Το νέο βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή, με τίτλο «Το άτακτο βιβλίο των καλών τρόπων», μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ψυχογιός σε εικονογράφηση της Χρύσας Σπυρίδωνος. Είναι μια συλλογή με 5 παραμύθια και 5 ποιήματα, που θα δείξουν στα παιδιά πώς οι καλοί τρόποι μάς ομορφαίνουν τη ζωή.
«Με στενοχωρεί πολύ η διάχυτη αγένεια στην κοινωνία μας. Τη θεωρώ μεγάλο πρόβλημα της σημερινής εποχής», μας είπε η συγγραφέας. «Και νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά να βελτιωθούμε όλοι στους καλούς τρόπους. Για τα παιδιά, ιδίως, έχω τη γνώμη ότι είναι πολύ εύκολο να τους καλλιεργήσουμε την ευγένεια, αρκεί να βρούμε την κατάλληλη προσέγγιση και, βέβαια, δίνοντάς τους το παράδειγμα της δικής μας συμπεριφοράς. Και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι η ευγένεια επιστρέφει σε όποιον την προσφέρει, επιστρέφει παρέα με συναισθήματα αγαλλίασης, ευγνωμοσύνης, συμπάθειας, ακόμα και αγάπης. Όπως γράφω και στο πρώτο παραμύθι της συλλογής, για τον μάγο Αγενή: “Σε ποιον δεν αρέσει να είναι αγαπητός; Μα όλοι δε γνωρίζουνε το πώς! Και, σίγουρα, όχι αυτός! Ίσως κανείς δεν του ’μαθε, όταν ήτανε μικρός”».
Πέρα από την ευγένεια απέναντι στους άλλους, όμως, το βιβλίο της αναφέρεται και σε άλλα σημαντικά ζητήματα της καθημερινής μας ζωής. «Μιλάω στα παιδιά για το ψέμα, μέσα από την ιστορία και τις περιπέτειες ενός ψευτάκου ρινόκερου. Επίσης, για το δημόσιο χώρο και την έννοια της κοινότητας, μέσα από το παραμύθι “Το χωριό που δε χωρούσε”. Είναι πέντε παραμύθια και πέντε ποιήματα με διαφορετική θεματολογία, αλλά με κοινό στόχο: να καταλάβουμε όλοι πόσο αλληλένδετες είναι οι έννοιες της ατομικής μας ευτυχίας με την αρμονική μας συνύπαρξη με τους άλλους και τη φύση».
Συνοδοιπόροι των μικρών και μεγάλων αναγνωστών στο παραμυθένιο αυτό ταξίδι είναι:
- τρεις νεράιδες ευγενείς και ο μάγος Αγενής,
- ένας καλόψυχος, μα νευρικός και φωνακλάς παπουτσής,
- ο ψευτάκος ρινόκερος με το όνομα Ρινόκιο,
- οι εφτά νάνοι με την αγαπημένη τους Χιονάτη
- και το χωριό όπου δε χωρούσε η λέξη «χώρια».
Η συγγραφέας αφιερώνει «Το άτακτο βιβλίο των καλών τρόπων» σε όλα τα παιδιά, με την ευχή να λάμπουν πάντοτε με τη λάμψη που μας χαρίζει η ευγένεια! Και το κλείνει με μια ευχή, στο τελευταίο ποίημα του βιβλίου. Εκεί, ένα αστέρι πέφτει στη γη και όλοι οι μεγάλοι κάνουν μια ευχή. Το αστέρι όμως έπεσε για να βοηθήσει ένα παιδί: Να το πάρει απ’ το χέρι για να διασχίσουν τον δρόμο, επειδή οι οδηγοί είναι πάντα βιαστικοί. Να το πάρει αγκαλιά στα χαλασμένα πεζοδρόμια. Να καθαρίσει το πάρκο και να επιδιορθώσει τις κούνιες στην παιδική χαρά, για να μπορεί να παίξει, κ.λπ. Και το ποίημα τελειώνει έτσι:
Κι είπε το παιδί: «Αστέρι,
να η δική μου η ευχή:
να φροντίζουν οι μεγάλοι
για όλα τα παιδιά στη γη!»
