Γ
ράφει ο Γιάννης Τσαμουργκέλης * Δεν είναι η πολύβουη πολιτεία των ταλαιπωρημένων άγνωστων μεταναστών που στήθηκε μέσα στην πόλη. Δεν είναι τα μπουλούκια που περπατάνε στους δρόμους με κατεύθυνση το λιμάνι, με τη σιωπηρή χαρά της σωτηρίας και το χαμένο βλέμμα μιας άγνωστης ζωής μπροστά τους. Δεν είναι η μιζέρια και η βρώμα. Δεν είναι καν ο φόβος της συνύπαρξης με ανθρώπους που δεν ξέρεις τον πολιτισμό τους και την έκφραση μιας πιθανής βίαιης αγελαίας αντίδρασης τους. Εξάλλου, όλα αυτά τα συναντάς σε «γνωστές» γειτονιές και συνοικίες κάθε πόλης και ας μη τα ομολογείς δημοσίως.
Είναι η ανικανότητα να κάνεις κάτι για αυτό. Η αδυναμία έναντι μιας μαζικής μεταναστευτικής ροής που εδράζεται στην ανεπάρκεια του κράτους, την υστέρηση των κρατικών μηχανισμών και την ασυνεννοησία μεταξύ των υπευθύνων. Και έτσι, οι ευθύνες μετατίθενται στον πολίτη που αν δεν αδιαφορήσει φοβισμένος, στέκει ανήμπορος στο μεγάλο και προσπαθεί να βοηθήσει στο μικρό. Ένα μπουκάλι νερό, λίγο φαγητό, ίσως χρήματα, μια κουβέντα ανθρωπιάς για την προέλευση, τον προορισμό, τον δρόμο στη στεριά ή τη θάλασσα. Αυτή είναι η Μυτιλήνη. Δεν είναι πια τα αρχοντικά, το λιμάνι ή οι περήφανες εκκλησιές της. Είναι μια άλλη Μυτιλήνη όπως και μαζί μια άλλη Ελλάδα. Μια χώρα ανίκανη να προσαρμοστεί στο σύγχρονο δεδομένο των ισχυρών μεταναστευτικών ροών, ανίκανη να αμυνθεί έναντι φαινομένων που αμφισβητούν τον συλλογικό πολιτισμό της. Και λίγο πιο πέρα, στη Βαριά, το κλειστό αλλά πλήρως ανακαινισμένο από καιρό μουσείο Ελευθεριάδη-Τεριάντ. Ένα μουσείο που κρύβει έργα του Picasso, του Miro του Sagal και τόσων άλλων της περιβόητης γενιάς του μεσοπολέμου. Ένα στολίδι του παγκόσμιου πολιτισμού θαμμένο από τη γραφειοκρατία, την αδιαφορία και την αβελτηρία των ιθυνόντων. Ιθύνοντες που θρασύνονται αδιαφορώντας ακόμα και σήμερα για το τοπικό κίνημα του δημοτικισμού που μεγαλούργησε στα ελληνικά γράμματα με τη γενιά της Λεσβιακής άνοιξης, τον Μυριβήλη, τον Βενέζη, τον Ασημάκη Πανσέληνο ακόμα και τον Ελύτη και τόσους άλλους, λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς στο ευρύ κοινό.
Αυτή είναι η Μυτιλήνη, όπως και μαζί όλη η Ελλάδα. Που όχι μόνο δεν μπορεί να αμυνθεί του συλλογικού πολιτισμού της, αλλά, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να διεκδικήσει το στίγμα της στον παγκόσμιο πολιτισμό διαλαλώντας ένα απλό «παρών» για αυτά που έχουμε και είμαστε… Γιατί πολύ απλά… οι διοικούντες δεν τα έχουν και δεν είναι… όπως στη Μυτιλήνη και σε όλη την Ελλάδα.
*Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Παν/μιο του Αιγαίου. Έχει διατελέσει διευθύνων στέλεχος εταιρειών στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Διδάκτωρ Παν/μιου της Οξφόρδης.
protagon.gr
photo: Nick Paleologos / SOOC
