|
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες, καταθέτω τη δική μου εμπειρία Ετών 36, άνεργος. Δυστυχώς κι εγώ τόλμησα να έρθω στην Μυτιλήνη τον Μάρτιο του 2010 από Αθήνα με σκοπό να προλάβω αυτό που έβλεπα να έρχεται, κρίση το λέγανε αλλά κανείς δεν ήξερε τη σημασία. Το μόνο θετικό είναι ότι εδώ δεν έχω τα έξοδα ενοικίασης-συντήρησης σπιτιού κλπ. αλλά όλα τα άλλα έξοδα και υποχρεώσεις που ανέλαβα, αφού εργαζόμουν συνεχώς μετά τις σπουδές μου αλλά και κατά την διάρκεια αυτών, τρέχουν κανονικά αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί έως τώρα. Περιττό να σας πω πως ακόμα ψάχνω εργασία. Η κατάσταση στην επαρχία είναι τραγική, και σε όλη την Ελλάδα γενικότερα, και μόνη διέξοδος φαντάζει πλέον το εξωτερικό, μέχρι να κλείσουν και εκεί οι πόρτες, από το μεγάλο κύμα οικονομικής μετανάστευσης που παρατηρείται τελευταία. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι να πούμε ότι ο μισθός ενός νεοπροσλαμβανόμενου στο εξωτερικό κυμαίνεται αναλόγως προσόντων από 1500€-3000€ παρακαλώ και αναλόγως προσόντων πάντα μπορεί να ξεπεράσει το παραπάνω μέγιστο που ανέφερα. Μισθός που ούτε καν ονειρεύεται πλέον ο μέσος εργαζόμενος στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται φυσικά δε να λάβει ποτέ για τα επόμενα 10-15 χρόνια, έως ότου εξυγιανθεί κάπως η κατάσταση. Την κοινωνία την χτίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν αλλάξουμε τις παρωχημένες συμπεριφορές μας (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου στο σημείο που σφάλλει) σε αυτό το νησί κυρίως (είμαι κάτοικος Μυτιλήνης 28 έτη, τα υπόλοιπα έλειπα εκτός) που προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου, αξιοπρέπειας και περηφάνειας ενός ανθρώπου και τον τοποθετούν στην ύστατη ελπίδα του να “γατζωθεί” στο επίδομα του ΟΑΕΔ, τότε δεν υπάρχει μέλλον αγαπητοί μου. Δεν είμαστε ευρώ, ούτε μονάδες στατιστικών μετρήσεων μόνο κύριοι και κυρίες της τοπικής οικονομίας, τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων υπηρεσιών, Είμαστε άνθρωποι. Αν σταματήσετε να μας βλέπετε έτσι, τότε και τις θέσεις – επιχειρήσεις σας θα διατηρήσετε και το ανθρώπινο συγγενικό δυναμικό που έχετε προσλάβει και η καρποφορούσα ανάπτυξη σας έως τώρα, θα συνεχιστεί. Σκεφτείτε απλώς ότι στην κατάσταση που βρεθήκαμε εμείς τώρα, θα βρεθούν και τα παιδιά σας σε λίγα χρόνια. Όνειρο μου είναι ότι ο κάθε άνθρωπος αναχωρώντας το μεσημέρι για το σπίτι του, να κάνει την αυτοκριτική του και να σκεφτεί αν πραγματικά βοήθησε έναν άνθρωπο, είτε στη δουλειά του, είτε στις διαπροσωπικές του σχέσεις, ανιδιοτελώς. Αν αυτό συμβεί στον καθένα από εμάς, τότε το παραπάνω κείμενο δεν θα έχει λόγο ύπαρξης εδώ. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και το βήμα να εκφραστώ. Γιάννης |
