Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ν. ΛΕΣΒΟΥ κ. ΣΠΥΡΟΥ ΓΑΛΗΝΟΥ
Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου«Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015».
Παρατηρώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομικών και με ένα θλιβερό, πολύ θλιβερό τρόπο, μου θυμίζουν τη γνωστή παροιμία του Χότζα που αναφώνησε: «Και πάνω που έμαθα το γαϊδούρι μου να μην τρώει, για να κάνω οικονομία, αυτό πήγε και ψόφησε». Γιατί τι άλλο εκτός από γαϊδούρι που προσπαθούν να το μάθουν να μην τρώει πρέπει να θεωρεί η παρούσα Κυβέρνηση το μισθωτό που πάει να πάρει το μισθό του και μετά την παρακράτηση των δανεικών βλέπει νούμερο όπως 50, 60 ή και λιγότερα ευρώ και πρέπει με αυτά να ζήσει ο ίδιος, να ζήσει την οικογένειά του, να ταΐσει τα παιδιά του, να πληρώσει τα μεταφορικά, με 50 ευρώ;
Τι λέτε να μη γίνουμε Ινδία; Την καταντήσατε την Ελλάδα, κύριε Παπανδρέου, τρισχειρότερη από Ινδία. Κανονικά οι Ινδοί είναι αυτοί που πρέπει να αρχίσουν να κάνουν έρανο για αυτούς που όλη η Ευρώπη σήμερα αποκαλεί φτωχο-Έλληνες.
Πριν μπω στην Αίθουσα του Κοινοβουλίου, συνάντησα τον ίδιο αυτό άνθρωπο που πριν από καιρό είχε πει στον Πρωθυπουργό «εγώ και το μισθό μου ακόμα δίνω για την πατρίδα μου». Μου είπε αν τον συναντήσω, να του πω να δώσετε το μισθό του ή ακριβέστερα να δώσετε τους μισθούς του πίσω, γιατί με τους μισθούς που σας έδωσε εσείς δεν καταφέρατε να κάνετε τίποτα. Γιατί αυτός ο άνθρωπος σήμερα στερείται, πεινάει, αλλά παρά τις θυσίες του η πατρίδα μας είναι πολύ χειρότερα.
Βγείτε από τους πύργους της εξουσιαστικής αλαζονείας στους οποίους είστε κλεισμένοι, νιώστε τον απλό άνθρωπο, νιώστε την κοινωνία. Η κοινωνία είναι εξοργισμένη. Το βλέπουμε. Η κοινωνία βοά. Δεν το ξέρουμε, άλλωστε; Δεν το βλέπουμε καθημερινά; Δεν το είδαμε και σήμερα; Ποιος Υπουργός και ποιος Υφυπουργός μπορεί να περπατήσει σήμερα ελεύθερα στο δρόμο ανάμεσα στον κόσμο; Μόνο αυτός που έχει μηδενική αναγνωρισιμότητα και αυτός μετά μεγίστου φόβου. Γιατί άραγε; Επειδή υπάρχουν μερικοί συντεταγμένοι προβοκάτορες ή επειδή υπάρχει πλήρης και απόλυτη απονομιμοποίηση στα μάτια της κοινωνίας; Προφανώς, για το δεύτερο λόγο. Εάν δεν ίσχυε η δεύτερη συνθήκη, η πρώτη θα ήταν τελείως ανίσχυρη, σχεδόν αδύνατο να εκδηλωθεί.
Κοιτάζω γύρω μου καθημερινά και παρατηρώ τη γλώσσα του σώματος των συναδέλφων μου. Παλαιότερα σπάνια έβλεπες Βουλευτή σκυφτό και μαζεμένο. Όταν ξεκίνησε αυτή η Βουλή, κυριολεκτικά λάμπαμε όλοι. Σήμερα γιατί σχεδόν όλοι, ανεξαρτήτως Κόμματος, περπατάμε σκυφτοί και μαζεμένοι, με τους ώμους μέσα; Γιατί το ξέρουμε, το νιώθουμε ότι αυτή η Βουλή έχει χάσει τη νομιμοποίησή της. Γιατί το ξέρουμε ότι έχετε προ καιρού ξεπεράσει τα όρια της εξουσιοδότησης που σας έχει δώσει ο κόσμος με την ψήφο του.
Σπάσατε το συμβόλαιο με το λαό τόσο πολύ και τόσο έντονα όσο καμία άλλη κυβέρνηση και καμία Βουλή από το 1974 και εντεύθεν. Και μέρα με τη μέρα όλοι μαζί εισπράττουμε τα επίχειρα. Βλέπουμε το κράτος να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.Βλέπουμε την κοινωνία να αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε κάθε μέρα τους χθεσινούς εφιάλτες μας να γίνονται πραγματικότητα.
Εδώ δεν συζητάμε επί συγκεκριμένου νομοσχεδίου -για να είμαι ακριβέστερος- αλλά επί ενός πακέτου νομοσχεδίων. Είναι νομοθετήματα της κρίσης, τέκνα της ανάγκης, που για άλλη μια φορά προσπαθούν να μας εξαναγκάσουν να τα ψηφίσουμε υπό το καθεστώς του φόβου, υπό το καθεστώς του φόβου που δημιουργεί η προοπτική της άμεσης κατάρρευσης της χώρας, ενός φόβου κτισμένου σε ένα εκβιαστικό δίλημμα που σιγά-σιγά αυτονομήθηκε, που αυτονομήθηκε και εκβιάζει και αυτόν που το δημιούργησε. Είναι ένα εκβιαστικό δίλημμα που μετατράπηκε σε παγίδα, μέσα στην οποία ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να μας ρίξει.
Στη συνέχεια έριξε και τη χώρα και, απ’ ό,τι φαίνεται, έπεσαν μέσα και ο ίδιος αλλά και η Κυβέρνησή του. Πρόκειται για ένα εκβιαστικό δίλημμα που ποδηγετεί τα όποια επιχειρήματά μας και ακυρώνει με τον πιο ουσιαστικό τρόπο τη λειτουργία της Βουλής.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο λόγος, με την αριστοτελική έννοια, η χρήση της λογικής, της τεκμηρίωσης και των αποδείξεων ακυρώνεται και υποκαθίσταται από τη λογική της παγίδευσης και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Ακυρώνεται και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί, πάλι κατά τον Αριστοτέλη, σημαντικότερο από τον λόγο είναι το ήθος, η αξιοπιστία του ομιλητή. Τα επιχειρήματα, όσο λογικά και αν είναι, δεν έχουν καμία αξία όταν έχεις χάσει την αξιοπιστία σου απέναντι στην κοινωνία, όταν ο άλλος σε αποστρέφεται. Είναι η απώλεια της νομιμοποίησης έναντι της κοινωνίας που έχει φέρει την παρούσα Βουλή σε ακριβώς αυτή τη θέση. Δεν έχει σημασία αν κάποια από τα άρθρα του νομοσχεδίου που συζητάμε σήμερα θα μπορούσαν να είναι ίσως ακόμη και αποτελεσματικά. Αν δεν ανακτήσουμε τη συλλογική θεσμική μας αξιοπιστία ως Σώμα έναντι της κοινωνίας, αν δεν ανακτήσουμε τη νομιμοποίησή μας, τίποτε δεν έχει σημασία, γιατί τίποτα πια δεν είναι εφαρμόσιμο. Και η νομιμοποίηση στη Δημοκρατία με έναν μόνο τρόπο ανακτάται.
Ελπίζω αυτή την ύστατη ώρα να σταθείτε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στο ύψος των περιστάσεων, τώρα που πρέπει να διαλέξετε με ποιον θα πάτε και ποιον θα αφήσετε. Και πιστέψτε με, το «αμάρτησα για το παιδί μου», που είναι η κεντρική ιδέα όλων των τοποθετήσεών σας, δεν είναι ό,τι καλύτερο από επιχείρημα ή δικαιολογία για να πάτε με τους τοκογλύφους και τους τζογαδόρους και να αφήσετε τους συμπατριώτες μας και τους πολίτες αυτού του τόπου.
Ευχαριστώ πολύ.
