Την Παρασκευή (22/11/2013) πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση (ΓΣ) του Συλλόγου φοιτητών του τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κομβικό θέμα της συνέλευσης υπήρξε το πρόβλημα της στέγασης των φοιτητών, όπως έχει προκύψει αρκετό καιρό τώρα λόγω της ανευθυνότητας των πρυτανικών αρχών ως προς την διευθέτηση του επίμαχου ζητήματος. Κινδυνεύοντας να μείνουν, κυριολεκτικά, στον δρόμο, δεκάδες φοιτητές έχοντας στο πλευρό τους και τη στήριξη αλληλέγγυων, ύστερα από πολύμορφο αγώνα (πορεία, συζητήσεις και διαπραγματεύσεις) κατέληξαν στην κατάληψη του κτηρίου διοίκησης, όπως αυτή προέκυψε ως έσχατη λύση προσπάθειας να εισακουστούν και να διευθετηθούν τα ζωτικής σημασίας αιτήματα τους. Σε αυτό το πλαίσιο, κατά τη διάρκεια της ΓΣ η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προσπάθησε να άρει προηγούμενη απόφαση της συνέλευσης υπέρ της έμπρακτης αλληλεγγύης προς την Επιτροπή Αγώνα Εστιών Λέσβου (ΕΑΕΛ), η οποία μεταφραζόταν και ως «φυσική παρουσία» του συλλόγου στην κατάληψη. Η αντιπρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ουσιαστικά, είχε ως κύριο στόχο την παύση της κατάληψης από την ΕΑΕΛ, πράγμα το οποίο συνεπάγεται την εξάλειψη ενός σημαντικού μέτρου πίεσης, προς επίλυση του εν λόγω ζητήματος. Εν τέλει, υπερψηφίστηκε οριακά για να καταψηφισθεί (σε δεύτερη ψηφοφορία) ύστερα από την καθ’ ολοκληρίαν αποδόμηση της μέσα από τα επιχειρήματα της ΕΑΕΛ και των Αλληλέγγυων προς αυτήν (στο εξής ΕΑΕΛ & Αλλ.).
Βασικό χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης παράταξης ήταν η αναλγησία που επεδείκνυε απέναντι στο πρόβλημα της στέγασης των φοιτητών. Τονίζοντας τον ασύμβατο, ως προς τα δικαιώματα των υπόλοιπων φοιτητών (μη-διεκπεραίωση διοικητικών λειτουργιών) χαρακτήρα της κατάληψης και αποσιωπώντας την έκκληση των ΕΑΕΛ & Αλλ. προς το άνοιγμα μεριμνικών τμημάτων εξυπηρέτησης, διεκδικούσαν τον τερματισμό της, παραβλέποντας τον καθοριστικό της ρόλο ως μέσου πίεσης για την δικαίωση αιτημάτων της ΕΑΕΛ. Η εν λόγω αναλγησία επικυρώθηκε λίγες ώρες αργότερα μέσω της ψευδούς ανακοίνωσης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Όπως υποστήριξε με περίσσιο θράσος στα τοπικά ΜΜΕ, οι ΕΑΕΛ & Αλλ. προέβησαν σε υβριστικά σχόλια, προσπάθησαν να επιβληθούν δια της βίας απειλώντας ακόμη και τη σωματική ακεραιότητα των μελών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προκειμένου να αναθεωρήσουν την αρχική τους θέση. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί πως τα μέλη των ΕΑΕΛ & Αλλ. κατηγορήθηκαν για την «παρ’ ολίγον άσκηση έννομης βίας», αποδεικνύοντας την πλήρη άγνοιά της εν λόγω παράταξης ως προς το τι πραγματικά ορίζεται ως «έννομη βία» (κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους) όπως αυτή εκφράζεται από τη σημερινή κυβέρνηση με την οποία η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σχετίζεται άμεσα.
Βάσει των παραπάνω, ευλόγως διερωτάται κανείς για ποιο λόγο η συγκεκριμένη παράταξη έσπευσε στις προαναφερθείσες κατηγορίες, οι οποίες υπολείπονται βασικών ερεισμάτων που να αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Μην έχοντας να προσάψει πραγματικές κατηγορίες ως προς την δράση της ΕΑΕΛ, η οποία κράτησε μια αξιοπρεπή και συνεπή, ως προς τα πιστεύω της, θέση, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εξαντλεί τα επιχειρήματα της μέσω ψευδών κατηγοριών, οι οποίες ως απώτερο στόχο έχουν την αλλοίωση του αγώνα και της πραγματικής εικόνας των ΕΑΕΛ & Αλλ. Αποκορύφωμα αυτής της χυδαιότητας είναι ο χαρακτηρισμός των υποκειμένων που συμμετείχαν στην κατάληψη ως μεμονωμένοι φασιστοδημοκράτες – υποκινούμενοι από συγκεκριμένα συμφέροντα καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων. Η μη αποδοχή των θέσεών της και η ουσιαστική επιχειρηματολογία των ΕΑΕΛ & Αλλ. έναντι αυτών καθώς και ο διάλογος που ακολούθησε κατά την διάρκεια της συνέλευσης (μετά την πρώτη ψηφοφορία), σύμφωνα με το λεξιλόγιο της ΔΑΠ συνάδουν με φασιστικές πρακτικές καθώς αδυνατούν να κατανοήσουν την έννοια του διαλόγου και της επιχειρηματολογίας χρόνια γαλουχημένοι μέσα σε ένα σύστημα άκριτης αποδοχής των πάντων.
Μέσα από τις κατηγορίες και την παραποίηση της εικόνας των ΕΑΕΛ & Αλλ., η ΔΑΠ σε ένα πρώτο στάδιο, υιοθετεί απολογητική στάση προκειμένου να δικαιολογηθεί ως προς την ανικανότητά της να επηρεάσει και να ελέγξει την έκβαση συνελεύσεων (όπως άλλωστε επιτάσσει η μέχρι τώρα πολιτική της τοποθέτηση) αλλά και να μεταθέσει την ευθύνη αυτής της ανικανότητας προς τρίτους, ασκώντας μικροπολιτική και στοχεύοντας στην άντληση πολιτικής υπεραξίας. Παράλληλα, επιχειρεί την διασφάλιση του διαμεσολαβητικού της ρόλου στις ακαδημαϊκές υποθέσεις, αναπαράγοντας την κυρίαρχη οπτική, σύμφωνα με την οποία οι διαπραγματεύσεις οφείλεται να γίνονται πάντοτε με τους όρους του κυρίαρχου. Εν ολίγοις, ήταν «κακό» παράδειγμα η ύπαρξη μιας αυτό-οργανωμένης – οριζόντιας συλλογικότητας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από την δράση των ΕΑΕΛ & Αλλ. η οποία έδειξε με τον αγώνα της και τις δικές της δυνάμεις ότι μπορεί να αντισταθεί, να αντικρούσει, να αγωνιστεί ενάντια στις πρυτανικές αρχές και εν τέλει να κερδίσει τα δίκαια αιτήματά της.
Οποιαδήποτε εναντίωση στην κατάληψη των ΕΑΕΛ & Αλλ., μοναδικό στόχο είχε την παρεμπόδιση του εγχειρήματος τους, μέσω του οποίου επέτυχαν ριζοσπαστικά την ικανοποίηση των πρωταρχικών προταγμάτων τους. Η κατάληψη, ως ένα συμβάν που διαρρηγνύει την κανονικότητα ενός συστήματος, όπου το πιθανό και το απίθανο ορίζονται από το Κράτος και τους εξυπηρετητές τού (ΔΑΠ), αποτελεί ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για τους απολογητές του σημερινού συστήματος. Για τους απολογητές εκείνων, οι οποίοι σήμερα καταδικάζουν κάθε μορφή οριζοντιότητας, ριζοσπαστικότητας και αυτό-οργάνωσης. Κάθε μορφή αγώνα στο όνομα της βαλλόμενης αξιοπρέπειάς μας (απεργίες διαρκείας, καταλήψεις) αντιτάσσεται στην πραγματικότητα ενός κόσμου, εντός του οποίου έχουν εσωτερικευθεί – ριζώσει οι κανόνες και η λογική της ανάθεσης και της παθητικότητας. Η Επιτροπή Αγώνα Εστιών, μέσα από τον αγώνα της, απέδειξε πως είναι δυνατή η δημιουργία μιας αγωνιστικά δημιουργημένης ενότητας, μιας συλλογικής δράσης, η οποία διαρρηγνύοντας την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, συμβάλλει στην αλλαγή της σημερινής παθητικής οπτικής και επαναστατικοποιεί την δράση.
Καταγγέλλουμε τις πρακτικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που αποτελούν μορφή διχασμού της ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα εκ των οποίων το ιδιαιτέρως ανησυχητικό είναι η κατάργηση φοιτητικών δικαιωμάτων (όπως η σίτιση και η στέγαση), κατακτημένων μέσα από χρόνιους αγώνες.
Τέλος, καλούμε την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αντί της ρήψης πυροτεχνημάτων να κατονομάσει τους «υποκινητές» καθηγητές και διοικητικούς, οι οποίοι κατεύθυναν τη συλλογική δράση των βαλλόμενων φοιτητών.
Α-ΦΕΚ
Αυτοοργανωμένη Φοιτητική Ενότητα Κοινωνιολόγων
