Στο Μεσότοπο της Λέσβου, ο κόσμος αλλάζει από την κουζίνα!

'Ηταν ένα ελληνικό χωριό. Στη μέση του πουθενά, στην ηφαιστειογενή περιοχή ενός πράσινου και γόνιμου νησιού. Ούτε στο βουνό ακριβώς, ούτε στη θάλασσα. Με την προοπτική του κάθε ελληνικού χωριού στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα: εγκατάλειψη, φτώχεια, γήρανση του πληθυσμού …

 

 

Μέχρι που μια μέρα, τα κορίτσια πήραν την κατάσταση στα χέρια τους! ΄Όχι δεν ήταν μια ομάδα διδακτορούχων μάνατζερς που σχεδίασαν την αναβάθμιση του χωριού τους και το λανσάρισμά του στην παγκόσμια αγορά – ήταν οι γυναίκες του χωριού, που ήξεραν να κάνουν καλά ένα πράγμα: το νοικοκυριό! Και το έκαναν επιχείρηση. Μάζεψαν τους άντρες από τα καφενεία και τους έστειλαν πίσω στα χωράφια, και άρχισαν την αξιοποίηση της παραγωγής με αυτά που ήξεραν: γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, που ήταν παράδοση στο νησί τους. Και τα κλασικά, και τα πιο «ψαγμένα»: μαρμελάδα ακτινίδιο και καρότο-πορτοκάλι, γλυκό αντσούρι (ποικιλία του αγγουριού), καρπούζι, κολοκύθα, και το ντόπιο ντοματάκι. Και δε σταμάτησαν εδώ: συνέχισαν με τα σπιτικά ζυμαρικά (μέχρι προχθές είχαν απλωμένο τραχανά), τα ψητά γλυκά (αμυγδαλωτά, παξιμαδάκια, τον περίφημο λεσβιακό μπακλαβά, σοκολατάκια), μεταποιώντας και δίνοντας αξία στην τοπική αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Η παράδοση όμως τηρήθηκε μόνο στις γεύσεις: Αξιοποίησαν χρηματοδοτικά προγράμματα και επένδυσαν στην παραγωγή τους, κέρδισαν πιστοποιήσεις και διακρίσεις, εξέλιξαν τα προϊόντα τους και ανοίχτηκαν σε καινούριες δουλειές όπως το catering εκδηλώσεων με παραδοσιακά εδέσματα. Φέτος απέκτησαν και σελίδα στο Facebook σαν Αγροτοτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Μεσοτόπου Λέσβου, όπου αναρτώνται τα νέα του Συνεταιρισμού.

 

Κάθε χρόνο που έρχομαι, χαίρομαι που βλέπω μια καινούρια δράση: πρόπερσι ήταν η φρέσκια σάλτσα τομάτας, μια άλλη χρονιά ήταν το χοντρό αλάτι, φέτος είδα τη νέα παραγωγή από βιολογικά κηπευτικά.

 

Η μοίρα του χωριού τους άλλαξε! Σήμερα είναι ένα πλούσιο χωριό – η αυτοπεποίθησή του εκπέμπεται από τη στροφή που το βλέπεις στο δρόμο: καινούρια περιποιημένα σπίτια που σέβονται την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, κίνηση, νέοι άνθρωποι. Υπάρχει όμως και κάτι που δεν άλλαξε: τα κορίτσια αυτά που πριν 14 χρόνια έπεσαν και κολύμπησαν στα βαθιά, και έβαλαν τα γυαλιά στους επιστήμονες, τους μάνατζερ και τους πολιτικούς, που ψάχνουν ακόμη να βρούν από πού ξεκινά η πολιτική για την περιφερειακή ανάπτυξη, είναι τα ίδια κορίτσια με τότε: ευγενικές και φιλόξενες νοικοκυρές με καθαρή ματιά.

 

Η αφήγηση είναι σύνθεση πραγματικών γεγονότων, όπως μου τα έχουν διηγηθεί οι γυναίκες του Μεσοτόπου, με δική μου αφήγηση και ίσως κάποια αυθαίρετα συμπεράσματα.

 

 

Νεκτάριος Βακάλης