Η Δύναμη της Μάνας: Η συγκλονιστική ιστορία της κ. Μαρίας και της Στέλλας για την Ημέρα της Μητέρας
«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης και στον στίχο του αυτό είναι σαν να ακουμπάει η ιστορία του κόσμου όλου, αλλά και η ιστορία του κάθε ανθρώπου χωριστά. Πόση δύναμη, πόσο αντοχή, πόσο αγάπη, πόση στοργή, αλλά και πόση αγωνία και αγώνα μπορεί να κρύβει η λέξη «μάνα» μέσα της; Ρώτα μια μάνα να σου πει...
Αυτό ακριβώς κάναμε λοιπόν. Ρωτήσαμε μια μάνα και μάλιστα μια μάνα που έχει δώσει τον δικό της σπουδαίο αγώνα για το παιδί της. Η κ. Μαρία Χ. , ανήκει στις μητέρες που μπορούν να αποτελέσουν σύμβολο και στο πρόσωπο της οποίας το ΑΠΕ-ΜΠΕ τιμά την Ημέρα της Μητέρας. Μητέρα τριών παιδιών η ίδια, αλλά και γιαγιά τεσσάρων εγγονιών, πορεύθηκε και συνεχίζει να πορεύεται στη ζωή της, στο πλευρό της 47χρονης σήμερα κόρης της, της Στέλλας, η οποία ζει με σύνδρομο down.
«Έγινα μητέρα 19 ετών και ούτε ήξερα τι ήταν το σύνδρομο down. Έπεσα από τα σύννεφα όταν μου το είπε ο γιατρός. Όμως, την πήρα αγκαλιά και είπα πως εγώ θα τη ζήσω», μας λέει η κ. Μαρία κι όταν κάνουμε λόγο για τη δύναμη που έδειξε, μας διακόπτει και τονίζει:
«Δύναμη έδειξε η κόρη μου. Έχει κάνει εγχείρηση καρδιάς, έχει κάνει επέμβαση στα μάτια, όμως δεν σταμάτησε στιγμή να δείχνει δύναμη σε όλα αυτά. Είναι αγωνίστρια, έχει δώσει τους δικούς της αγώνες. Είναι ένα παιδί που με δίδαξε να έχω δύναμη κι εγώ. Εκείνη έχει δείξει δύναμη μεγαλύτερη από τη δική μου. Έκανε αθλητισμό, ασχολήθηκε με καλλιτεχνικά, ζωγραφίζει, έκανε έκθεση ζωγραφικής στον δήμο». Και αμέσως προσθέτει: «Είμαι πολύ υπερήφανη γι' αυτό το παιδί. Με ευλόγησε ο Θεός, που την έχω κόρη μου. Είναι ευλογία να την έχω παιδί μου».
Τη ρωτάμε για τον σύζυγο. «Έφυγε», μας απαντά. «Έφυγε, δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί. Μόνη μου πορεύθηκα κι έτσι πορεύονται οι περισσότερες. Το να μείνουν οι σύζυγοι είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας. Συνήθως οι άντρες φεύγουν σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό έχω δει εγώ».
Και συνεχίζει: «Έχει πέσει πολλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, για να φτάσουμε εδώ. Με τις ώρες καθόμουν στο πάτωμα μαζί της, για να τη μάθω να συλλαβίζει, για να μιλήσει, για να κάνει τα πρώτα βήματά της. Και φτάσαμε τώρα στο να χορεύει και πολύ όμορφα μάλιστα».
Τη ρωτάμε και για τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να έχει μια τέτοια διαδρομή. «Όλα τα παιδιά έχουν ιδιαιτερότητες, εμείς οι ίδιοι έχουμε ιδιαιτερότητες», απαντά. «Όμως, χρειάστηκε να την επιβάλλω μέσα στο περιβάλλον. Πριν από 40 χρόνια η κατάσταση δεν ήταν ίδια, δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Τότε πηγαίναμε για φαγητό και ο κόσμος γυρνούσε το κεφάλι. Μπαίναμε στο λεωφορείο και γυρνούσαν το κεφάλι. Χρειάστηκε δύναμη και από τις δυό μας για να το ξεπεράσουμε αυτό.
Σήμερα, ευτυχώς, πολλά έχουν αλλάξει. Σήμερα, έχει ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος, δεν είναι όπως παλιά. Και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά. Η νέα γενιά είναι πολύ ευαισθητοποιημένη, οι νέοι άνθρωποι δείχνουν πλέον μεγάλη ευαισθησία πάνω σε αυτά τα ζητήματα και αυτό είναι μια ελπίδα για την κοινωνία μας».
«Ο καθένας βγάζει αυτό που έχει μέσα στην ψυχή του»
Αναπόφευκτα στο σημείο αυτό της συζήτησης, μας έρχεται στο μυαλό το πρόσφατο περιστατικό με τον στίχο μίσους του τράπερ Light. Ρωτάμε την κ. Μαρία και γι' αυτό. «Όχι, δεν τον έχω ακούσει τον στίχο, ούτε με ενδιαφέρει να τον ακούσω. Ο καθένας βγάζει αυτό που έχει μέσα στην ψυχή του, έτσι κι αυτός ο τράπερ έβγαλε αυτό που έχει μέσα του», μας λέει και αμέσως συμπληρώνει: «Να σταθούμε όμως, στο ότι υπήρξε αντίδραση από τον κόσμο. Είναι αισιόδοξο που αντέδρασε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που υπήρξε αντίδραση γι' αυτό το μίσος που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος».
Τα άλλα δύο παιδιά της είναι μικρότερα και όλα είναι δεμένα μεταξύ τους. Μάλιστα, ο γιός της έχει δώσει στην μία κόρη του το όνομα της αδελφής του. «Μόνο στα ματς είχαμε πρόβλημα», μας λέει η κ. Μαρία και με ευχάριστη διάθεση μας εξηγεί: «Ο γιός μου είναι Παναθηναϊκός, η Στέλλα είναι Ολυμπιακός, οπότε καταλαβαίνετε. Στο μπάσκετ τώρα έχουμε νέα μεγάλη κόντρα».
Η κ. Μαρία μιλά και για τα στηρίγματά της. «Έχουμε στήριξη από τον δήμο Βριλησσίων, κάνει πολύ καλή δουλειά. Και τα Special Olympics το ίδιο, ο πρόεδρος νοιάζεται πολύ, οι προπονητές, όλοι οι άνθρωποι εκεί κάνουν εξαιρετική δουλειά. Και το Ειδικό Σχολείο "Η Μαργαρίτα" στην Πεντέλη και το ΚΔΑΠ Βριλησσίων "Ο Κρίκος", που πηγαίνουμε το απόγευμα».
Σταματά λίγο, σαν να σκέφτεται κάτι και προσθέτει: «Παράπονο έχουμε μόνο από το Κράτος. Μας ταλαιπωρούν κάθε φορά με διάφορα γραφειοκρατικά. Και είναι ακατάλληλοι άνθρωποι κι ας είναι επιστήμονες. Αγενείς, χωρίς σεβασμό για τους γονείς, κάθε φορά φοβόμαστε να μπούμε».
Ένεκα της ημέρας, ζητάμε να κάνει μια ευχή για το μέλλον. «Αγάπη. Η αγάπη να δίνεται απλόχερα. Και ο σεβασμός προς όλους. Οι άνθρωποι με αναπηρία και με ειδικές ανάγκες πρέπει να έχουν τον σεβασμό όλων μας», λέει.
Στο τέλος, αναρωτιόμαστε τι μπορεί να θεωρεί ως ανταμοιβή της για τον αγώνα που έχει δώσει ως μάνα. Και η κ. Μαρία μας απαντά: «Το χαμόγελό της. Και το "σ' αγαπώ" που θα μου πει. Και το "η μαμά μου είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου". Το ότι μου στρώνει το κρεβάτι, μου φτιάχνει τον καφέ, το ότι θα πάει κάπου και θα πει "Αυτή είναι η μαμά μου". Ναι, αυτά είναι η ανταμοιβή μου»!
Δημ. Βασιλόπουλος/ ΑΠΕ - ΜΠΕ
