«Το κορίτσι του τρένου» της Πόλα Χόκινς
«Το κορίτσι του τρένου» της Πόλα Χόκινς, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός (Μετάφραση: Αναστάσιος Αργυρίου, Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2015, Δέκατη τρίτη ανατύπωση: Μάρτιος 2017)
Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή
Η δημοσιογράφος Πόλα Χόκινς γεννήθηκε το 1972 στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε (τότε ονομαζόταν ακόμη Ροδεσία) και μετακόμισε στο Λονδίνο το 1989, όπου ζει μέχρι σήμερα. Το κορίτσι του τρένου, το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το 2015 χαρίζοντάς της παγκόσμια φήμη, καθώς μεταφράστηκε σε περισσότερες από 40 γλώσσες, οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τα 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνίστρια την Έμιλι Μπλαντ και σκηνοθέτη τον Τέιτ Τέιλορ (2016). Στη χώρα μας, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στην 30ή χιλιάδα κυκλοφορίας.
Σύμφωνα με την υπόθεση, η Ρέιτσελ παίρνει το τρένο των 08:04 για το Λονδίνο κάθε πρωί τα τελευταία χρόνια. Ξέρει ακριβώς σε ποιον σηματοδότη το τρένο σταματά για λίγο, ποια σπίτια θα αντικρίσει πλάι στις ράγες και ποια πρόσωπα κατοικούν σε δύο από αυτά – στα δύο σπίτια που την ενδιαφέρουν περισσότερο, για άλλο λόγο το καθένα. Ώσπου, ένα πρωί το θέαμα που αντικρίζει είναι διαφορετικό και, για κείνη, σοκαριστικό. «Πώς μπόρεσε; Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο η Τζες; Τι της συμβαίνει; […] Δεν το καταλαβαίνω, ποτέ δεν το κατάλαβα, πώς οι άνθρωποι αγνοούν την καταστροφή που φέρνουν ακολουθώντας την καρδιά τους. Ποιος είπε ότι το να ακολουθούμε την καρδιά μας είναι καλό πράγμα; Καθαρός εγωισμός είναι, μια εγωιστική πράξη να τα κάνουμε όλα δικά μας. Μίσος, πικρό σαν χολή, με πλημμυρίζει. Αν έβλεπα αυτή τη γυναίκα τώρα, αν έβλεπα την Τζες, θα την έφτυνα στα μούτρα. Θα της έβγαζα τα μάτια» (σελ.46).
Η Ρέιτσελ είναι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, αλλά δεν είναι η μόνη. Η Μέγκαν είναι η ένοικος του ενός σπιτιού, η Άννα του άλλου. Κι ενώ παρακολουθούμε την ιστορία κυρίως από την οπτική γωνία της Ρέιτσελ, η ημερολογιακή καταγραφή εμπλουτίζεται αρκετά συχνά και με την οπτική γωνία της Μέγκαν, αλλά πιο αραιά και με την οπτική γωνία της Άννας, με ένα αποτέλεσμα που είναι όχι μόνο γοητευτικό, μα συχνά και συναρπαστικό. Ορίστε ένα από τα σημεία του μυθιστορήματος που απαιτούν μεγάλη μαεστρία: πρωτοπρόσωπη γραφή από τρία διαφορετικά πρόσωπα, με τρόπο ώστε να προβάλλουν ολότελα διαφορετικά μεταξύ τους. Το άλλο εντυπωσιακό στοιχείο του μυθιστορήματος αυτού αφορά το χτίσιμό του, τη δόμηση και την αποδόμηση των χαρακτήρων και της προσωπικής ιστορίας καθενός. Και το τρίτο, την προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης, από τα πιο φωτεινά στοιχεία της μέχρι τα ερέβη της ψυχής, με εκπληκτική διεισδυτικότητα κι ενάργεια, όπως και κατανόηση. Μικρές φράσεις που δείχνουν την ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη, επικοινωνία και επαφή είναι διάσπαρτες σε όλο το βιβλίο: «Έχει χέρια που άνετα θα τα φανταζόμουν πάνω στο κορμί μου, δάχτυλα μακριά και ντελικάτα, που σχεδόν τα νιώθω να αγγίζουν το δέρμα μου» (σελ.38). «Άρχισε να εκνευρίζεται μαζί μου. Ποτέ δεν κατάλαβε ότι μπορεί να σου λείπει κάτι που ποτέ δεν είχες, να θρηνείς γι’ αυτό» (σελ.98). Η αίσθηση του ανικανοποίητου –«Περπατούσα από δωμάτιο σε δωμάτιο, αλλάζοντας θέση στα αντικείμενα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά, αλλά διαπίστωσα ότι το μόνο που δεν πήγαινε καλά ήμουν εγώ» (σελ.204)– ή η σκοτεινή ανάγκη για επιβεβαίωση: «Το να είσαι ερωμένη είναι τρομερά ερεθιστικό, δεν υπάρχει λόγος να το αρνείται κανείς: Είσαι αυτή με την οποία δεν μπορεί να συγκρατηθεί και απατάει τη γυναίκα του, παρόλο που την αγαπάει. Τόσο ακαταμάχητη είσαι» (σελ.261-262).
Το κορίτσι του τρένου αφορά ανθρώπους της διπλανής πόρτας, χαρακτήρες με τους οποίους διασταυρωνόμαστε καθημερινά, ίσως και να ζούμε μαζί τους, κι όμως η προσέγγιση της Πόλα Χόκινς κάνει το βιβλίο της πραγματικά ξεχωριστό. Αν δεν το έχετε διαβάσει ακόμη, σπεύσατε! Για μας, αφορμή για το σημείωμα αυτό έδωσε η πρόσφατη κυκλοφορία του δεύτερου μυθιστορήματός της, Στην παγίδα του νερού, το οποίο θα παρουσιάσουμε αναλυτικά το επόμενο διάστημα.
Βρείτε Το κορίτσι του τρένου εδώ
Βρείτε το Στην παγίδα του νερού εδώ
