Εργολαβίες...
Ήταν σαν ένα μισοτελειωμένο θρίλερ του Χίτσκοκ, που για εμπορικούς λόγους, ανέλαβε να τελειώσει κάποιος άλλος μετά το θάνατό του. Έτσι την αγωνία ακύρωνε η γελοιότητα της υπερβολής που επέλεξε ένας σκηνοθέτης ανάξιος των προσδοκιών. Αυτό το πράγμα ήταν το έργο της εθνικής σωτηρίας που παίχτηκε τις τελευταίες μέρες.
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, καταχράστηκαν τις ατάκες της εθνικής ενότητας, της σωτηρίας,της ανάγκης για έντιμη διακυβέρνηση και τόσα άλλα. Οι διαφωνίες για τα πρόσωπα, οι πολιτικοί τακτικισμοί, οι αντιπαραθέσεις που έφεραν τα πράγματα λίγο πριν την ματαίωση, φαίνεται πως ήταν απλώς ένα μέρος του έργου.
Την ώρα της μεγάλης διαφωνίας, την ώρα δηλαδή που το καθένα από τα δύο κόμματα προσπαθούσε να επιβάλλει την λύση του μικρότερου δυνατού κόστους για το ίδιο, λίγα μέτρα από το Προεδρικό, στη Βουλή συμφωνούσαν απολύτως.
Ψήφιζαν από κοινού τα νομοσχέδια της απερχόμενης κυβέρνησης, με δεκάδες τροπολογίες. Στην πραγματικότητα εργολαβίες. Υποχρεώσεις απέναντι σε εργολάβους. Στην Πανδώρα αποκαλύψαμε δύο από αυτές, αλλά τα ΜΜΕ δεν άκουσαν και δεν είδαν τίποτα, παρά την μεγάλη αναγνωσιμότητα του site.
Στη Βουλή λοιπόν ψηφίστηκαν την ώρα της μεγάλης κρίσης δύο νομοσχέδια.
Στο πρώτο που αφορά στην έκδοση οικοδομικών αδειών και ήταν ευθύνη του ΥΠΕΚΑ, δίνεται η δυνατότητα σε “επενδυτές” να οικοδομήσουν “Υπεραγορές” ,Mall δηλαδή, χωρίς τους περιοριστικούς όρους δόμησης (κάλυψη, ύψος, έκταση). Στο νομοσχέδιο μπαίνει το παραπλανητικό «για κοινωνικές εκδηλώσεις», για να εμφανίσει πως αφορά ειδικά μόνο συγκροτήματα. Η ερώτηση προς το υπουργείο είναι: «νομιμοποιεί αυτό το άρθρο το γνωστό Mall στο Μαρούσι το οποίο είναι παράνομο εξ αιτίας αυτών των λόγων;» Την ώρα μάλιστα που οι προσφυγές των κατοίκων δείχνουν να δικαιώνονται; (δείτε δημοσίευμα εδώ…)
Το ίδιο νομοσχέδιο δίνει δυνατότητα μέσω ειδικών όρων δόμησης για διάφορα ακόμη εκτρώματα. Και μια και ο όρος «υπεραγορές, καταστήματα που προορίζονται για κοινωνικές εκδηλώσεις» χωράει ό,τι ερμηνεία αποφασίσει ο καθένας, είναι ένα ακόμη ερώτημα αν πρόκειται για προσπάθεια πράσινης ανάπτυξης, πολύ πράσινης ανάπτυξης. Του γηπέδου ας πούμε του Παναθηναϊκού.
Στο άλλο νομοσχέδιο, επεκτείνεται χρονικά η λειτουργία των λατομείων. Το επιχείρημα είναι πως τον καιρό της κρίσης το κράτος θα εισπράττει από αυτά πράσινα τέλη. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για πράσινα άλογα που θα βοσκήσουν πάλι στο χωράφι του κρατικού προστατευτισμού. Πολλά απ’ αυτά τα λατομεία είναι παράνομα και καταστροφικά για το περιβάλλον. Σε μία των περιπτώσεων, αυτή στον Άραξο, το λατομείο είναι συνιδιοκτησίας του ομίλου Μπόμπολα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αποφανθεί πως είναι παράνομη η λειτουργία του. (δείτε δημοσίευμα εδώ…) Το ελληνικό κράτος λοιπόν, όπως στην περίπτωση του Βατοπεδίου, παρεμβαίνει και νομοθετεί ανατρέποντας δικαστικές αποφάσεις υπέρ κάποιων.
Το επιχείρημα πως όλα αυτά γίνονται γιατί πρέπει να επιτευχθεί ανάπτυξη, πράσινη μάλιστα, δεν διαφέρει σε τίποτα από τη λογική των δεκαετιών του 60, όταν οι κυβερνήσεις παρέδιδαν τα πάντα σε ημέτερα πάντα συμφέροντα για το καλό της χώρας. Το αποτέλεσμα το ζούμε ακόμη και σήμερα.
Όλα αυτά έγιναν εν ριπή οφθαλμού, την ώρα που οι διαφωνούντες εκπρόσωποι των κομμάτων ήταν έτοιμοι να κατασπαραχθούν μπροστά στις κάμερες για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μία ακόμη «εθνική» εργολαβία, παραδόθηκε. Εύγε.
