H αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει: Οδυσσέας Ιωάννου/protagon.gr
Υπήρχαν δύο πράγματα που πίστευα πως δεν θα τα ζήσω ποτέ, και θα “έφευγα” πεινασμένος. Το πρώτο το έζησα τελικά το καλοκαίρι του 2004, στην Πορτογαλία. Να πάρει η Εθνική Ελλάδος ένα μεγάλο κύπελο στο ποδόσφαιρο. Παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό. Άρρωστος ποδοσφαιρόφιλος, ζήλευα. Και ζήλευα, και ζήλευα. Και έλεγα πως είναι κατάρα να είσαι Έλληνας που αγαπάει το ποδόσφαιρο.
Το δεύτερο το έζησα χθες. Να βγεί ένα αριστερό κόμμα τόσο ψηλά. Και τόσο κοντά στην πρωτιά. Δεν θριαμβολογώ, θα ήμουν αφελής. Δεν αλλάζουν έτσι οι κοινωνίες, ακριβώς όπως δεν άλλαξε τίποτα στο ποδόσφαιρό μας. Αντιθέτως, μετά τον τελικό της Λισαβώνας, απαξιώθηκε όσο ποτέ πριν. Μέχρι και την Νova έκοψα για να μην βλέπω ελληνικό πρωτάθλημα.
Δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε εν μια νυκτί η ελληνική κοινωνία. Συντηρητική, φοβική και συστημική παραμένει. Έχω ψηφίσει Συνασπισμό σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις βουλευτικών εκλογών. Άλλοτε μόνο και μόνο για να πιάσει το όριο εισόδου στην Βουλή και άλλοτε πιο συνειδητά και πιο σίγουρος. Χάρηκα πολύ χθες. Αλλά έχω γεννηθεί με ένα βαρίδι που πάντα με συγκρατούσε να μην φύγω ψηλά στον αέρα, έναν κόμπο που λογόκρινε μονίμως την χαρά μου. Ψιλοαναπηρία είναι αυτό. Πες το μιζέρια. Ή πες πως έβλεπα πάντα την μεγάλη εικόνα, την προοπτική. Για μια φορά ας μην το κάνω. Ας πιστέψω στο όνειρο, όπως έχω προτρέψει πολλές φορές εδώ, μέσα από τα κείμενά μου στο protagon τα τελευταία δύο χρόνια.
Ας πιστέψω πως ο πολύ δύσκολος δρόμος της εφαρμοσμένης αριστερής πολιτικής είναι εφικτός. Πως μπορούμε να παίξουμε μπάλλα επιτέλους και να μην εξαντλήσουμε την ζωούλα μας στον ρόλο του προπονητή καφενείου. Με συνείδηση, με ευθύνη, με καθαρή σκέψη και ενωτικό πρόσημο.
Ο Συνασπισμός αξιωματική αντιπολίτευση. Μια καλή αρχή με πολύ δρόμο μπροστά. Αλλά σε μία κοινωνία –νομίζω- περισσότερο περίεργη για το “καινούριο φρούτο” παρά συνειδητά ταγμένη στο πλευρό του. Εκεί πρέπει να πείσεις πρώτα. Πως δεν είσαι κάτι εξωτικό, μια πόρτα για τον χειμώνα της οργής και του θυμού, αλλά κομμάτι και γέννημα αυτής της κοινωνίας. Δεν είσαι άκρο, αλλά οργανικό μέρος της. Έκφραση της ανάγκης της. Μία από τις αλήθειες της.
