Μια σκάλα ουράνιο τόξο στο Πλωμάρι: Όταν η αγάπη για τον τόπο μετατρέπεται σε τέχνη

Την πρώτη ηλιόλουστη μέρα του Ιούνη, οι σκιές της ρουτίνας έσπασαν στον παραλιακό δρόμο του Πλωμαρίου. Όχι από κάποια μεγάλη χρηματοδότηση ή φιλόδοξο έργο αστικής ανάπλασης, αλλά από τα χέρια μικρών και μεγάλων, από χαμόγελα, από κουβάδες με χρώματα και καρδιές γεμάτες αγάπη για τον τόπο τους.

Οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων των Δημοτικών Σχολείων Πλωμαρίου, σε συνεργασία με τη Δημοτική Ενότητα Πλωμαρίου, πραγματοποίησαν μια ξεχωριστή εθελοντική δράση: τα σκαλιά στον παραλιακό δρόμο, εκεί όπου άλλοτε περνούσε αδιάφορα το βήμα, γέμισαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ένα έργο χωρίς φωνές, χωρίς απαιτήσεις, μα με πολλή αγάπη και συμμετοχή.

Η εικόνα ήταν κινηματογραφική: παιδιά κρατώντας πινέλα μεγαλύτερα από τα χεράκια τους, γονείς γονατιστοί να γελούν, να ζωγραφίζουν, να δημιουργούν. Η κάθε πινελιά ήταν και μια υπενθύμιση: ότι οι κοινότητες δεν ορίζονται μόνο από τις δομές τους, αλλά από τη θέληση των ανθρώπων τους να ομορφύνουν – να αφήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκαν.

«Η συμμετοχή των παιδιών ήταν καθοριστική. Έμαθαν με τρόπο βιωματικό τι σημαίνει προσφορά, τι σημαίνει αγάπη για τον τόπο», λέει ένας από τους διοργανωτές. Και πράγματι, η ουσία της πράξης αυτής δεν ήταν το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα – όσο εντυπωσιακό κι αν ήταν – αλλά το ίδιο το βίωμα: η συνεργασία, η χαρά της δημιουργίας, η ενσυναίσθηση που χτίζεται με κάθε κοινή προσπάθεια.

Και το Πλωμάρι, αυτός ο παραθαλάσσιος θησαυρός της Λέσβου, δεν είναι πια μόνο ένα σημείο στον χάρτη. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα κοινοτικής συμμετοχής. Είναι μια σκάλα βαμμένη με τα χρώματα της παιδικής ανεμελιάς και της ελπίδας. Είναι η απόδειξη πως όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να δράσουν ενωμένοι, ακόμα και μια μικρή πράξη μπορεί να αποκτήσει παγκόσμια σημασία.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ίσως να μη φτάσει ποτέ σε τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ή υπουργικά γραφεία. Αλλά αξίζει το μεγαλύτερο βραβείο: αυτό της συλλογικής μνήμης, της τοπικής υπερηφάνειας και της παιδείας που δεν διδάσκεται, αλλά ζει και ανασαίνει στα χαμηλά σκαλιά ενός παραλιακού δρόμου.

Γιατί το Πλωμάρι αξίζει το καλύτερο. Και οι άνθρωποί του φροντίζουν να το δημιουργούν. Μαζί.