Δεν μ αρέσουν τα Χριστούγεννα
Γράφει ο Κώστας Βελούτσος *
Δεν μ’ αρέσουν τα Χριστούγεννα και το δηλώνω ευθέως προς πάσα κατεύθυνση. Βάλτε με να δουλέψω αυτές τις ημέρες, δεν θέλω ρεπό ούτε άδεια θέλω.
Δεν θέλω να φάω γεμιστή γαλοπούλα ή χοιρινό με κυδώνια και δαμάσκηνα, δεν θέλω να δοκιμάσω τους έτοιμους κουραμπιέδες τα μελομακάρονα και το παραδοσιακό σεληνάτο. Δεν θέλω να πιω κόκκινο κρασί που κάνει καλό και συνοδεύει άριστα τα λευκά κρέατα και τα πουλερικά.
Δεν μ’ αρέσουν τα Χριστουγεννιάτικα bazaar που διοργανώνουν διάφοροι σύλλογοι, τα γιορτινά happenings και το φιλάνθρωπο πνεύμα που μας πιάνει αυτές τις ημέρες για τους γύρω ή δίπλα από εμάς που υποφέρουν. Λες και τις άλλες μέρες του χρόνου δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχει δυστυχία παρά μόνο αυτές, και όλοι μας τρέχουμε να βοηθήσουμε να συμβάλλουμε, να προσφέρουμε σαν καλοί και ευσυνείδητοι πολίτες.
Δεν μπορώ να βλέπω διάσημες καλοντυμένες κυρίες και γνωστούς στο ευρύ κοινό κομψούς άνδρες δίπλα σε άρρωστα παιδιά να συμπάσχουν δήθεν στον δικό τους πόνο, και μόλις κλείσουν τα φώτα της δημοσιότητας και αυτά των καναλιών αποχωρούν όλα ξεχνιούνται και η χλιδάτη ζωή είναι εκεί έξω για να τους περιμένει.
Δεν μπορώ άλλο ν’ ακούω και να βλέπω ποιοι είπαν τα κάλαντα στον πρόεδρο της δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό ή στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων και να μοιράζουν τις ευχές τους προς τον περήφανο λαό της χώρας. Τότε όλοι εκείνοι όλο χάρη και καμάρι χαμογελούν αισιόδοξα και υπόσχονται, χρόνια τώρα, καλύτερες ημέρες που όλο έρχονται άλλα ποτέ δεν φτάνουν σε μας.
Μ’ αρέσουν κάποια άλλα Χριστούγεννα, αυτά των παιδικών μας χρόνων. Τότε που λέγαμε τα κάλαντα δίχως τριγωνάκια, που περιμέναμε ένα τόσο δα μικρό δώρο ας ήταν αυτό ένα κόκκινο μπαλόνι, που όλα είχαν μια γνήσια σπιτική γεύση. Τότε που το άρωμα του μελιού και της κανέλας πλημμύριζε τα σοκάκια, τότε που στολίζαμε το δέντρο με βαμβάκι και με φούσκες, και λέγαμε τα μελομακάρονα φοινίκια και τα φωτάκια λαμπάκια.
Τότε που πιστεύαμε πως οι καλικάντζαροι ήταν κάποτε άνθρωποι και από τις πολλές αμαρτίες και αδικίες που διέπραξαν έγιναν ξωτικά…
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : "Σεργιάνι στη ζωή" , "Τελευταία Φορά" , "Ζωή από τον θάνατο" και "Κόκκινα Φεγγάρια"
