Μέχρι να μεγαλώσουνε τα παιδιά μου, όλα τα καλοκαίρια πηγαίναμε στη Μυτιλήνη, τους άρεσε.
Το χωριό της Εριφύλης είναι πάνω απο το αεροδρόμιο, στην πλαγιά του λόφου.
Έχει υπέροχη θέα. Μπροστά σου η παραλία και η θάλασσα απλώνονται πιάτο και στο βάθος, τις νύχτες, τα φώτα απο τα τουρκικά παράλια.. Εγώ λαχταρούσα απ´απέναντι να πάω μέχρις εκεί, σ´εκείνα τα χώματα, να δω απο κοντά τα ευλογημένα μέρη, ν´ανακατευτώ με τους ανθρώπους, να ζήσω την ατμόσφαιρα.
Όμως, οι σχέσεις των δυο λαών δεν ηταν πάντα καλές. Μεσολαβούσαν κάθε τόσο γεγονότα που αναζωπύρωναν την έχθρα. Κι εγώ, που η φυλή μου και το σόι είχαν ζήσει δεινά και σφαγές, φυλαγόμουνα. Είχα κάνει και δυο ταινίες την " Ξεριζωμένη γενιά" και την "Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου", και σκεφτόμουνα πως ίσως δεν είναι φρόνιμο να πάω..
Ένα καλοκαίρι που ήμουν στο νησί, πηγαινοερχόταν ´ενα καραβάκι, καΐκι πες, που έκανε δρομολόγια Μυτιλήνη - Αϊβαλί. Με καμιά δεκαπενταριά άλλους, τ´αποφασισα πήγα κι εγώ. Με το κοντό παντελόνι και τη φωτογραφική μηχανή περασμένη στο λαιμό, καθόμουνα στην κουβέρτα του καϊκιού και κοίταζα την ακτή που πλησίαζε..
Μπροστά στην πλώρη ,όρθιος, ένας γηραλέος, μ´ένα ψάθινο καπέλο, κρατημένος απο τα ξάρτια , ακίνητος,είχε στυλωμένο το βλέμμα του στη γή της Μικρασίας. Ακίνητος σα μολύβι.και τα δάκρυα τρέχανε απο τα μάτια του.." Με συγχωρείτε ", μου λέει , " μετά απο τόσα χρόνια που φύγαμε, πρώτη φορά πάω στο σπίτι μου.. Αυτά εδώ τα μέρη τα θυμάμαι απο παιδί...
