style="text-align: justify;">της Ελένης Ξένου *
«ΟΤΙ ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ», ΤΟΥ ΕΙΠΕ. Η σύνδεση δεν ήταν πολύ σπουδαία, η φωνή της έφτανε στα αυτιά του με μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρησης, δεν ήτανε σίγουρος λοιπόν αν αυτή ήταν η πρώτη φράση που ήθελε να του πει, όπως δεν ήταν σίγουρος και για τίποτα από όλα όσα μέχρι χθες καταχωρούσε στις τακτοποιημένες βεβαιότητες του. Κάθε φορά που της μιλούσε τον εξέπληττε, όπως και κάθε φορά που την συναντούσε. Είχε κάτι στο βλέμμα της που τον ακινητοποιούσε και ταυτόχρονα τον ξυπνούσε από την ακινησία του. Τρελός συνδυασμός, σχεδόν μαγικός. Τα μάτια της λες και τον σκάναραν, ένιωθε πως με τη κόρη του ματιού της μπορούσε να φτάσει μέχρι και το συκώτι του και να εντοπίσει τις ποσότητες ουίσκι που κατανάλωνε χρόνια τώρα, κάθε βράδυ.
«ΕΓΩ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΖΩ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ», ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΠΕΙ και της το είχε πει σε κείνο το μπαράκι που την συνάντησε την πρώτη φορά. Εκείνη έπινε σφηνάκια ζιβανίας και είχε τα πόδια μαζεμένα στην καρέκλα, τα παπούτσια της ριγμένα στο πάτωμα, «σε πειράζει να βγάλω τα παπούτσια;» τον είχε ρωτήσει και εκείνος αμέσως διέγνωσε πως αυτή της η κίνηση ήταν επικίνδυνα κινηματογραφική, δηλαδή επικίνδυνα ερωτεύσιμη. «Εγώ κάθε βράδυ ζω μέσα σε μια ταινία», της είπε μόλις είδε τα παπούτσια της να πέφτουν στο πάτωμα, λες και ήθελε να την προειδοποιήσει ή μάλλον να προειδοποιήσει τον εαυτό του πως απέναντι του ίσως να μην καθότανε μια γοητευτική ξυπόλητη γυναίκα, αλλά μια απρόσμενα γοητευτική ανατροπή του δικού του σεναρίου.
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ», ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΕΚΕΙΝΗ ΜΕ ΥΦΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΟ, σχεδόν τρομαχτικό, σαν βέβαιο, λες και ήξερε πολύ καλά πως μόλις έπινε και την τελευταία γουλιά από το ποτό του θα ένιωθε πια μεθυσμένη ολόκληρη τη ζωή του. «Τί θέλεις να σου περιγράψω» την ρώτησε, «θέλω εικόνες», επανάλαβε εκείνη, και τότε άρχισε να της λέει… Πως ρίχνει πρώτα λίγο ουίσκι σε ένα χαμηλό γυάλινο ποτήρι και ύστερα δύο κύβους πάγου, κάποιες φορές ρίχνει και περισσότερους, κάθεται σε μια πολυθρόνα, δίπλα του έχει ένα στρογγυλό μικρό τραπέζι, τοποθετεί το ουίσκι στο τραπέζι και ύστερα ανάβει ένα μάλμπορο λάιτ, στο ένα του χέρι το μάλμπορο λάιτ, στο άλλο το τηλεχειριστήριο, γέρνει το κεφάλι του προς τα πίσω, πατάει το play και όταν αρχίζει η ταινία, νιώθει πως δεν υπάρχει τίποτα γύρω του, είναι μόνος, μόνος στο σπίτι, μόνος στην γειτονιά, μόνος στην πόλη, μόνος σε ολόκληρο τον πλανήτη. «Ο μόνος που έχει ανάγκη να προσθέτει μαγεία στο πλάνο της ζωής του», είπε εκείνη και δεν ήταν καν ερώτηση, ήταν το βλέμμα της σχεδόν συνωμοτικό, σχεδόν τρομαχτικό σαν βέβαιο…
«ΟΤΙ ΚΟΙΤΑΖΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟ» ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ, το επανέλαβε μάλιστα δύο φορές γιατί η σύνδεση δεν ήταν πολύ καθαρή, το ίδιο βράδυ θυμήθηκε ξανά την φράση της την στιγμή που έριχνε το ουίσκι στο χαμηλό γυάλινο ποτήρι. Αυτή η γυναίκα του μιλούσε με χρώματα ενώ εκείνος είχε πια συνηθίσει στην απουσία τους και τον έκανε να αισθάνεται πως μέσα στο σάλιο της μπορούσε να γευτεί την αλμύρα όλων των ωκεανών που δεν κατάφερε ποτέ να διασχίσει.
ΚΑΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ, ΕΡΙΞΕ ΔΥΟ ΚΥΒΟΥΣ ΠΑΓΟΥ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ, άναψε ένα μάλμπορο και πριν πατήσει το play στο τηλεχειριστήριο πήρε το κινητό για να της στείλει ένα μήνυμα. «Είσαι σαν τις ηρωίδες του σινεμά» της έγραψε «μόνο που εσύ μυρίζεις και γιασεμί» πρόσθεσε κολλητά. Και μόλις πάτησε το send ένιωσε για πρώτη φορά πως δεν ήτανε μόνος, ούτε στο σπίτι, ούτε στην πόλη, ούτε στην γειτονιά, ούτε σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος. Ζει στη Λευκωσία. Όταν τη χάνουμε ταξιδεύει. Κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη» το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.
αρχικη δημοσίευση : DOCTV
