιά σου , με αγάπη και άπλετη καλοσύνη και τα βοήθησες να ορθοποδήσουν στη ζωή , πάντα ενεργός συμπαραστάτης και βοηθός τους. Και όλες τις επιθέσεις «των δαιμόνων» που δέχτηκες, γιατί ήσουν καλός, αγνός και άξιος λειτουργός, είτε από συγγενείς , «φίλους», ευεργεντηθέντες, ακόμα και από τους κύκλους της εκκλησίας προερχόμενες, τις ξεπέρασες με στωικότητα χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθείς ή να αγανακτήσεις ή να βγάλεις πικρή κουβέντα από το στόμα σου.
Εμείς , μετά το σχολείο χαθήκαμε , εσύ τράβηξες το δρόμο σου , έγινες «του Υψίστου στρατιωτικός λειτουργός» και εγώ βρέθηκα Συμβολαιογράφος Αθηνών. Και λίγα χρόνια πριν, ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας στην Αθήνα, γνωρίστηκες και με τον σύζυγό μου Δημήτρη Παπουτσή , Δικηγόρο Αθηνών , αλλά και ιεροψάλτη Βυζαντικής Μουσικής , κάναμε ωραία παρέα όποτε ερχόσουν στην Αθήνα . Πάντοτε ιερουργούσες και στην Αθήνα και πάντοτε έπαιρνες μαζί σου και μας , εμένα και τον σύζυγο μου , που τόσο σου άρεσε να τον ακούς όταν έψελνε και εκεί διαπιστώσαμε πόσο σε αγαπούσαν οι συνάδελφοι σου ιερείς , ο πατέρας Γεώργιος στην Εκκλησία της «Αγίας Ματρώνας» στη Ν.Ερυθραία, ο πατέρας Παναγιώτης στην Εκκλησία των «Αγίων Αναργύρων» στο στρατιωτικό Νοσοκομείο 401 και πόσοι άλλοι. Στις λειτουργίες σου μάζευες και άλλα παιδιά από την Αγιάσο , όπως την Δικαστή στον Άρειο Πάγο την εκλεκτή φίλη Μαριάννα Παγουτέλη , την συνταξιούχο Δικηγόρο Πίτσα Μαλακέλλη και μετά όλοι μαζί πηγαίναμε για ένα καφέ, όπου κρεμόμασταν από τα χείλη σου , για τα τόσα όμορφα και παιδαγωγικά λόγια που μας έλεγες. Αλλά εκτός από τις λειτουργίες , που ανελλιπώς πήγαινες, και τους αγιασμούς ή τα ευχέλαια που έκανες χωρίς να παίρνεις ούτε ένα ευρώ, βοηθούσες όποιον μπορούσες γνωστό ή και άγνωστο ακόμα , με ένα παρηγορητικό λόγο, με μια εικονίτσα που του έδινες για του μιλήσεις για το Θεό, έτσι απλά στο δρόμο ή σε ένα μαγαζί !
Έκανες θεάρεστο έργο επί της γής , ήσουν δοτικός , συμπαραστάτης στον ανθρώπινο πόνο και στα προβλήματα που αντιμετώπιζε το κάθε πονεμένο πλάσμα του Θεού, βοηθούσες, ενθάρρυνες , προέτρεπες στην προσευχή , σε γνωστούς και άγνωστους , ανθρώπους που εσύ τους πλησίαζες , να τους πεις δυό λόγια για το Θεό και να δώσεις την ευλογία σου.
Όλοι είναι συντετριμμένοι , όλοι μας είμαστε συντετριμμένοι από τον αναπάντεχο χαμό σου. Αυτή η μεγάλη καρδιά που ξεχείλιζε από αγάπη , δεν άντεξε και σε πρόδωσε. Μας έλεγες το πρόβλημά σου , μας είπες ότι θα πας στη Θεσσαλονίκη να χειρουργηθείς , αλλά κανείς μας δεν περίμενε , ότι θα φύγεις τόσο γρήγορα, τόσο αναπάντεχα , τόσο απρόσμενα γεμίζοντας μας με απέραντη θλίψη και αφήνοντας ένα τεράστιο κενό με το πρόωρο χαμό σου.
Θέλω , για τη μνήμη σου , να παραθέσω μια αυθεντική σου διήγηση, που μας την έλεγες για να μας δυναμώσεις την πίστη και να μας μάθεις να μην τα παρατάμε ποτέ, οτιδήποτε και να μας συμβαίνει , αλλά να ελπίζουμε σε ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΛΑΣΕ , να ελπίζουμε πάντα σε ένα θαύμα, που θα μας λυτρώσει από οτιδήποτε κακό συμβαίνει στη ζωή μας .
Μας έλεγες για ένα φανταράκι που υπηρετούσε τη θητεία του στη Μυτιλήνη , βασανισμένο παιδί , που δυστυχώς το είχαν μπλέξει με τα ναρκωτικά.Ένας ακατονόμαστος διοικητής στη πρωινή αναφορά απευθύνθηκε στους στρατιώτες μπροστά δείχνοντας το παιδί αυτό και λέγοντας : "Από το πρεζόνι αυτό οι υπόλοιποι μακριά".
Ζήτησες αμέσως να τον πάρεις βοηθό στην Εκκλησία της Μεραρχίας, χωρίς να υπολογίζει τις τυχόν συνέπειες που θα είχε η ενέργεια σου αυτή , για σένα τον ίδιο.
Το παιδί τα έχασε, "πάτερ σου λέει ευχαριστώ αλλά μην σε εκθέσω. Δεν το θέλω". Του είπες λοιπόν «Θα κάνουμε μια συμφωνία παλικάρι μου. Όταν το ζητάς επίμονα θα σου δίνω το κλειδί της αίθουσας να το κάνεις με μια συμφωνία ΔΕΝ ΘΑ ΔΏΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΕ ΆΛΛΟ ΦΑΝΤΑΡΟ». Δώσατε τα χέρια και εκείνο σου έλεγε παρακλητικά: "Παπά μου δώσε το κλειδάκι να πάρω τη παραμύθα μου".
Κάνατε συζητήσεις επί συζητήσεων. Τον έβλεπες κάθε φορά σαν δικό σου παιδί . Πολλές φορές τα παιδιά αυτά τα υπερασπίστικες γιατί ήξερες πως τα παιδιά αυτά είναι άρρωστα. Οι έμποροι είναι αυτοί που τα μπλέκουν και για σένα είναι ασυγχώρητοι, έλεγες.
Τη Μ. Δευτέρα το πρωί του είπες πως το πρωί της Μ. Παρασκευής «σου έκλεισα ραντεβού να σε δει αυτός που έχει απλωμένα τα χέρια του πάνω στο Σταυρό». Εκεί θα του μιλήσεις όπως μιλάμε τόσο καιρό μαζί. 6.30 το πρωί της Μ. Παρασκευής κλειστήκατε οι δύο σας μέσα στο ναό. Οι σκηνές που ακολούθησαν θα σου μείνουν αξέχαστες μέχρι να κλείσουν τα μάτια σου, μας έλεγες.
Γονάτισε στην πέτρα του Σταυρού, Τον αγκάλιασε και κουνώντας Τον με δύναμη μπροστά πίσω δεξιά αριστερά και με ποτάμια τα δάκρυα φώναζε : "ΘΕΈ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΣΉΜΕΡΑ Ή ΠΑΡΕ ΜΕ Ή ΣΏΣΕ ΜΕ." Τον άφησες όση ώρα ήθελε τρέχοντας δάκρυα και από τα δικά σου μάτια ώσπου σηκώνεται και τι σου λεγει: "παπά μου το κορμί μου αισθάνομαι να το πέρασε 500 βολτ ρεύμα. Εγώ τελείωσα με αυτό το δαίμονα. Πάμε να σου τα παραδώσω όλα τα δηλητήρια".
Αυτό ήταν, ο Χριστούλης μας , που τόσα υπέφερε πάνω στο Σταυρό , για τις δικές μας αμαρτίες , γιάτρεψε αυτό το παιδί, που τον πίστεψε και ζήτησε βοήθεια από τα κατάβαθα της ψυχής του με την επική φράση "ΘΕΈ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΣΉΜΕΡΑ Ή ΠΑΡΕ ΜΕ Ή ΣΏΣΕ ΜΕ."
Σήμερα το παιδί αυτό έχει μια άριστη οικογένεια, μεγάλος επιχειρηματίας και σε κάθε ευκαιρία γίνεται κήρυκας αληθινός για το θαύμα που έζησε, που από «ζωντανός νεκρός» ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ με τη βοήθεια του ΚΥΡΙΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΨΕ, γιατί μίλησε η καρδούλα του με το ΧΡΙΣΤΟ.
Ποιο θα ήταν το τέλος αυτού του παιδιού, αν δεν υπήρχε ο πατέρας Κομνηνός , να το βάλει στο δρόμο του Θεού , να τον βοηθήσει και τελικά να τον σώσει;
Έτσι έλεγες και σε μας, στη ζωή σας "Να Μη Φοβόσαστε, για οτιδήποτε σας συμβαίνει , μόνο ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ " και εγώ θα σας έχω παντοτεινά στην αγκαλιά μου και θα προσεύχομαι για σας .»
Και μείς καλέ μας πατερούλη , θα προσευχόμαστε για σένα , τώρα που έφυγες από κοντά μας , αν και δεν έχεις ανάγκη τις προσευχές μας, γιατί τώρα είσαι στην αγκαλιά του Υψίστου , που τόσο πιστά τον υπηρέτησες όλα αυτά τα χρόνια και μάλλον ζητάμε εσύ να προσεύχεσαι για μας , από εκεί πάνω που είσαι, να μας νοιάζεσαι και να μας αγαπάς.
Ιάκωβε και Ταρσίζιε, τα θερμά μου συλλυπητήρια, όπως επίσης τα θερμά μου συλλυπητήρια και στη σύζυγό σου Ιάκωβε, που την είχε σαν κόρη του και μάλιστα καλλίτερα από κόρη του , όπως μας έλεγε, χάσατε ένα ανεκτίμητο πατέρα, που σας αγαπούσε από τα βάθη της ψυχής του και μείς χάσαμε ένα πολύτιμο φίλο, ένα ΆΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ , ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ «ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ ΨΥΧΟΥΛΑ ΣΟΥ»
* Σοφία Παπουτσή -Κουδουνέλλη
Συμβολαιογράφος τ. Αθηνών και νυν Μαραθώνα- Αττικής
