Ομιλία Αγλαΐας Κυρίτση για την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας
Ομιλία Αγλαΐας Κυρίτση, βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής του νομοσχεδίου για την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Επιτρέψτε μου αρχίζοντας να πω ότι οι συνεδριάσεις αυτές, η χθεσινή και η σημερινή , είναι ιστορικές. Είναι ιστορικές επειδή είναι οι πρώτες της ολομέλειας του ελληνικού Κοινοβουλίου μετά το δημοψήφισμα, το οποίο ήδη έχει καταχωρηθεί στην ιστορία ως η πλέον περήφανη, αντιστασιακή, ελπιδοφόρα πράξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Μόλις πριν τρεις μέρες ο ελληνικός λαός δίδαξε και άνοιξε δρόμους και για μας που είμαστε σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα, αλλά και για τους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης. Παρά τη λυσσαλέα επίθεση, παρά την προπαγάνδα που θα τρόμαζε και τον Γκέμπελς, παρά την τρομοκρατία και τις προκλητικές παρεμβάσεις –οι οποίες συνεχίζονται ακόμα και σήμερα- ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και απαίτησε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια άλλη πορεία για τούτον εδώ τον τόπο.
Ύψωσε το ανάστημά του, χωρίς, όμως, διχαστικές κραυγές. Χωρίς διαιρετικές ή εκδικητικές διαθέσεις πριν και μετά το δημοψήφισμα. Χωρίς επικίνδυνους διαχωρισμούς και στεγανά, ο λαός -παραδίδοντας μαθήματα πολιτικής προσέγγισης των ζητημάτων- δεν φοβήθηκε, δεν κάμφθηκε, δεν λύγισε στον πρωτόγνωρο ψυχολογικό πόλεμο που εξαπολύθηκε από ένα ολόκληρο σύστημα.
Δείχνοντας απίστευτη ψυχραιμία σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα, με κλειστές τράπεζες και μέσα σε ένα σκηνικό κυριολεκτικά τρομοκράτησης, διατράνωσε τη θέλησή του και με την ψήφο του δέσμευσε τους πάντες.
Και από αυτή εδώ τη θέση θα ’θελα με τον πιο ειλικρινή τρόπο να ευχαριστήσω το λαό για τη χειραφετημένη και άκρως πολιτική στάση του και να πω ότι η προηγούμενη Κυριακή του δημοψηφίσματος πρέπει να μας διδάξει όλους αποφασιστικότητα, καθαρότητα, ελευθερία και κυρίως πολιτική προσέγγιση στα μεγάλα ζητήματα, κόντρα στην οικονομίστικη μεταμοντέρνα αντίληψη που ηγεμονεύει τα τελευταία χρόνια.
Το αντιστασιακό πνεύμα του λαού, μάς διδάσκει, μας εμπνέει και κυρίως –και το επισημαίνω αυτό- μας δεσμεύει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η θέληση του λαού μας δεσμεύει –εκτός των άλλων- να επιμείνουμε και στην προώθηση του νομοθετικού και κυβερνητικού έργου που έχει στο επίκεντρό του τις ανάγκες της κοινωνίας.
Σήμερα, το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια βρίσκεται στην τελική ευθεία για την ψήφισή του από την ελληνική Βουλή. Ένα νομοσχέδιο που έρχεται να ρυθμίσει μια ακόμη εκκρεμότητα που κληροδότησαν στη νέα κυβέρνηση τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης.
Μια εκκρεμότητα που πρέπει να αντιμετωπίζει με ουσιαστικό τρόπο κάθε οργανωμένη πολιτεία, η οποία δεν θέλει να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα.
Το Σ.Ν., που συζητάμε έχει δυο μέρη. Θα αναφερθώ στο πρώτο, αυτό που επιχειρεί να ρυθμίσει την απονομή ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας ή που κι αν ακόμη δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, κοινωνικοποιήθηκαν από μικρή ηλικία μέσω του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Είναι η δεύτερη απόπειρα για να ρυθμιστεί το θέμα της απονομής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών. Η πρώτη ματαιώθηκε από την απόφαση 460/4.02.2013 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η απόφαση αυτή ακύρωσε την αλλαγή που επέφερε ο επονομαζόμενος νόμος Ραγκούση.
Παρότι διαφωνώ πολιτικά με την άποψη που εκφράζεται στην απόφαση του Σ.τ.Ε., θα μου επιτρέψετε να εκφράσω την εκτίμηση ότι σ’ αυτή ενυπάρχει και κάτι θετικό. Η απόφαση, σε καμία περίπτωση, δεν αποκλείει νομοθετικές ρυθμίσεις για αυτοδίκαιη κτήση της ελληνικής ιθαγένειας λόγω γέννησης ή φοίτησης στην Ελλάδα. Κατ’ επιταγήν της, τα τυπικά κριτήρια θα πρέπει να συνδυάζονται και με ουσιαστικά, ώστε να τεκμηριώνεται ο γνήσιος δεσμός του αλλοδαπού με την Ελλάδα. Η απόφαση προσδιορίζει ότι το διακύβευμα είναι η ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία και η δημιουργία ενός γνήσιου δεσμού με τη χώρα μας. Με τον τρόπο αυτό, το Συμβούλιο της Επικρατείας δίνει ένα σαφές περίγραμμα για τη διεξαγωγή της συζήτησης επί του Σ.Ν. Έτσι, μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί η γενικόλογη κινδυνολογία που χαρακτήρισε περίπου πέντε χρόνια νωρίτερα τις συζητήσεις για το Ν. 3838/10.
Το συγκεκριμένο πλέον πλαίσιο, που μας επιβάλλεται από την ακυρωτική απόφαση, μας επιτρέπει να δούμε το θέμα νηφάλια, να μην το συναρτήσουμε με το προσφυγικό πρόβλημα που όντως επιβαρύνει τις οργανωτικές δυνατότητες της χώρας μας και να μη εξαντληθούμε ξανά σε μια στείρα συζήτηση αντιπαράθεσης.
Η χώρα μας κινδυνεύει από άλλες πολιτικές επιλογές, δε χρειάζεται να αναφερθώ σ’ αυτές. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από την παροχή προοπτικής σε παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα πέρα απ’ τη δική μας, που μεγαλώνουν και παίζουν δίπλα στα δικά μας παιδιά και που μπορούν να σηκώνουν τη σημαία της αριστείας στα σχολειά μας.
κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Θα ήθελα να αναφερθώ εν συντομία σε ένα ζήτημα που εύλογα θα έθεταν οι άνθρωποι τους οποίους αφορά το Σ.Ν. που συζητάμε. Οι άνθρωποι που, έχοντας κάνει τη χώρα μας το κέντρο της ζωής τους, δείχνουν έμπρακτα την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική πολιτεία. Οι συμπολίτες μας, που προσπαθούν να παραμερίσουν τις συνθήκες βιοτικής ανασφάλειας που συνεπάγεται το καθεστώς του αλλοδαπού για τα παιδιά τους, μπορούν εύλογα να ρωτήσουν αν θεωρούμε τις διατάξεις του Σ.Ν. επαρκείς, ευνοϊκότερες ή δυσμενέστερες από αυτές που καταργήθηκαν από την 460/13 απόφαση του Σ.τ.Ε.
Θα απαντούσα τα εξής: Δεν πρόκειται μόνο για την επιμέρους γραμματική διατύπωση των άρθρων, για την οποία ήδη έχει τοποθετηθεί το Υπουργείο και ο εισηγητής. Πρόκειται για το όλο υποστηρικτικό πλέγμα, την υλικοτεχνική υποδομή και τη διοικητική πρακτική που τα πλαισιώνει και το νέο άνεμο που πνέει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Ναι, είναι αριστερή πολιτική η παράκαμψη αυτής της στείρας νομικής αντιπαράθεσης που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι προσχηματικά. Αυτοί που θέλουν να μας εγκλωβίσουν σε ένα άκαμπτο σύστημα «δικαίου καταγωγής» για τα ζητήματα ιθαγένειας: Όπως φαίνεται και από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία νομίζουν ότι τους δικαιώνει άπαξ διαπαντός, ζητούμενο είναι η ενσωμάτωση, ώστε να δημιουργηθεί ένας γνήσιος δεσμός με την Ελλάδα. Αυτού του είδους η ενσωμάτωση περνάει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κατά κύριο λόγο, από το εκπαιδευτικό σύστημα. Η ψήφος εμπιστοσύνης στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ως φορέα κοινωνικοποίησης, έτσι όπως εμφανίζεται στο Σ.Ν. νομίζω ότι αποτελεί και το κλειδί της επιτυχίας αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας. Εκεί θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας αίροντας οποιασδήποτε μορφής αγκυλώσεις.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Κλείνοντας θα ήθελα να σας καλέσω να υπερψηφίσετε το νομοσχέδιο αναφερόμενη σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στη Μυτιλήνη που δέχεται πολύ μεγάλο αριθμό προσφυγικών ρευμάτων πολλοί άνθρωποι περνούν αυτόφωρο επειδή μαζεύουν με τα αυτοκίνητά τους απ’ το δρόμο απελπισμένες μανάδες που με τα παιδιά τους περπατούν κάτω από τον καυτό ήλιο δεκάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στην πόλη. Μπορεί αυτό να συνεχιστεί, είναι δυνατόν να ποινικοποιείται η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά κι’ αυτό να το ανεχόμαστε;
Σας ευχαριστώ
