Τα νησιά του Α. Αιγαίου κείνται μακράν μεν αλλά διαθέτουν ισχυρή πολιτισμική αυτοπεποίθηση και είναι «καταδικασμένα» από την ιστορία να επιβιώνουν.
Κεντρικό επιχείρημα της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Λέσβου, όσο αφορά την αντίθεση της στην ύπαρξη υπερδομών μακροχρόνια εγκλωβισμένων μεταναστών στα ακριτικά νησιά του Αν. Αιγαίου, είναι η επίκληση των συνεπαγόμενων από αυτή εθνικών κινδύνων. Συχνά ο αντίλογος που ακούγεται είναι ότι το μεταναστευτικό είναι πλανητικής έκτασης φαινόμενο και ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της. Ότι η παραμονή των μεταναστών στα ακριτικά νησιά μας είναι μέρος συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας και ότι τα δεδομένα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν. Έτσι ο υφιστάμενος αντίλογος το μόνο περιθώριο δράσης και διευθέτησης που εντοπίζει είναι αυτό της χωροθέτησης των σχεδιαζόμενων υπερδομών. Έχουν αποδεχθεί τη δημιουργία ολόκληρων πόλεων παράτυπων μεταναστών σε πέντε νησιά του Αιγαίου και «αγωνίζονται» ώστε αυτές να δημιουργηθούν μακριά από τον αστικό ιστό…Μια ανασκόπηση της γεωπολιτικής διάστασης του μεταναστευτικού προβλήματος λοιπόν κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να κατανοηθούν οι δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών στον καθορισμό του μέλλοντός τους.
Στον πλανητικό χάρτη που παρατίθεται διακρίνονται τέσσερις γεωγραφικές οντότητες που εμπλέκονται στη μεταναστευτική κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Η πρώτη οντότητα αποτελείται από εκτεταμένες περιοχές σε Αφρική και Ασία και ταυτίζεται με τις χώρες προέλευσης μεταναστών. Oι αφιχθέντες στα ελληνικά νησιά προέχονται κυρίως από Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Κογκό, Σομαλία, Μαρόκο και Αλγερία. Η δεύτερη οντότητα αποτελείται από τις αναπτυγμένες χώρες της δυτικής, κεντρικής και βόρειάς Ευρώπης που είναι ο προορισμός των παράτυπων μεταναστών της πρώτης γεωγραφικής οντότητας. Η τρίτη γεωγραφική οντότητα είναι το κράτος διακινητής, δηλαδή η Τουρκία. Η Τουρκία υποκινεί και διευκολύνει την παράνομη διέλευση στα νησιά του Αν. Αιγαίου. Οργανώνει και διοικεί το δίκτυο μετακινήσεων από χώρες μη συνορεύουσες με την ίδια. Τέταρτη και τελευταία οντότητα είναι η ζώνη εγκλωβισμού των παράτυπων μεταναστών που την αποτελούν τα πέντε πληττόμενα νησιά του Αν. Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος, Λέρος και Κως).
Παρατηρούμε από τα παραπάνω ότι άνθρωποι από εκτεταμένες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας αποφασίζουν να μεταναστεύουν, για οικονομικούς κυρίως λόγους, μιας και στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν ζουν σε εμπόλεμες ζώνες, και μετακινούμενοι μέσω της Τουρκίας προσπαθούν να εισέλθουν παράνομα στην Ευρώπη περνώντας στα νησιά του Αιγαίου. Στόχος τους να βρεθούν στις πλούσιες χώρες της Ευρώπης αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Βασικός παίχτης σε αυτή τη διαδρομή είναι η Τουρκία η οποία, δρώντας σαν κράτος δουλέμπορος, λειτουργεί δίκτυα παραπληροφόρησης στις χώρες προέλευσης προκειμένου να παρασύρει δυστυχισμένους ανθρώπους οι οποίοι πουλάνε την περιουσία τους για να αγοράσουν το πολυπόθητο εισιτήριο, οργανώνει τις μετακινήσεις προς την Τουρκία, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είναι αεροπορικές, και αφού συγκεντρώσει του παράτυπους μετανάστες στα παράλια του Αιγαίου, τους διεκπεραιώνει στα νησιά, αξιοποιώντας και την ακτοφυλακή της ακόμα, με ρυθμούς που αυτή επιλέγει. Η διεκπεραίωση αυτή φυσικά αποτελεί επιθετική ενέργεια, με χαρακτηριστικά υβριδικού πολέμου, προς την Ελλάδα, όσο και αν αποφεύγει το ελληνικό κράτος να τη χαρακτηρίσει ως τέτοια.
Η Τουρκία επωφελείται πολλαπλά από τη δράση της αυτή και κυρίως: 1) παράγοντες της, ενδεχομένως πολύ κοντά στο περιβάλλον του Ερντογάν, κερδίζουν μεγάλα ποσά από την εκμετάλλευση των μεταναστών, 2) εξασφαλίζει χρηματοδότηση από την ΕΕ για να διατηρεί στα εδάφη της τους παράτυπους μετανάστες (αυτή η οποία η ίδια τους στέλνει στην Ευρώπη!), 3) χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως μέσο πίεσης στην Ευρώπη για επίτευξη πολιτικών επιδιώξεων γενικά, 4) διεξάγει μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς στην Ελλάδα ώστε να εξουθενώσει τους αποτρεπτικούς της μηχανισμούς, 5) στήνει κατασκοπευτικά δίκτυα στα νησιά του Αιγαίου μέσω στρατευμένων κατασκόπων που βρίσκονται ανάμεσα στους μετανάστες, 6) προπαγανδίζει παγκοσμίως (και ανατολικά και δυτικά ) τη δήθεν έλλειψη ανθρωπισμού από την Ελλάδα ενώ η ίδια εμφανίζεται ως ενεργός υποστηριχτής και εκπρόσωπος των απανταχού μουσουλμάνων και 7) υποθάλπει τη δημιουργία μουσουλμανικών κυρίως γκετοποιημένων πληθυσμών, τους οποίους θεωρεί ότι θα μπορεί να ελέγξει πολιτικά, στα νησιά του Αν. Αιγαίου για τα οποία δρα με αναθεωρητικό τρόπο, τα αμφισβητεί και τα διεκδικεί χωρίς προσχήματα.
Η αντίδραση της ΕΕ στα παραπάνω είναι εντελώς παθητική και καθαρά αμυντική. Έτσι η Ευρώπη συνεχίζει να χρηματοδοτεί την Τουρκία προσπαθώντας να την εξευμενίσει, προτρέποντας την όμως έμμεσα να συνεχίσει το, επικερδές γι’ αυτή, δουλεμπόριο. Επιπλέον, ενώ το τελευταίο διάστημα φυλάσσει τα θαλάσσια της σύνορα της με αποτελεσματικότερο τρόπο όπως όφειλε να πράξει, παράλληλα δημιουργεί μια ζώνη αποκλεισμού και εγκλωβισμού στα νησιά του Αν. Αιγαίου προκειμένου αυτά να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στην περαιτέρω διεκπεραίωση των μεταναστών στην Ελληνική και κατ’ επέκταση στην Ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Δημιουργεί δηλαδή ένα «Ευρωπαϊκό Σιδηρούν Παραπέτασμα» ανάσχεσης της διείσδυσης του πολιτικού Ισλάμ στην Ευρώπη, το οποίο αντί να βρίσκεται στα φυσικά σύνορα ΕΕ- Τουρκίας, βρίσκεται δυτικά των νησιών του Αν. Αιγαίου τα οποία μεταλλάσσονται σε απομονωμένες ζώνες εγκλωβισμού παράτυπων μεταναστών. Θυσιάζει ξεκάθαρα δηλαδή οικονομικά και γεωπολιτικά τα νησιά του Αν. Αιγαίου, τα οποία αποτελούν μόνο το 0.077% της έκτασής της και το 0.05% του πληθυσμού της, προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω διείσδυση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη. Δεν αντιλαμβάνεται τη μεγάλη γεωπολιτική και πολιτισμική αξία των νησιών. Η Ελληνική κυβέρνηση, μη δρώντας ως εντολοδόχος κυρίαρχου λαού, ενός κυρίαρχου κράτους, απλά εκτελεί τις εντολές της ΕΕ. Για το Ελληνικό κράτος η «Λέσβος κείται μακράν».
Σύμφωνα με τα παραπάνω θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το παιχνίδι, για τα νησιά του Αν. Αιγαίου, είναι χαμένο. Δεν είναι όμως. Ουκ ολίγες φορές στο ιστορικό παρελθόν οι λαοί οι ίδιοι αφύπνισαν τις αποστειρωμένες ηγεσίες τους. Οι νησιωτικές κοινωνίες του Αν. Αιγαίου έχουν ακόμα τη γεωπολιτική ισχύ, ως ζωντανές και με πολιτισμική αυτοπεποίθηση κοινότητες, να συνεχίσουν να αποτελούν φάρο του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού και να μη μεταβληθούν σε ουδέτερους «χώρους» δουλεμπορίου και μόνιμης υποβάθμισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το προσεχές διάστημα θα είναι κρίσιμο και εκτιμάται ότι τα αντανακλαστικά των νησιωτικών κοινωνιών θα εκπλήξουν και θα αφυπνίσουν την Ελλαδική και τις Ευρωπαϊκές ηγεσίες. Ελπίζουμε η πολιτισμική αυτοπεποίθηση των νησιωτών του Αν. Αιγαίου, την οποία όποιος τα επισκεφθεί δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει, να μη χρειαστεί να μεταβληθεί, ως ανάγκη επιβίωσης, σε αιχμή άκαμπτου δόρατος.
