Απεργία καθηγητών 1988! Ας το διαβάσουν οι κανίβαλοι του σήμερα...
Χρόνος ανάγνωσης :
5'Ας το διάβασουν όσοι συμμετέχουν στην προπαγάνδα- κανιβαλισμό των εκπαιδευτικών. Η απίστευτη προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
-------
Καλοκαίρι 1988: Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης κατεβαίνουν σε απεργία μέσα στις εξετάσεις που κρατάει 37 μέρες με μισθολογικά κυρίως αιτήματα. Κερδίζουν (και μαζί μ' αυτούς και οι δάσκαλοι) 30.000 δρχ επίδομα τριμήνου και 15.000 δρχ μηνιαίο επίδομα βιβλιοθήκης. Δηλαδή 25.000 δρχ αύξηση το μήνα σε συνολικό μισθό γύρω στις 75.000 δρχ (αύξηση περίπου 30%!!!!).
Σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια, Μάης του 1988 οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης με συντριπτική πλειοψηφία αποφασίζουν απεργία διαρκείας μέσα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Tο Nοέμβριο του 1987, επί υπουργίας Aντώνη Tρίτση, γίνονται προειδοποιητικές απεργίες (24ωρη στις 25-11-87, 48ωρη στις 8 και 9 - 12-87, τρεις φορές τριήμερη από 5 μέχρι 17-12-1987, από 10 μέχρι 12-2-88 και από 16 μέχρι 18-3-88). O A. Tρίτσης παραιτείται από τη θέση του υπουργού Παιδείας και αναλαμβάνει ο Aπόστολος Kακλαμάνης. Η νέα απεργία των εκπαιδευτικών αποφασίζεται στις 7-5-1988, για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. H απεργία έληξε με δικαστική απόφαση στις 23-6-1988, με την οποία χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική. O νέος υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου θα προχωρήσει στην καθιέρωση των “τριμήνων” (υπερωριακό επίδομα εξωδιδακτικού έργου).
"Στην ουσία με την προσφυγή (στα δικαστήρια) μπαίνει για συζήτηση το αν έχουν οι Καθηγητές το δικαίωμα να απεργούν ή όχι! Σήμερα στις εξετάσεις, αύριο σε κάθε σχολική περίοδο"! Ζεράρ Μοντάν, Γ.Γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών - FISE, 1.6.1988.
Όπως διαβάζουμε στον Τύπο της εποχής, και τότε υπήρξε μεγάλη λασπολογία και σχεδιασμένες κινήσεις εναντίον αυτής της απεργίας και δημιουργείτο τεχνητό κλίμα για να τροφοδοτηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός που θα στρέψει γονείς και μαθητές απέναντι στους απεργούς καθηγητές. Σε άρθρο που δημοσιεύεται σε τοπική εφημερίδα του νομού Ηλείας και υπογράφεται από πρώην πρόεδρο της τοπικής ΕΛΜΕ διαβάζουμε:
"Όταν από επίσημα κυβερνητικά χείλη προτρέπεται η κοινή Γνώμη και ο Τύπος, «να πάρουν θέση, μπροστά στον κίνδυνο, που διαγράφεται» (Απ. Κακλαμάνης, Υπουργός Παιδείας, Εφημ. «ΠΡΩΤΗ», 27 Μαου 1988), όταν, με άλλα λόγια, απευθύνεται έκκληση στον Τύπο να ακολουθήσει το «υπόδειγμα τής δημοσιογραφίας», τον «αυριανισμό», όταν υποθάλπεται και καλλιεργείται επίσημα από την πολιτεία ο τύπος τού «αγανακτισμένου πολίτη» ( γράμμα «γονιού», που επαρουσίασε ο κ. Υπουργός στις 23-5-1988), τότε όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν τον τόπον!
Βρέθηκε ο «αγανακτισμένος» πολίτης-«γονιός», με εξασφαλισμένη από τώρα θέση φοιτητή για τον γιό του στο Πανεπιστήμιο τού Στρασβούργου! Τί, κι άν οι Καθηγητές παλεύουν για την αναβάθμιση τής Εκπαίδευσης! Αυτός δεν τα έχει ανάγκη αυτά, γιατί ο γόνος του φοιτά στο Αμερικανικό Κολλέγιο τής Αθήνας!
Βέβαια, πρέπει να είναι κανείς αφελής, για να πιστεύει, ότι η προσφυγή τού συγκεκριμένου κυρίου Δικηγόρου στα δικαστήρια και η αίτησή του, να χαρακτηρισθεί «παράνομη και καταχρηστική» η απεργία τών Καθηγητών, είναι μεμονωμένη ενέργεια και ότι δεν εντάσσεται σε γενικώτερο σχέδιο αποδυνάμωσης και χτυπήματος αυτού τού έντιμου και ακηδεμόνευτου αγώνα!".
Ενδιαφέρον παρουσιάζει - για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας και για τη σημερινή συγκυρία - να παρακολουθήσουμε τα τεκταινόμενα στην εκπαιδευτική κοινότητα και το συνδικαλιστικό της όργανο εκείνη την εποχή. Μια από τις λίγες πηγές είναι τα αντιτετράδια της Εκπαίδευσης που γεννιούνται τότε, στις αρχές της Άνοιξης του 1988. Στο επετειακό τους διαδικτυακό αφιέρωμα για τα 20 χρόνια, μπορούμε να βρούμε πολύτιμες πληροφορίες. Όπως γράφουν "Τα "αντιτετράδια", την περίοδο της μεγάλης απεργίας του 1988, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση σε πανελλαδικό επίπεδο των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων - Κινήσεων", την πολιτική δύναμη που και σήμερα είναι αυτή που μέσα στην ΟΛΜΕ πρότεινε την Απεργία μέσα στις εξετάσεις. Μια πρόταση που υιοθετήθηκε - εξ ανάγκης - και από τις άλλες δυνάμεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πλην της παράταξης του ΚΚΕ! Και το 1988 όμως η στάση του ΚΚΕ ήταν η ίδια. Να τι έγραφε ο Ριζοσπάστης στις 18.4.1988: "Σ΄αυτές τις κρίσιμες στιγμές η ΔΕΕ (Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα Εκπαιδευτικών) προτείνει να προχωρήσουμε σ' ελεγχόμενες κινητοποιήσεις και την περίοδο των εξετάσεων, που δε θα οδηγούν στη ματαίωσή τους". Την ίδια εποχή οι μαζικές Γενικές Συνελεύσεις απορρίπτουν τις δειλές μορφές αγώνα που προτείνει η ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΔΕΕ). Δημιουργούνται επιτροπές στα σχολεία, σε ΕΛΜΕ και Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή. Από τον οριζόντιο συντονισμό των ΕΛΜΕ αποφασίζεται αυτόνομα η απεργία. Ίσως η μεγαλύτερη κινητοποίηση εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, που πέρα από τη "θυσία" δυο υπουργών παιδείας (Τρίτση, Κακλαμάνη) για να φυσήξει ούριος άνεμος για τον Γ. Παπανδρέου (!!!) είχε πολλαπλά θετικά αποτελέσματα, παρά τον υπονομευτικό ρόλο των τριών παρατάξεων που εκπροσωπούνταν στην ΟΛΜΕ και που ομόφωνα εισηγήθηκαν τη λήξη της, με ιδιαίτερο τον υπονομευτικό ρόλο της ΠΑΣΚ που την αποφασιστική για την απεργία στιγμή παραιτήθηκε από τα αξιώματα της στην ΟΛΜΕ για να μείνει έτσι το όργανο των εκπαιδευτικών χωρίς ηγεσία και να χτυπηθεί νομικά η απεργία.
Η "Επιτροπή Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών για την Απεργία στις εξετάσεις είχε επισημάνει: "Οι κατακτήσεις αυτής της απεργίας δεν είναι αποτέλεσμα της δουλειάς των ηγεσιών που υποχώρησαν, συκοφάντησαν και συμβιβάστηκαν. Είναι αποτέλεσμα της δράσης εκείνων που πρότειναν, υπεράσπισαν και αγωνίστηκαν. Εκείνων που πρέπει να συνεχίσουν". (Ιούλιος 1988)
Και μια "μαρτυρία"
Από το προφίλ του Βασίλη Παπαστεργίου στο facebook
Έδωσα πανελλαδικές στα μέσα Ιουλίου του 1988. Οι καθηγητές έκαναν απεργία μέσα στις εξετάσεις. Η απεργία κράτησε πάνω από ένα μήνα.
Οι καθηγητές είχαν δίκιο. Ο μισθός τους τότε ήταν περίπου 75-80 χιλιάδες δραχμές, ο χαμηλότερος στην Ευρώπη. Δε ζούσες με αξιοπρέπεια με τόσα χρήματα και η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έδειχνε να συγκινείται με οποιαδήποτε άλλη μορφή κινητοποίησης.
Στα Τρίκαλα, πάρα πολλοί μαθητές και μαθήτριες (από το Ρήγα, την ΚΝΕ και ανένταχτοι) αποφασίσαμε να αντιδράσουμε άμεσα στην απόπειρα της τότε κυβέρνησης να μας θυματοποιήσει. Τυπώσαμε προκηρύξεις, τρέξαμε έξω από τα σχολεία και στην αγορά της πόλης και τις μοιράσαμε. Η προκήρυξη είχε ως τίτλο, θυμάμαι, μια μόνο λέξη "Αλληλεγγύη!".
Ο δεσμός που αποκτήσαμε με πολλούς καθηγητές μας εκείνες τις 40 μέρες της απεργίας αποδείχθηκε πολύ δυνατός μέσα στα χρόνια.
Στα τέλη Ιουνίου και ενώ η παράταση της εκκρεμότητας μας είχε όλους βαρέσει στα νεύρα, κάναμε μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στην Ασκληπιού, τον κεντρικό δρόμο των Τρικάλων, που έπαιξαν μαθητικά συγκροτήματα της πόλης. Η Ασκληπιού πλημμύρισε, ήταν φανερό ότι η απεργία είχε κερδίσει την κοινωνία.
Η απεργία εκείνη κάτι κέρδισε, μια μικρή αύξηση του μισθού και το τότε επίδομα βιβλιοθήκης. Οι καθηγητές επέστρεψαν στο σχολείο με ψηλά το κεφάλι. Νομίζω ότι την απεργία αυτή θα τη θυμούνται για όλη τους τη ζωή, όπως τη θυμάμαι κι εγώ, ως μια στιγμή που στέκεται κανείς όρθιος απέναντι στην εξουσία και τις ιδιοτελείς της επιδιώξεις, τις συκοφαντίες της, την προσπάθειά της να κολακεύσει τα πιο ταπεινά κίνητρα μιας μερίδας του πληθυσμού για να συντρίψει έναν κλάδο που αγωνίζεται.
Από τη δική μας πλευρά ως μια στιγμή αρθήκαμε πάνω από τον εαυτό μας και την εικόνα των "αθώων θυμάτων" που είχε κατασκευάσει η κυβέρνηση για εμάς.
Τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν 17-18 χρονών και είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε το κύριο, δηλαδή την ανάγκη μιας κοινωνίας να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή για τους εκπαιδευτικούς της, από το δευτερεύον, αν δηλαδή θα δίναμε πανελλαδικές το Μάιο, τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο.
Όλα αυτά βέβαια σε μια κοινωνία χωρίς ιδιωτική τηλεόραση.
Επαναλαμβάνω, ήμασταν 18 χρονών, δεν είχαμε σπουδάσει (ούτε και σπουδάσαμε ποτέ) στο University of Pennsylvania ή στο Columbia, όπως ο εμπνευστής των εθελοντών επιτηρητών, αλλά μπορούσαμε να κατανοήσουμε αυτά τα απλά πράγματα.
Έδωσα εξετάσεις τον Ιούλιο του 1988 με καθυστέρηση δύο μηνών και - μα την Παναγία! - δεν έπαθα τίποτα. Αντίθετα θυμάμαι με κάποια περηφάνεια εκείνο του καλοκαίρι του '88 και σκέφτομαι ότι εκείνη η δίκαιη απεργία μου επιτρέπει να μοιράζομαι με κάποιους συμμαθητές και καθηγητές μου εκείνης της εποχής την εμπειρία ενός αγώνα, που για μένα τουλάχιστο ήταν ένα δυνατό μάθημα, κατ'ανάγκη "εκτός διδακτέας ύλης".
πηγές: syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr και left.gr
