«Πως καταφέραμε να κάνουμε τόση ομορφιά, υγρό τάφο κατατρεγμένων;»

Γ

 Από αυτές τις μέρες περισσότερο θα μου μείνει το σκαμμένο πρόσωπο της θείας Αντωνίτσας. Με βρήκε στο δρόμο και με ρώτησε για τους πρόσφυγες, από πού έρχονται, πως τους ταϊζουμε τόσους πολλούς και που πάνε μετά. Τα γερασμένα μάτια της με κοιτούσαν με απορία μέσα από βαθιές κόχες. Δεν την είχα ικανή για τα όσα θα μου έλεγε, δεν την είχα ικανή στην ηλικία της μια αεικίνητη, αλαφροϊσκιωτη γριούλα που την είχα αποκομμένη από τον κόσμο, να με κάνει να δακρύσω και να μάθω ξανά πως η ανθρώπινη φωτιά καίει στα πιο απρόσμενα μέρη. «Άχου, γιέ μου», είπε τραγουδιστά σαν μοιρολόι, «άχου ο πόλεμος ο καψερός και η κακή προσφυγιά. Να, μου τα έλεγε η γειτόνισσα μας η Αργυρώ η Μικρασσιάτισσα. Μου τα έλεγε πως έφερε το μωρό της μέσα στο χαρανί (μεγάλο τσουκάλι), μέσα εκεί το κουβάλησε. Άχου, να εκεί έξω από τα Παράκοιλα πέθανε η αδερφή της από την κούραση. Και πήγανε στη Σκάλα, κοντά στη θάλασσα και μένανε εκεί χρόνια για να βλέπουνε τη θάλασσα γιατί από εκεί θα γυρνούσανε πίσω. Δεν γυρίσανε. Άχου, ο πόλεμος ο καψερός. Μα ετούτοι που έρχονται, τι αλλάζει; Η γλώσσα μόνο. Αδέρφια μας, αδέρφια μας, αδέρφια μας. Τι είπε ο Χριστός; Αγαπάτε. Είπε όμως όχι το ξένο, είπε όχι τον Σύριο; Άχου, γιέ μου, η προσφυγιά…» Θαύμασε η θεία Αντωνίτσα πως καταφέρναμε και τους ταϊζουμε, τόσο κόσμο που έβλεπε στο δρόμο. «Θέλει οργάνωση, θεία μου», της είπα. «Άμα έχεις αγάπη, έρχεται η οργάνωση» απάντησε και εκεί τα μάτια μου, δεν ξέρω γιατί, βουρκώσανε. Χαμογέλασα. Σήμερα το απόγευμα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου. Έδωσε στην Κατερίνα ένα μπουκάλι γάλα και αυγά, «για τους ανθρώπους». Είπαμε κι άλλα, τα κατέγραψα κάποτε ίσως γίνουν και αυτά κείμενο…

Το Σάββατο είχαμε πάνω από 300 άτομα στην Αγκαλιά. Το μεσημέρι ήρθαν εθελοντές, κάτι όμορφοι άνθρωποι. Η Παρασκευή, παλιά καραβάνα έχοντας βρεθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου σε ανθρωπιστικές κρίσεις πρώτης γραμμής. Η Ανδρονίκη, η Χρυσάνθη, ο Γιώργος. Εκεί πάντα μαζί μας η Μυρτώ και η Ειρήνη. Δώσαμε κοντά στις 150 μερίδες που είχαν μαγειρέψει τα κορίτσια. Πολύς κόσμος. Δεν ξερω γιατί, έχει μπει και το λιμενικό στο παιχνίδι, πλέον καταγράφει τον κόσμο στην Αγκαλιά και εδώ και 3 μέρες έρχεται και λεωφορείο και τους παίρνει μετά από την διανυκτέρευση. Το απόγευμα ήρθαν άλλοι 80 άνθρωποι πολύ ταλαιπωρημένοι. Πιο πολλά τα αναλγητικά που δώσαμε παρά τα φρούτα και τα νερά.

Κυριακή λάβαμε μέρος στο Κονβόι Αλληλεγγύης. Εγώ ήμουν διστακτικός. Φοβάμαι, δεν θα το κρύψω. Φοβάμαι πλέον τα αυτόφωρα. Έχω βρεθεί εκεί, νισάφι. Το Χωριό του Όλοι μαζί λοιπόν είχε οργανώσει μεγάλη αυτοκινητοπομπή από Μυτιλήνη, να μαζευτούμε όλοι Μόλυβο και από εκεί να πάρουμε όσους πρόσφυγες βρίσκαμε στον δρόμο. Κόντρα στην παράνοια αυτοί οι άνθρωποι, γέροντες, παιδιά, μωρά, οικογένειες να πρέπει να διασχίσουν 80 και πλέον χιλιομετρα με τα πόδια ενώ έχουν λεφτά να πληρώσουν ταξί και την ώρα που αν εθελοντής τους πάρει πάει αυτόφωρο …Ήμουν διστακτικός γιατί μας είπαν πως υπάρχει εισαγγελική εντολή για σύλληψη όσων αποτολμούσαν να λάβουν μέρος στο κονβόι. Όταν όμως πήγα στον Μόλυβο, είδα τα προσωπα των «οδηγών αλληλεγγύης». Ήταν όλοι εκεί. Όλοι όσοι τόσα χρόνια βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά. Είστε ωραίοι άνθρωποι ρε σεις. Όταν χαμογελάτε το εννοείτε. Ειλικρινά το λέω, θα ντρεπόμουν αν δεν ήμουν μαζί σας. «Να μας συλλάβουν όλους». Εντάξει, πάμε. Ξεκινήσαμε. Όχι ένας και δυο. Δυο χιλιόμετρα κονβόι, πάνω από 40 οχήματα. Μας σταμάτησαν οι ασφαλίτες δυο φορές, κατέγραψαν οχήματα, μας συνόδεψαν διακριτικά. Ζωντανά το ραδιόφωνο κάλυπτε την πομπή και έπαιρνε συνεντεύξεις από τους οδηγούς. Στη Συκαμιά βλέπαμε κάτω χαμηλά το πέλαγος, τη γαλήνια λωρίδα θάλασσας μεταξύ Τουρκίας και Λέσβου, εκεί που περνούν οι λέμβοι του θανάτου.

«Πως καταφέραμε να κάνουμε τόση ομορφιά, υγρό τάφο κατατρεγμένων;» είπε η Κατερίνα. Κάτι ακούγεται αυτές τις μέρες για μια κανονιοφόρο που κάνει περιπολίες και έχουν αραιώσει οι αφίξεις. Κάτι για ενίσχυση της FRONTEX. Η Ευρώπη απλά στέλνει πίσω στον θάνατο, πίσω στον πόλεμο που η ίδια προκαλεί όποιον τολμάει να καταφύγει στην «δημοκρατία» και τον «πολιτισμό» της. Βλέπαμε το πέλαγος σιωπηλοί. Κάτι στίχοι μου ήρθαν, του παππού Ελύτη, του Μυτιληνιού…

"Στ’ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε./ Αμαρτία μου να ΄χα /Και γω μιαν αγάπη μακρινή / Μητέρα Ρόδο μου αμάραντο… "

Στη Θερμή όταν φτάσαμε είχε βγει κόσμος έξω και χειροκροτούσε την αυτοκινητοπομπή. Φτάσαμε κουρασμένοι, 100 και πλέον χιλιομετρα για μας ταξίδι στον Καρά Τεπέ. Εκεί γίνεται το γάλα μαύρο. Χιλιάδες ψυχές, χιλιάδες φαντάσματα. Πίσω στην Αγκαλιά, 60 άτομα μας περίμεναν. Φαγητό, νερό, φάρμακα ένας κύκλος στον οποίο έχουμε πιαστεί και δεν ξέρουμε πότε και αν θα κλείσει.

Η ανακοίνωση από τη  Λιμενική Αρχή:

Τετρακόσιοι εξήντα τρεις (463) παράτυπα εισελθόντες αλλοδαποί εντοπίστηκαν σταδιακά από πρωινές ώρες μέχρι μεσημβρινές ώρες χθες, στην χερσαία ζώνη λιμένα Μυτιλήνης ν.Λέσβου, από στελέχη του γραφείου Ασφαλείας της οικείας Λιμενικής Αρχής.
Οι ανωτέρω συνελήφθησαν, διότι στερούνταν νομίμων ταξιδιωτικών εγγράφων.
Προανάκριση διενεργείται από την Λιμενική Αρχή Μυτιλήνης.