Το... αγοράκι με τα σπίρτα!
Γράφει η Άννα Τσακίρη *
Θέλω να σας προειδοποιήσω , ότι το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης , είναι λίγο … σκληρό …
Όμως και τί δεν είναι πια σκληρό στις μέρες μας ;… Οι καρδιές , τα οικονομικά μέτρα , οι τιμωρίες , οι συμπεριφορές αυτών που θέλουν να φύγουν , οι αποφάσεις των Μεγάλων , οι τακτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε για να μας έρθει η … ανάκαμψη ,…. η ζωή γενικά …
Ακόμα και τα … Χριστούγεννα , σκληρά είναι για κάποιους … Για κάποιους σαν … το αγοράκι με τα σπίρτα …
…………………………………………………………
Εδώ που τα λέμε , δεν ήταν και πολύ … μικρό αγοράκι … 15άρης , ίσως και λίγο παραπάνω , αλλά κακοζωισμένος και μικροσκοπικός , δεν τον έκανες πάνω από 11 … Ούτε και πουλούσε ακριβώς … και μόνο σπίρτα . Πουλούσε και χαρτομάντηλα , αναπτήρες , μπουκαλάκια με νερό , μικροαντικείμενα … Καθάριζε και τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων , που σταματούσαν στο φανάρι . Ήταν το καμάρι του “θείου” Συριάνωβ , γιατί έφερνε το καλύτερο μεροκάματο πάντα … Είχε τον τρόπο του … Θέλεις το χαμόγελο του , θέλεις εκείνο το υφάκι (ας το πούμε) … αξιοπρέπειας , θέλεις εκείνο το … εξαρθρωμένο και από τον ώμο και από τον αγκώνα , τελείως στραβό , δεξί του χέρι (του το είχαν … εξαρθρώσει πολύ παλιά … ούτε σχεδόν που το θυμόταν πια)… ίσως και όλα αυτά μαζί , να έκαναν το μικρό αγόρι να μην του αρνείται σχεδόν κανένας την … ταρίφα , που ανήρχετο σε … 50 cents … Μέχρι και πάνω από 50 ευρώ , παρέδινε ο μικρός στο “αφεντικό” κάθε βράδυ … Δεν έκρυβε τίποτα , γι αυτό κι ο Συριάνωφ τον αγαπούσε … Τού ‘δινε φαγητό κάθε βράδυ , δεν τον χτυπούσε (καμιά σφαλιάρα μόνο , κι εκείνο πού και που) και δεν τον “πείραζε” ποτέ … άλλωστε το “αφεντικό” , προτιμούσε πάντα τα κορίτσια της “συμμορίας” του … Τού’ δινε και κανένα τσιγάρο τα βράδια πριν τον ύπνο , κι αν και όταν αραιά και που , του … “καθόταν” και η Λιμπίνκα (η “γυναίκα” του αδερφού του) , έ , τότε ήταν μές τη χαρά και του έδινε του μικρού και λίγη “φούντα” να καπνίσει … “Το μαυράκι , μάγκα μου θα σε κάνει άντρα σιγά – σιγά … κι αν συνεχίσεις να είσαι καλός και τίμιος με τον “θείο” σου , θα σε μάθω κάποτε να … γαμάς και γυναίκες … Όταν μεγαλώσεις όμως … τώρα είσαι μικρός ακόμα … είσαι μόνο για … δουλειά” ….. Κι ακόμη , όταν τις Κυριακές που δεν “δούλευαν” στα φανάρια , αλλά την στήναν όλο το βράδυ , έξω από τα “σκυλάδικα” για το … “χοντρό” μεροκάματο , κοίταζε ο “θείος” να τον πασάρει σε καλοντυμένους χοντρούληδες μεσόκοπους κυριλέδες , και όχι σε τίποτα βρωμιάρηδες αληταράδες με άγρια γούστα , που χτυπούσαν κιόλας και βρίζαν και όλοι οι μικροί …τους φοβόντουσαν … Γιατί ο “θείος” Συριάνωβ , τον αγαπούσε τον μικρό … και τον φρόντιζε …
Παραμονή Χριστούγεννα, αργά το μεσημέρι και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει από το κέντρο . Το κρύο έτσουζε Το αγοράκι , έπιασε τον εαυτό του να …γυρεύει Εκείνη … Ήθελε να την δει …
Εκείνη , περνούσε καθημερινά γύρω στο μεσημέρι από το “φανάρι” του . Μεγαλούτσικη … γύρω στα 50 , βλέμμα λαμπερό , διεισδυτικό , χαμόγελο ζεστό , ακαταμάχητο … Φαινόταν απ’ τους ανθρώπους με οικονομική άνεση … Το αυτοκίνητο , πάντα γεμάτο από πεταμένα περιοδικά και βιβλία (ο μικρός πάντα έρριχνε κλεφτές ματιές στο εσωτερικό των σταματημένων αυτοκινήτων) … Είχε μάθει να την περιμένει . Αν τον ρωτούσες , δεν ήξερε … δεν θα μπορούσε να σου πει το “γιατί” … Όχι … δεν του θύμιζε την μάνα του , γιατί δεν είχε καμιά ανάμνηση από την μάνα του . Ούτε τίποτε ερωτικό του ξυπνούσε , γιατί δεν είχε καμία … γνώση του τί μπορεί να είναι ο έρωτας (αυτά που τού’ φτιαχναν οι “κυριλέδες” τα Σαββατόβραδα , σίγουρα δεν ήταν … έρωτας … Αλλιώς τα ονομάτιζε ο “θείος” ) … Απλά , είχε μάθει να την περιμένει … Ήθελε να την βλέπει …
Στην αρχή όταν πρωτοπλησίασε το αμάξι της , του είχε κάνει ένα αρνητικό νεύμα , αλλά αμέσως μετά , ο μικρός είχε νοιώσει το βλέμμα της να “καρφώνεται” πάνω σ’ εκείνο το …. σπαρακτικό δις-εξαρθρωμένο δεξί του χέρι … και άνοιξε το παράθυρο . Πέταξε στο διπλανό κάθισμα το πακέτο με τα χαρτομάντηλα και τούδωσε ένα ευρώ . Βλέποντας την κίνηση του αγοριού για να βρει ρέστα μέσα από την τσέπη του , τού’ κανε νόημα να το κρατήσει και γκάζωσε μπροστά , γιατί στο μεταξύ , είχε ανάψει και το πράσινο . Την επόμενη φορά , αφού του άφησε ένα δίευρω , αρνήθηκε να πάρει τον αναπτήρα που της πρότεινε και στην διαμαρτυρία του ότι θα τον μάλλωνε ο “θείος Συριάνωβ” , το ρώτησε “ποιός ;” και όταν το αγόρι τούδειξε με μια μικρή κίνηση του κεφαλιού το αφεντικό με το μπουκάλι το ούζο στο χέρι , στο απέναντι φαστφουντάδικο , σαν νάχασε το όμορφο χαμόγελό της και του απάντησε “πρόβλημά σου” … και ξαναγκάζωσε . Κάπως έτσι συνέχισαν , σχεδόν κάθε μεσημέρι , με το ποσό να αυξάνεται σταδιακά (έφτασε το δεκάευρω) και την άρνηση να παραλάβει το φτηνό του εμπόρευμα … συνεχή . Το αγόρι φοβούμενο μήπως και ο “θείος” πιστέψει πως μπορεί να τα έβαζε στην τσέπη του , τα μαρτύρησε όλα αυτά στον Συριάνωβ και του παρέδιδε όλα τα λεφτά … Εκείνος , χαϊδεύοντας το βλογιοκομμένο του μούτρο , και σφίγγοντας την μύτη του παιδιού ανάμεσα στα δάχτυλά του , μουρμούρισε συλλογισμένος :
- Πρόσεχε παλιοπουστράκο … Αν σου γυρέψει τίποτα … χαμουρέματα και έρωτες … να την στείλεις σε μένα … Έχει ο “θείος” μου και άντρες , να της πεις … Και πρόσεχε … αν σου πει τίποτα για Αστυνομίες και Εισαγγελέα , να της πεις πως … δεν της παν οι χαρακιές στα μούτρα , και νά’ ρθεις αμέσως να μου το πεις …
…. και αφήνοντας την μύτη του αγοριού από την μέγγενη των δαχτύλων του , το άφησε να κλάψει με την ησυχία του …
Παραμονή Χριστούγεννα … Το κρύο έτσουζε …
Την περίμενε …
Όλοι κάτι περιμένουμε τέτοιες ώρες … Το φανταράκι μας , που παίρνει την άδεια των γιορτών , τον φοιτητή μας που σπουδάζει μακριά , εκείνον που αγαπάμε και πήρε το τελευταίο τραίνο για την πατρίδα , κάποιον προδότη που πιστεύουμε πως θα το μετανοιώσει μέρες που είναι και θα ξαναγυρίσει κοντά μας , την … Τύχη μας που μπορεί να γυρίσει , την βοήθεια που όλο τον χρόνο περιμέναμε άδικα , μιά αύξηση , μια δικαίωση , ένα χάδι … ένα βλέμμα … ένα δώρο … τον ίδιο τον Χριστό , ίσως …
Ε , ο μικρός μας ήρωας … το παιδί των φαναριών , περίμενε Εκείνη … Περίμενε να την δει , να του χαμογελάσει , να της χαμογελάσει κι αυτός και … να της πει , ή να της δώσει να καταλάβει πως σήμερα … Χριστούγεννα σχεδόν , θα της πρόσφερε κάτι και θα κρατούσε για πάρτη του ό, τι θα τούδινε … γιατί πίστευε πως μόνο αυτό (το να κρατήσει για πάρτη του ό, τι θα τού’ δινε) θα την έκανε ευτυχισμένη …
Κι Εκείνη αργούσε … και το κρύο , έτσουζε …
…………………………………
Όταν είδε το αυτοκίνητο της να πλησιάζει , είχε πια σχεδόν σκοτεινιάσει κι αυτός σχεδόν είχε παγώσει . Αγνόησε δύο αυτοκίνητα ήδη σταματημένα στο φανάρι “του” και έτρεξε προς το μέρος της . Της χαμογέλασε πλατιά την ώρα που κατέβαζε το τζάμι του παραθύρου της και της πρότεινε ένα κουτί σπίρτα . Εκείνη ήταν … σκυθρωπή … σαν λυπημένη … Πήρε το κουτί με τα σπίρτα και με κινήσεις ιεροτελεστίας , το έβαλε στην μέσα τσέπη του πανωφοριού της … κοντά στο μέρος της καρδιάς … Ύστερα , έβγαλε απ’ εκεί ένα χαρτάκι και του τό ‘ βαλε στην τσέπη του μπουφάν του λέγοντας :
- Είναι το τηλέφωνο και η διεύθυνση κάποιου , που θα σε βοηθήσει να γυρίσεις στην πατρίδα σου … Είναι φίλος μου μην φοβάσαι … Μην πεις του Βούλγαρου , τίποτα … Μόνο πήγαινε να βρεις αυτόν τον φίλο … Θα σε περιμένει … Πάρε κι αυτό , για τις πρώτες ώρες …μέρες … και δείξε το του … πες του “μου τό’ δωσε η κυρία των φαναριών” … γράφει επάνω το όνομα μου …
… και του έβαλε στην παγωμένη χούφτα , ένα … μωβ 500άρικο …
…………………………………..
Τα μάτια του παιδιού διαστάλθηκαν επικίνδυνα … αφύσικα πολύ , κοιτάζοντας το μωβ χαρτονόμισμα …
Πράσινο … Κάποιος κόρναρε εκνευρισμένα από πίσω της , κι Εκείνη … γκάζωσε …
………………………………….
Ξημέρωμα Χριστούγεννα ανήμερα , βρήκαν παγωμένο και πεταμένο στο πάρκινγκ του διπλανού super-market , το κουφαράκι του αγοριού με … “ανοιγμένο” το λαρύγγι … Στις τσέπες του βρήκαν μερικά κέρματα μόνο …
- Τί παράξενο χαμόγελο … -είπε ο ιατροδικάστής που το εξέτασε- … Αν δεν ήταν αυτή η άγρια σφαγή , θα μπορούσα να πω , πως πέθανε στον ύπνο του την ώρα που έβλεπε ένα όμορφο όνειρο …
——————————————
Ο Βούλγαρος και η ομάδα των μικρών … “εργατών” του , δεν ξαναφάνηκε στην περιοχή …
Το φανάρι εκείνο και τα γύρω φανάρια της περιοχής , τα … κατέλαβαν σχεδόν αμέσως , μια ομάδα … μικρών Πακιστανών …
===============================
“… πλήθος Αγγέλων ψάλλουσι
το Δόξα εν Υψίστοις …”
Χαρούμενα Χριστούγεννα , φίλοι μου …
----------
* Η Άννα Τσακίρη είναι ιατρός αναισθησιόλογος. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Νοσοκομείο Κομοτήνης και... αγάπαει ιδαιίτερα τη Μυτιλήνη. Η κ. Τσακίρη διατηρεί εδώ και χρόνια το προσωπικό της ιστολόγιο http://silia.wordpress.com
