Η φιλοξενία… πέλαγος παραμυθίας

Βάρβαρη, πράγματι, η εποχή που ζούμε. Και δεν είναι πρωτοφανέρωτη σ’ ετούτον τον κόσμο. Άσχετα κι αν κάποιοι βλέπουν τον κόσμο με προκαταλήψεις, άλλοι με συντηρητικότητες κι άλλοι με προοδευτικότητες. Το γεγονός είναι ένα: ο Άλλος άνθρωπος, ο διαφορετικός σε χρώμα, σε φυλή, σε εθνικότητα, σε θρησκεία, σε σκέψη, σε κουλτούρα, σε πολιτισμό, καθώς φαίνεται, δεν έχει θέση, δεν χωράει ανάμεσά μας. Είναι απόβλητος και καταδικαστέος.

Τον μισούμε γιατί η μισαλλοδοξία είναι μέρος του εαυτού μας. Τι πρέπει να γίνει; Ίσως, ρωτήσει κανείς. Να ζητήσουμε, άραγε, από το Θεό να πλάσει νέους ανθρώπους, στα μέτρα ετούτου του κόσμου και να αποσύρει σε κάποιον παράδεισο όλους εκείνους που παλεύουν για ισότητα, ελευθερία κι αγάπη προς κάθε άνθρωπο; Τον συνάνθρωπο που λέγει ο Χριστός. Υπάρχει λύση; Υπάρχει ελπίδα; Νομίζω πως ναι, υπάρχει λύση!

Έναντι του μίσους προς τον ξένο, η υπόθεση ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μπορεί να γίνει ο καημός της ύπαρξης που αγωνιά για την χαμένη ισορροπία, που δείχνει ο παράδεισος, ότι δηλαδή, σ’ αυτόν όλοι μπορούν να χωρέσουν, φτάνει να γνωρίζουν πως η αγάπη, μέσα σ’ έναν κόσμο που κατευθύνεται από άψυχα χρηματοκιβώτια εξαθλίωσης και βαρβαρότητας, δεν μετριέται με το μίσος, αλλά με αυτό που η κορυφαία σήμερα εν ζωή ποιήτρια Κική Δημουλά λέγει: «Άθεη δεν είμαι. Ονειρεύομαι τον πλησίον αλλά εμπιστεύομαι τον απόμακρο. Όπως και τον κάθε απόμακρο».

    Η Μεγάλη Παρασκευή πλησιάζει, σε λίγες ώρες θα είναι ξανά ενώπιόν μας. Τόλμημα είναι ετούτο, υπέρβαση του εγωισμού μας: όλοι μας ας ψελλίσουμε εκείνο το «Δος μοι τούτον τον ξένο…»:
 «Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων: “Δός μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω”. Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος».

    Νομίζω πως o παραπάνω ύμνος, πραγματικό μανιφέστο της Θεολογίας - ψάλλεται την Μεγάλη Παρασκευή - δεν χρειάζεται μετάφραση. Η γλώσσα, ακόμη και για τον αγράμματο, λειτουργεί εδώ ως λεπτή αύρα της Χάρης του Θεού. Θυμάμαι την μακαρίτισσα γιαγιά μου, αγράμματη καθώς ήταν, ακούγοντας ετούτο το τροπάριο κάθε Μεγάλη Παρασκευή, τα δάκρυά της έδειχναν την εμπειρική κατανόηση του ανοίγματος του Σώματος και του Αίματος του Χριστού προς κάθε άνθρωπο. 

    Ετούτες τις ημέρες πολλά γράφονται και ακούγονται για τα περσινά θλιβερά γεγονότα της Πλατείας Σαπφούς. Όμως, εκείνο που πράγματι αξίζει  είναι ό,τι αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, μπορεί να έχει αξία, φτάνει να συνυπογράψουμε όλοι μας το εξής: «όποιος ο άνθρωπος, αυτός και ο Θεός του, αυτή και η Εκκλησία του, αυτός και ο κόσμος τους, αυτός και ο πολιτισμός του».

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!