Δήλωσε «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Το θέμα είναι τι κάνεις για να μην υπάρχει βία; Τρομάζει περισσότερο η κρατική βία. Και κρατική βία δεν είναι μόνο η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξανδρο.
Είναι οι καθημερινές "σφαίρες" που εκτελούν την αξιοπρέπεια ανθρώπων...
Τοσα χρόνια μετά οι "σφαίρες πέφτουν" βροχή.
Σε παρακαλώ μίλησέ μας για αυτή τη "βία" , την καταδικάζεις;
Ποτέ άλλοτε, δεν συνέβησαν τόσα και σημαντικά μέσα σε τόσο λίγες μέρες. Μια συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου που έφερε την Ελλάδα στο προσκήνιο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος αλλάζοντας τις έως εκείνη τη στιγμή μορφές έκφρασης των κινημάτων αλληλεγγύης και που θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα για την έννοια της πολιτικής, εξόργισε, θύμωσε, δυνάμωσε, χιλιάδες νέους ανθρώπους.
Η εγκληματική ενέργεια του αστυνομικού, μόνιμη παρενέργεια της γενικευμένης ατιμωρησίας των οργάνων καταστολής, ήταν μόνον η αφορμή. Μετά τη γνωστή «ζαρτινιέρα» και την σύλληψη των «πράσινων» παπουτσιών είχε έρθει η στιγμή της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός αθώου παιδιού μόλις 15 ετών από τα πυρά του ειδικού φρουρού, αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Βράδυ Σαββάτου της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στα Εξάρχεια την ώρα που με άνεση ο Κορκονέας και ο συνεργάτης του επέστρεφαν πεζοί στο περιπολικό τους.
Ποτάμια λαού γέμισαν την Αθήνα οργισμένα φωνάζοντας ‘οργή-οργή σκοτώσατε παιδί’…
H μνήμη παραμένει ζωντανή …
”ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ (ΠΛΕΟΝ) ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ”
του Μάνου Αυγερίδη
Σάββατο βράδυ στη γειτονιά των Εξαρχείων. Δύο αστυνομικοί «περιπολούν» την περιοχή, με όσα εισαγωγικά έχουν ανάγκη οι λέξεις όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά. Κατεβαίνουν από το περιπολικό και κατευθύνονται πεζοί προς ένα τσούρμο εφήβων. Φωνές, σειρήνες και πυροβολισμοί μπλέκονται σε μια περίεργη (αν και όχι πρωτότυπη) σύνθεση, μακάβρια. Απομακρύνονται αργά, χωρις να κοιτάξουν πίσω. Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν.
Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κείτεται νεκρό, δολοφονημένο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το όνομά του, Αλέξης. Δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο μόνος που έχασε τη ζωή του από χέρι αστυνομικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχε προηγηθεί ο Ιάκωβος Kουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκολας Τόντι και άλλοι, μετανάστες κυρίως, αλλά και Έλληνες, που δεν μάθαμε ποτέ ή δεν συγκρατήσαμε τα ονόματά τους. Κι ανάμεσά τους τα τόσα ακόμη κρούσματα και οι διαφορετικές μορφές καταστολής, βίας και αυθαιρεσίας που πληθαίνουν δημιουργώντας μια κανονικότητα• φέρνοντάς μας ξανά μπροστά στην κρίσιμη συζήτηση για την ύπαρξη και τον ρόλο της αστυνομίας, τον αυταρχισμό του κράτους, τα όρια αυτού που ονομάζουμε (καθ’ υπερβολή άραγε;) «δημοκρατία» και τους τρόπους αντίδρασης σε ό,τι συμβαίνει, τα δικά μας μέσα, τα ερωτήματα και τις απαντήσεις μας.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, και τα γεγονότα που ακολούθησαν, υπήρξε αναμφισβήτητα ένα ορόσημο, συμβολικά και πραγματικά. Οι λέξεις «Δεκέμβρης» και «Δεκεμβριανά» ανασημασιοδοτήθηκαν, απέκτησαν μια δεύτερη ζωή που δεν αφορά ασφαλώς μόνο το στενά «κινηματικό» λεξιλόγιο. Πλέον πρέπει να διευκρινίζει κανείς για ποιόν Δεκέμβρη μιλάει• ενδεχομένως, μάλιστα, να είναι πια σχεδόν αδύνατη η μνημόνευση του ενός έξω απ’ το φίλτρο του άλλου.
Από την άλλη μεριά, με αφορμή τον Δεκέμβρη άλλαξαν πολλά τόσο στον κινηματικό μας μικρόκοσμο όσο και στην κοινωνία ευρύτερα. Το μέγεθος της συμμετοχής στην αντίδραση που συνέγειρε το γεγονός είναι ενδεικτικό. Η δολοφονία του Αλέξη προκάλεσε σε μεγάλη έκταση μια κοινωνική δυναμική αντίστασης, οργής και αγανάκτησης. Ένα κομμάτι της νεολαίας πολιτικοποιήθηκε εκ των πραγμάτων βίαια, μπαίνοντας (άτσαλα ίσως, είναι αλήθεια) στον κινηματικό στίβο. Νέες συλλογικότητες δημιουργήθηκαν, πολιτικοϊδεολογικοί χώροι και νοοτροπίες ενισχύθηκαν ή αποδυναμώθηκαν, νέα μέσα ενημέρωσης, διάδοσης της πληροφορίας και συμμετοχής μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τις εν λόγω έννοιες. Η διαδικασία αυτή, που ούτως ή άλλως είναι διαρκής, δεν έχει ολοκληρωθεί και παραμένει ανοιχτή. Τροφοδοτήθηκε δε στη συνέχεια από τις μορφές (και το λεξιλόγιο) της κρίσης που άγγιξαν και συσπείρωσαν μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.Παρ’ όλα αυτά, προς το παρόν χάνουμε. Συγκυριακά ή μη, τον Δεκέμβρη του 2008, εγκαινιάστηκε μια εποχή κρίσης και βίας -η αρχή του τέλους της μεταπολίτευσης, αν θεωρήσουμε το Μνημόνιο ταφόπλακα;- που δείχνει να σαρώνει τα πάντα έως τώρα το διάβα της, χωρίς σε καμία περίπτωση να υπονοώ ότι πρόκειται για μια πορεία νομοτελειακή και χωρίς επιστροφή• επιστροφή, όχι στο παρελθόν, αλλά στο δικό μας μέλλον.
Ανάμεσά στις λίγες αυτές σκέψεις, εν είδει σημειώματος, με αφορμή μια θλιβερή επέτειο, ένα ερώτημα επανέρχεται επιτακτικά. Οι απαντήσεις του (όπως συμβαίνει συνήθως) μπορεί να είναι συγχρόνως δημιουργικές ή άγονες, χρήσιμες ή επικίνδυνες:
Τελικά, τι μάθαμε απ' τον Δεκέμβρη;
