Μεσημέρι στον Κήπο. Τίποτα δεν θυμίζει το χάος του περασμένου καλοκαιριού, τότε που συνωστίζονταν στο λιμάνι χιλιάδες άνθρωποι γυρεύοντας μια θέση στα πλοία για Πειραιά. Μια γυναίκα με μαντίλα σπρώχνει το καροτσάκι με το κατάξανθο παιδί, άλλα τρία τρέχουν μπροστά της. Κάμποσοι Αφρικανοί βολτάρουν με τα χέρια στις τσέπες, μερικοί ξένοι νεαροί -μέλη ΜΚΟ- πάνε προς τη νομαρχία. Μια παρέα μεσήλικες με ψάθινα καπέλα είναι οι μοναδικοί τουρίστες στην προκυμαία. Περιεργάζονται το σκάφος του Λιμενικού. Στο διπλανό τραπεζάκι συζητούν για τα κανάλια και τη δημοπρασία που γίνεται στην Αθήνα. Η κίνηση πυκνώνει. Κοντεύει η ώρα που θα κλείσει η αγορά. Ήρεμο, καθημερινό σκηνικό - κι όμως κάτι μου διαφεύγει.
Σαν σε απάντηση ακούγονται σφυρίγματα και φωνές από την πλατεία Σαπφούς. Καθώς το σκάφος του Λιμενικού βάζει μπροστά τις μηχανές, καμιά εκατοστή μετανάστες και πρόσφυγες διαδηλώνουν στην προκυμαία φωνάζοντας συνθήματα: ανοίξτε τα σύνορα. Έρχονται μέχρι τον Κήπο. Κανείς δεν δίνει σημασία - φαινομενικά. Είμαι Μυτιληνιός και ξέρω. Τους ενοχλεί και τους εξοργίζει Μόνο ένα ξένο τηλεοπτικό συνεργείο τραβά πλάνα. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη διαδήλωση. Διαλύονται ήσυχα καθώς το πλοίο του Λιμενικού βγαίνει από το λιμάνι. Κάπου, κάποιοι θαλασσοδέρνονται. Έχει και καιρό σήμερα. Το ίδιο βράδυ στον καταυλισμό της Μόριας πάλι ένταση. Άκουσα για πετροπόλεμο, δεν τον είδα. Την προηγούμενη νύχτα όλα ήταν ήσυχα έξω από το περιφραγμένο στρατόπεδο. Πήγα μετά τα μεσάνυχτα, διάβασα στα μάτια των ανθρώπων απόγνωση, παραίτηση αλλά και αγωνία. Μέσα και έξω. Δεν πήγα εκεί για να κάνω ρεπορτάζ, να καταλάβω τι γίνεται ήθελα.
Στις λίγες μέρες που πέρασα στον τόπο μου είδα και τους εμπόρους του τρόμου, της αρπαχτής, της μικροπολιτικής, που ψαρεύουν μαζί σε θολά νερά, προσπαθώντας να θεριέψουν τους φόβους και τις ανησυχίες του κόσμου για υπαρκτά προβλήματα. Και κοίτα να δεις σύμπτωση, είναι πάλι οι γνωστοί υπερ... κάτι που ξερνούν ρατσιστικό δηλητήριο και καταστροφολογία σε παρέες, γειτονιές, καφενέδες... Υπάρχουν και οι κατ' επάγγελμα ανθρωπιστές, με δυτικά διαβατήρια, που πάνε στα σύνορα μιας ευρωπαϊκής χώρας για να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα, αποφεύγοντας όμως να δείξουν τον ίδιο ακτιβιστικό ζήλο σε λιγότερο... φιλόξενους προορισμούς. Το αντιλαμβάνεται και αυτό ο φιλόξενος αλλά και απρόβλεπτος λαός της Λέσβου.
Εκτός από την τάξη των πραγμάτων υπάρχει η τάξη (και η συνείδηση) των ανθρώπων. Αυτή η συνείδηση των ανθρώπων έκανε το θαύμα πέρυσι στο νησί, αυτή το κρατά ακόμη ενωμένο. Αυτή πρέπει να διαφυλαχτεί από κάθε λογής αυτόκλητους σωτήρες. Η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση δεν θα τελειώσει σε έναν μήνα, ούτε σε έναν χρόνο. Το νησί μας θα παραμείνει στην πρώτη γραμμή με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Είναι καιρός να το αντιληφθούμε αυτό και να το αξιοποιήσουμε, αντί να πυροβολούμε το πόδι μας.
ΥΓ.: Το κείμενο γράφτηκε πριν από τις αιματηρές συγκρούσεις το βράδυ της Κυριακής στο hotspot της Μόριας.
-----------------
* αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η ΑΥΓΗ /avgi.gr
