Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ
Πριν από δύο χρόνια πούλησαν τα πατρικά χωράφια στο Αφγανιστάν, έδωσαν 20.000 ευρώ στον δουλέμπορο, ταξίδευαν δύο μήνες και κατάφεραν να φθάσουν στη χώρα μας. Χθες, το πρωί, ο Μοχάμεντ πήρε τη γυναίκα του και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του κι επέστρεψαν στο Αφγανιστάν. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εργασία και ασφάλεια», είναι η τελευταία φράση του.
Συναντηθήκαμε στον ξενώνα της οργάνωσης «Είμαι εδώ». Η 35χρονη Μπεϊκούμ με τη Ζεϊνάπ και τη Νεγκάρ (14 και 16 χρόνων) μάζευαν τον μπόγο με τα ελάχιστα υπάρχοντά τους. Γύρω απ' τον Μοχάμεντ στέκονταν οι μικροί του γιοι Ραχμάν, Αχμέτ, Μασούτ και Γκονάς, ηλικίας 7 έως 13 χρόνων.
Οι γυναίκες σκέπασαν το κεφάλι, οι κόρες κάλυψαν το στενό τζιν παντελόνι. Μικροί και μεγάλοι μάς κοιτάζουν με βαθιά απογοήτευση, εκφράζοντας τη λύπη τους για την επιστροφή.
Ηρθαν τον Αύγουστο του 2008. «Οταν βρέθηκε νεκρός ο παππούς επειδή αρνήθηκε να δώσει πληροφορίες στους Ταλιμπάν. Ξεκινήσαμε το ταξίδι που έκρυβε μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους. Την ημέρα κρυβόμασταν. Τις νύχτες διασχίζαμε βουνά, άλλοτε με γαϊδούρια κι άλλοτε με τα πόδια. Περάσαμε απ' την Τουρκία στην Ελλάδα μέσα σ' ένα φουσκωτό με 35 άτομα και τα μεσάνυχτα βρεθήκαμε στη Μυτιλήνη. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι, δίπλα στο κύμα. Η Αστυνομία μάς κράτησε 8 μέρες στο κέντρο κράτησης. Ηταν πολύ βρώμικα, βγήκαμε όλοι άρρωστοι».
Κατάφεραν να φθάσουν στην Αθήνα, αλλά δεν γλίτωσαν από τις δυσκολίες: «Ονειρευόμαστε μια ζωή καλύτερη. Να σπουδάσουν τα παιδιά», λέει η μάνα. Προσθέτοντας πως «στην Αθήνα κοιμόμαστε δύο μήνες στην πλατεία Αττικής. Εκεί κάποιοι χτύπησαν άσχημα έναν Αφγανό. Μας φιλοξένησαν για ένα χρόνο οι Γιατροί του Κόσμου, στην Ομόνοια. 35 άτομα σε δύο δωμάτια. Μετά μας μάζεψε η Τίνα Στάικου στον ξενώνα».
«Αλλά δεν κατάφερα να κάνω ούτε ένα μεροκάματο», λέει ο Μοχάμεντ που δούλευε από παιδί στα χωράφια. Για να επιβιώσουν, μάζευαν τα παιδιά του μπουκάλια απ' τα σκουπίδια. Τα πουλούσαν για 10 λεπτά κι αγόραζαν ψωμί. «Είμαστε νηστικοί, χωρίς ταυτότητα, πώς θα σπουδάσουμε;», αναρωτιούνται τα κορίτσια, που έμαθαν ελληνικά και ονειρεύτηκαν «να γίνουμε γιατρίνες. Στο Αφγανιστάν μόνο κομμώτριες και μοδίστρες είναι οι γυναίκες...».
