Δημήτρης Πιατάς: Η Μυτιλήνη κρατάει ψηλά τη σημαία του πολιτισμού

Με τους δείκτες του ρολογιού να απέχουν λίγες μόλις ώρες πριν από την επίσημη έναρξη της θεατρικής παράστασης “Θεσμοφοριάζουσες”, στο θέατρο Κάστρου της Μυτιλήνης, συναντήσαμε το γνωστό και αγαπημένο ηθοποιό, κ.Δημήτρη Πιατά,  που συμπρωταγωνιστεί με ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών σε μια παράσταση που πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον κόσμο της γυναικείας φύσης και καυτηριάζει τα κακώς κείμενα μέσα από τον πάντα επίκαιρο λόγο του Αριστοφάνη. “Υπάρχει κρίση ταυτότητας σήμερα και μια εξάρτηση από το σύστημα, το οποίο μας θέλει μια ποδηγετούμενη μάζα”, μας δηλώνει χαρακτηριστικά και συνεχίζει λέγοντας “Χρειάζεται να αντισταθούμε και να κατανοήσουμε ως μονάδες την πραγματική μας δύναμη με το να βαφτιστούμε ξανά με τα ονόματά μας…Κώστας, Μαρία, Δημήτρης, Αγγελική…”. Και δεν έχουμε παρά να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί τελικά “την ευθύνη για την προκοπή μιας χώρας τη φέρουμε όλοι μας”.

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά για το Lesvosnews.net

Αύριο, Σάββατο, 12 Ιουλίου, οι “Θεσμοφοριάζουσες” συστήνονται στο κοινό της Λέσβου, στο θερινό θέατρο Κάστρου της Μυτιλήνης. Έχετε επισκεφθεί στο παρελθόν ξανά το ξεχωριστό αυτό νησί του Βορείου Αιγαίου;

Βεβαίως και έχω επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν τη Λέσβο και συγκεκριμένα τη Μυτιλήνη καθώς στη μακρόχρονη πορεία μου ως ηθοποιός είχα την τιμή να παίξω σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις που ανέβηκαν εκεί, των οποίων μάλιστα την παραγωγή αναλάμβανα ο ίδιος στα νιάτα μου. Αποτελούν δουλειές για τις οποίες είμαι ιδιαίτερα περήφανος και από τις οποίες έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις. Η Μυτιλήνη κρατάει χρόνια τώρα ψηλά τη σημαία του πολιτισμού, της τέχνης και της καθημερινής ζωής γενικότερα παρά το γεγονός ότι ανήκει στα νησιά που θεωρούνται ίσως απομονωμένα. Αναμφισβήτητα αποτελεί ένα μέρος όπου λαμβάνουν χώρα αρκετά πολιτιστικά δρώμενα και εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια όλου του έτους και ιδίως στα πλαίσια της καλοκαιρινής περιόδου.

Κατά πόσο είναι επίκαιρη η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση στην εποχή μας, όπου η φωνή της γυναίκας δίνει καθημερινό αγώνα να ακουστεί και να κερδίσει μια ισάξια θέση δίπλα σε εκείνη των ανδρών;

Η παράστασή μας επικεντρώθηκε στο θέμα της γυναίκας και της γυναικείας φύσης που πράγματι είναι ένα θέμα που παραμένει πάντοτε επίκαιρο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δυστυχώς, η γυναίκα σήμερα εξακολουθεί να κρίνεται από μια κοινωνία ανδρών παρά το ότι θεωρητικά τουλάχιστον έχουν σημειωθεί αρκετές κατακτήσεις σε επίπεδο ανάπτυξης σε όλους τους τομείς της ζωής και η εξέλιξη θα έπρεπε έχει και στην πράξη πιο καθολικό και ουσιαστικό χαρακτήρα. Μιλάμε πάντοτε βέβαια για τις χώρες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και όχι για τις μουσουλμανικές κοινωνίες όπου οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερα πλάσματα με περιορισμένα δικαιώματα και σχεδόν ανύπαρκτη συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα.

Συμφωνείτε με την άποψη του συμπρωταγωνιστή σας και σκηνοθέτη της παράστασης, κ.Γιώργου Κιμούλη ότι “ίσως τελικά το πρόσωπο του μέλλοντος να είναι θηλυκού γένους”;

Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα θα άξιζε να δοκιμαστεί μια τέτοια προοπτική και να δοθεί το βήμα όλο και περισσότερο στη γυναίκα έτσι ώστε σταδιακά να ακουστεί πιο δυναμικά η φωνή της και να αναδυθεί  πληρέστερα το δυναμικό που βρίσκεται εντός της. Είναι κάτι που ο χρόνος θα έδειχνε κατά πόσο θα έκανε τη διαφορά και για πόσο διάστημα θα ήταν εφικτό και εφαρμόσιμο επί της ουσίας.

Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πολιτικής και της σάτιρας στην εν λόγω αριστοφανική κωμωδία. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η ζυγαριά γέρνει εντονότερα προς τη μια εκ των δύο αυτών παραμέτρων;

Θεωρώ ότι στην παράσταση υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ σάτιρας και πολιτικής που σημαίνει ότι η αναλογία και των δύο αυτών στοιχείων είναι τόση όση ακριβώς χρειάζεται για να σταθεί στο σήμερα ο λόγος και η σκέψη του εν λόγω ποιητή. Όλοι οι συντελεστές της παράστασης καθώς και η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Κιμούλη στοχεύουν εκτός των άλλων στο να γίνει κατανοητό το πνεύμα του Αριστοφάνη και να μεταφερθεί το δικό του σήμερα στο αντίστοιχο δικό μας, στο σήμερα δηλαδή της εποχής που όλοι βιώνουμε καθημερινά και αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι η παράστασή μας το πετυχαίνει.

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε συμβάλλει στο να ανακαλύψει ο καθένας μας την ταυτότητά του ως μονάδα και ως κοινωνός και φορέας της συλλογικής σκέψης και δράσης ή οδηγεί περισσότερο στην απώλεια της ταυτότητας και σε έναν γενικότερο αποπροσανατολισμό;

Είναι δεδομένο ότι υπάρχει κρίση ταυτότητας στις μέρες μας και μια εξάρτηση από το σύστημα το οποίο μας θέλει μια ποδηγετούμενη μάζα χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Από την άλλη πλευρά, η Τρόικα είναι μια καλή δικαιολογία για να αντιμετωπίσουμε αντισυνταγματικά και παράνομα πράγματα. Αυτό που χρειάζεται, είναι να αντισταθούμε σε όλες αυτές τις τακτικές χειραγώγησης με το να βαφτιστούμε ξανά με τα ονόματά μας και να κατανοήσουμε ως μονάδες την πραγματική μας δύναμη. Είμαστε πολύ ισχυροί ως μονάδες παρά το ότι ως ομάδες είμαστε σχετικά αδύναμοι και εξαρτημένοι. Την ευθύνη άλλωστε για την προκοπή μιας χώρας τη φέρουμε όλοι μας ως μονάδες που διατηρούν την ταυτότητά τους ενταγμένες σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι οι “Θεσμοφοριάζουσες” είναι μια παράσταση που ψυχαγωγεί, καυτηριάζει, ασκεί δριμεία κριτική, προβληματίζει και διαπαιδαγωγεί, είναι τελικά ένας μύθος ότι ο σύγχρονος Έλληνας θεατής επιλέγει παραστάσεις με μοναδικό κριτήριο την ανάκτηση του χαμένου γέλιου του;

Αυτό είναι ένα στοίχημα που θα απαντηθεί σε όλους μας στην παράσταση του Σαββάτου ανάλογα με την προσέλευση των θεατών σε αυτήν. Γνωρίζουμε ότι η  παράσταση ανεβαίνει κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς που παράλληλα διεξάγεται και ένας σημαντικός ποδοσφαιρικός αγώνας στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα υπερτερήσει η επιθυμία να παρακολουθήσουν οι θεατές μια τόσο σημαντική πολιτιστική εκδήλωση που διοργανώνεται την ίδια ώρα στον τόπο τους. Είμαστε όλοι οι συντελεστές της παράστασης, ένα επιτελείο, που αποτελείται από ανθρώπους με αμοιβαία εκτίμηση ο ένας για τον άλλον, με μεράκι και αγάπη γι’αυτό που κάνουν και ο καθένας μας καταθέτει επί σκηνής την προσωπική του ιστορία και σφραγίδα στο συγκεκριμένο χώρο. Ερχόμαστε για να τιμήσουμε το νησί και να επικοινωνήσουμε μέσα από την τέχνη με τους θεατές για θέματα που γράφτηκαν από τον Αριστοφάνη σε μια άλλη εποχή κι όμως εξακολουθούν να παραμένουν τόσο επίκαιρα που νιώθει κανείς σαν να γράφτηκαν σήμερα. Στη δεδομένη χρονική στιγμή και συγκυρία.

Ποιά αναμένεται να είναι η στέγη που θα φιλοξενήσει τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια το χειμώνα που ακολουθεί;

Θα βρίσκομαι στο Εθνικό Θέατρο συμμετέχοντας στη θεατρική παράσταση “Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές” του Ρόμπερτ Μπολτ με τη σκηνοθετική υπογραφή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Πρόκειται για μια συνεργασία που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά και ανυπομονώ να βρεθώ πάνω στη σκηνή προσθέτοντας τη δική μου καλλιτεχνική πινελιά.

Info

Ο Δημήτρης Πιατάς, γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση ήταν με το θίασο Φέρτη-Καλογεροπούλου στο έργο “Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή”, του Πιραντέλο. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του “Αμφιθέατρου” του Σπ. Ευαγγελάτου, όπου συμμετείχε στις παραστάσεις “Ερωτόκριτος”, “Οδύσσεια”, “Γενοβέφα”, “Λυσιστράτη”, “Πλούτος”, “Βάτραχοι”, “Τίτος Ανδρόνικος” και “Ταρτούφος”. Συνεργάστηκε με το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή στις επιθεωρήσεις “Σιγά τον πολυέλαιο”, “Της Ελλάδας το κάγκελο”, “Γιατί χαίρεται ο κόσμος”, “Αλλαγή κι απάνω τούρλα”, “Ραντεβού με την υστερία”, με το Πειραματικό Μπαλέτο Αθηνών στο “Δον Κιχώτη”, με τη θεατρική εταιρεία “Δεσμοί” της Α. Παπαθανασίου στο “Βυσσινόκηπο” του Ά. Τσέχοφ, με το θέατρο “Αποθήκη” της Α. Γεωργούλη στο “Βίος και συνουσία”.

Πρωταγωνίστησε σε μεγάλα επιθεωρησιακά σχήματα στα θέατρα Ορφέας, Άλσος, Παρκ, Μινώα και Δελφινάριο. Ως επικεφαλής θιάσων ανέβασε τα έργα “Ο τελευταίος φλογερός εραστής”, του Ν. Σάιμον, “Μανωλάκης ο βομβιστής” του Α. Σακελλάριου, “Ένας βλάκας και μισός” του Δ.Ψαθά, “Αμφιτρύων” του Μολιέρου και “Ο καλός στρατιώτης Σβέικ”, του Γ. Χάσεκ. Συνεργάστηκε με την Εθνική Λυρική Σκηνή στα έργα “Δον Κιχώτης” και “Βαφτιστικός”, με το Παλιό Πανεπιστήμιο Αθηνών στον “Δον Ζουάν”, του Μολιέρου και με το Ανοιχτό Θέατρο στους “Αχαρνείς” του Αριστοφάνη. Στο θέατρο “Πολύτεχνο” ανέβασε τα έργα “Βίος και συνουσία” των Ντ. Φο-Φ. Ράμε και Κ. Μουρσελά, “La Nonna”, του Ρομπέρτο Κόσα, “Περιμένοντας τον Γκοντό”, του Σ. Μπέκετ. Πρωταγωνίστησε στα έργα “Ο μικρός ήρως” του Στ. Ανεμοδουρά, “Οι σιδεράδες” του Μ. Νίκολιτς, “Ο υπολοχαγός του Ίνισμορ”, “Άνθρωποι και ποντίκια”. Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο στον “Υπάλληλο”, του Χουρμούζη, τον “Οιδίποδα Τύραννο/Οιδίποδα επί Κολωνώ” και το “Ημερολόγιο ενός απατεώνα”, με το ΚΘΒΕ στη “Λυσιστράτη”, του Αριστοφάνη, με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στον “Αρχοντοχωριάτη”, του Μολιέρου, με το ΘΟΚ στους “Επιτρέποντες”, του Μενάνδρου, με την Όπερα της Ζυρίχης στο μπαλέτο “Δον Κιχώτης” που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με το “Θέατρο του Νότου” στο “Μαμ”, του Σ. Σερέφα και το “Σε στενό οικογενειακό κύκλο”, του Α. Οστρόφσκι και με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης στον “Δον Κιχώτη”, του Μ. Θερβάντες. Τη θεατρική χρονιά 2009-2010 πρωταγωνίστησε στο “Στραβόξυλο”, του Δ. Ψαθά στο θέατρο Γκλόρια και το καλοκαίρι του 2010 συνεργάστηκε με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στον “Αρχοντοχωριάτη”, του Μολιέρου ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο. Τη θεατρική χρονιά 2010-2011 πρωταγωνίστησε στην “Τριλογία του παραθερισμού», του Γκολντόνι στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Έχει λάβει μέρος σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές, καθώς και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες (“Άρπα κόλα”, “Ζητείται δράκος”, “Ρεπό”, “Δυο αβγά Τουρκίας”, “Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο”, “Λουκουμάδες με μέλι”, “Οι γενναίοι της Σαμοθράκης”, “Λίστα γάμου”, “Ηθικόν ακμαιότατον”, “Η χορωδία του Χαρίτωνα”, “Ουράνια”, “Πέντε λεπτά ακόμα”, “Πέρα Κάσιρος”, “Όλα θα πάνε καλά” κ.ά.). Για την ερμηνεία του στην ταινία “Τρία πουλάκια κάθονται…”,  βραβεύτηκε με το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Darwin. Για δύο χρόνια ήταν παραγωγός της ραδιοφωνικής εκπομπής “Το θέατρο στο μικρόφωνο”, στον Αθήνα 9,84.