Ένα ενδιαφέρον άρθρο-παρέμβαση του Στρατή Μπαλάσκα διαβάσαμε στο σημερινό (20/10/2011) "ΕΜΠΡΟΣ". Ένα άρθρο που δείχνει ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι κάτοικοι αυτού του τόπου.
Επιτροπή ενάντια στη φτώχεια τώρα…
Γράφει: Μπαλάσκας Στρατής/ΕΜΠΡΟΣ
Πάνε κοντά 25 χρόνια που, με αφορμή τη μη ίδρυση του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη αλλά στη Ρόδο, οι κάτοικοι της Μυτιλήνης, όλοι, εξεγέρθηκαν. Όσοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα εκείνων των ημερών, θα θυμούνται σίγουρα πως τα λεγόμενα «παιδαγωγικά» δεν ήταν παρά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η αφορμή. Γιατί τα αίτια υπήρχαν και ήταν πολλά και σοβαρά. Η εξέγερση εκείνων των ημερών, που τέλειωσε «άδοξα» με την έξοδο στο Αιγαίο του «Πίρι Ρέις» και την επιστράτευση που αυτό προσκάλεσε, είχε, όμως, ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα. Ιστορικό για τη Λέσβο, αλλά και για την ιστορία των κινημάτων διεκδίκησης, εδώ και όχι μόνο.
Τη δημιουργία της Επιτροπής για την επιβίωση και ανάπτυξη της Λέσβου. Μιας επιτροπής στην οποία συμμετείχαν ισότιμα εκπρόσωποι φορέων και πολίτες, μια μικρή τοπική βουλή, που συντόνισε τις προσπάθειες και είχε και αποτελέσματα στα περίπου πέντε χρόνια της λειτουργίας της. Η μείωση του Φ.Π.Α. κατά 50%, η παραγραφή δανείων της μεταπολιτευτικής περιόδου, η δημιουργία της διακομματικής επιτροπής της Βουλής και το πόρισμά της για τα νησιά του Αιγαίου, πολλά από όσα είχαμε και χάσαμε, χάνουμε και κινδυνεύουμε να χάσουμε με ετούτη τη λαίλαπα των διάφορων Γιωργάκηδων και Βενιζέλων και όσων παραμένουν μαζί τους (που θεωρούν εαυτούς «σωτήρες της πατρίδας» και «βαλκανοποιούν» την Ελλάδα, θαρρείς και κανείς σε ετούτον τον τόπο τους το ζήτησε), ήταν αποτέλεσμα των αγώνων εκείνων των ημερών του λαού της Λέσβου και των μελών της Επιτροπής.
Αν όμως εκείνων των ημερών τα προβλήματα γέννησαν εκείνους τους αγώνες και εκείνη την Επιτροπή για την ανάπτυξη και επιβίωση της Λέσβου, τι αγώνες και τι Επιτροπή πρέπει να γεννήσει η λαίλαπα που ζούμε ετούτες τις μέρες να κορυφώνεται, συνθλίβοντας τις ζωές όλων μας, μετατρέποντάς μας όλους σε νεόπτωχους, υποψήφιους «γκασταρμπάιτερς» σε Δύση και Ανατολή;
Τι πρέπει να γίνει ώστε να γίνει αντιληπτό ότι κανένας λογαριασμός κανενός δικού μας ή Ευρωπαίου λογιστή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός, όταν έχει ως αποτέλεσμα τα νησιά μας να γίνουν βράχοι αδειανοί; Τι πρέπει να
κάνουμε για να αντιληφθούν, όσοι από τους κρατούντες μπορούν ακόμα να το αντιληφθούν, πως ετούτος ο τόπος είναι Ελλάδα όσο επάνω του ζουν Έλληνες;
Ο ξεσηκωμός χθες των εργαζομένων στη Μυτιλήνη, των Πλωμαριτών προχθές, μπορεί και πρέπει να είναι καθημερινός… Η ανοικτή λαϊκή συνέλευση του Πλωμαρίου μπορεί να γίνει ανοικτή λαϊκή συνέλευση της κάθε περιοχής του νησιού. Και η κάθε Επιτροπή μπορεί να συγκροτήσει τη νέα, αναγκαία να λειτουργήσει, Επιτροπή για την επιβίωσή μας σήμερα. Ας τολμήσουν φορείς και πολίτες. Αν ο ξεσηκωμός τού 1987 γέννησε την Επιτροπή τού «τότε», τι πρέπει να γεννήσει το ό,τι επιχειρείται και το ό,τι έχει υλοποιηθεί ήδη σε βάρος των ζωών μας σήμερα;
