Δέκα χρόνια απουσίας του Γιάννη Καρτέρη!
Δέκα χρόνια απουσίας του Γιάννη Καρτέρη!
Οι συνεργασίες του με Βαρλάμο, Γέρο, Γραμματόπουλο, Σεμερτζίδη, Σπυρόπουλο, Τάσσο, Τέτση, Τσαρούχη
Σήμερα 28 Μαρτίου, συμπληρώνονται 10 χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Καρτέρη το 2012. Ο σημαντικός αυτός συντοπίτης μας στο χώρο των γραφικών τεχνών γεννήθηκε στην Ερεσό το 1941, (έχοντας καταγωγή εκ πατρός από Μεσότοπο), φοίτησε στη Σχολή Δοξιάδη και από πολύ νωρίς διακρίθηκε ως ένας δημιουργικός και ανήσυχος τεχνίτης-καλλιτέχνης, υπερβαίνοντας τις γραφιστικές ενασχολήσεις, ιδρύοντας στα τέλη της δεκαετίας τού ‘70 ένα φορέα με σκοπό την αναβίωση της λιθογραφίας ως μέσου εικαστικής έκφρασης.
Μαζί με δυο ακόμη συνεργάτες, δε δημιούργησαν απλώς ένα φορέα, δημιούργησαν ένα κίνημα μέσα από το οποίο εκφράστηκαν οι παλιοί μάστορες της χαρακτικής και αναδείχθηκαν οι καινούργιοι. Χωρίς να είναι ζωγράφος ή χαράκτης ο ίδιος, ο Γιάννης Καρτέρης μαγεύτηκε απ’ τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται οι λιθογραφικές πλάκες για να φτάσουν στο πιεστήριο και στο ιδιότυπο, σχεδόν μαγικό, αποτέλεσμα της λιθογραφίας, με τον παραδοσιακό τρόπο.
Βαρλάμος, Γραμματόπουλος, Σεμερτζίδης, Σπυρόπουλος, Τάσσος, Τέτσης και Τσαρούχης ήταν οι εφτά πρώτοι ζωγράφοι-χαράκτες που εμπιστεύτηκαν τις καινοτομικές ανησυχίες του Γιάννη. Έτσι στήθηκε η πρώτη έκθεση λιθογραφίας στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Η επιτυχία της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η προσέλευση του κόσμου ήταν ασυνήθιστα μεγάλη και τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν πλατιά με το θέμα. Υπήρξε μεγάλη και διαρκή συνέχεια με συνεργασίες με όλα τα μεγάλα ονόματα στο χώρο και το 1994, ο Γιάννης Καρτέρης δημιούργησε το Εργαστήριο ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ, Νικαίας 10, στη Βικτώρια, και αργότερα την ομώνυμη αίθουσα εκθέσεων, η οποία μεταφέρθηκε το 2011 στο Κολωνάκι, Ηροδότου 5 και έγινε μια σύγχρονη γκαλερί τέχνης.
Γενικά, δημιούργησε μια άρτια υποδομή, ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο, στο οποίο ολοκληρώνεται το έργο του ζωγράφου πριν πάρει το δρόμο για την αίθουσα εκθέσεων.
Ο Γιάννης Καρτέρης, παλεύοντας καιρό με μια χρόνια ασθένεια του αίματος, έφυγε απ’ τη ζωή την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012.
Μια από τις τελευταίες του δημόσιες εμφανίσεις σε έκθεση λιθογραφίας, με τη συμμετοχή γνωστών Ελλήνων χαρακτών – ζωγράφων ήταν τον Δεκέμβριο του 2011 στην οποία συμμετείχαν οι: Γ. Βαρλάμος, Δ. Γέρος, Χρ. Γκαλτέμης, Στ. Δασκαλάκης, Αχ. Δρούγκας, Π. Ζουμπουλάκης, Ο. Ζούνη, Ν. Κακαδιάρης, Χρ. Κατσαδιώτης, Ν. Κληρονόμος, Σ. Κουρσάρης, Δ. Κοτρώτσος, Σ. Λύτρας, Θ. Μακρής, Ε. Μελά, Χ. Μπότσογλου, Ν. Οικονομίδης, Τρ. Πατρασκίδης, Ν. Παναγιωτόπουλος, Μ. Πετροπούλου, Αγγ. Ραζής, Γ. Ροζάκου, Β. Σπεράντζας, Μ. Σπηλιόπουλος, Κ. Σπυρόπουλος, Β. Τάγκαλος, Α. Φασιανός. Η έκθεση γινόταν σε συνεργασία με το λιθογραφείο «ΠερίΤεχνών - Γιάννης Καρτέρης».
Τα θέματα που εκτέθηκαν τότε ήταν αυθεντικές αναπαραγωγές, με τη μέθοδο της χαρακτικής σε μήτρες τσίγκου και άλλων υλικών. Οι μήτρες είχαν καταστραφεί μετά την εκτύπωση γι’ αυτό κάθε ένα από τα αντίτυπα είχε και έχει μοναδική αξία.
Η παράδοση που δημιούργησε στον εικαστικό χώρο, το χώρο της λιθογραφίας-χαρακτικής και των γραφικών τεχνών, συνεχίζεται αλλά και εξελίσσεται, από τη σύζυγό του Όλγα και τα παιδιά του Λευτέρη και Ραλλού, στα οποία είχε μεταδώσει το μεράκι και το πάθος του για τη δουλειά.
Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, πέρα απ’ τον ιδρυτή, το διευθυντή ενός εργαστηρίου και μιας γκαλερί, θυμούνται ένα σπουδαίο φίλο, με απέραντη ευγένεια, μακροθυμία και φωτεινότητα.
Το καλοκαίρι του 2014, ο Ερεσιώτης γλύπτης Λουκάς Λουκίδης αφιέρωσε την έκθεσή του «Ισορροπία» στον πρόσφατα τότε εκλιπόντα. Ο Λουκίδης διδάσκει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, γεννήθηκε στην Ερεσό και ζει στην Αθήνα. Έχει φιλοτεχνήσει το γλυπτό της Σαπφούς που βρίσκεται κοντά στην Παναγιούδα, στην τοποθεσία Μινάβρα της Ερεσού.
Είχε αναφέρει τότε:
«Μέσα από μια σχέση φιλίας, καλοκαιρινής γειτονίας, συνεργασίας είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, να εκτιμήσω, να αγαπήσω τον Γιάννη Καρτέρη, σαν άνθρωπο, σαν γραφίστα, σαν γκαλερίστα. Με το έργο μου αυτό θέλησα, όχι απλώς να τιμήσω τη μακρόχρονη παρουσία του και την προσφορά του στον χώρο της εικαστικής τέχνης, αλλά κατά κάποιο τρόπο να αποκαταστήσω τη χαμένη ισορροπία, να αναπληρώσω την απουσία του εδώ και τρία καλοκαίρια».
