Χάνουν το δάσος επιμένοντας στο δέντρο

της Μαρίνας Πολλάτου / εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ

θα μπορούσαν να γραφτούν ατέλειωτες σελίδες για τη… σχέση που όλως παραδόξως έχει (γιατί πράγματι έτσι είναι) η «διαχείριση» από κάποια media του τραγικού τέλους της 42χρονης, με ένα δημοσίευμα που είχε προηγηθεί, πριν λίγες μέρες, για την καταδίκη ρατσιστικών πρακτικών απέναντι σε Ρομά.
Όμως δε θα είχε νόημα να σταθεί κανείς στα τερτίπια της δημοσιότητας, ούτε καν στις επιθέσεις που κάποιοι άλλοι αμείλικτα εκτόξευσαν μόνο και μόνο γιατί οι ίδιοι έχασαν το θέμα (πόσο, μα την αλήθεια, τεράστια μικροπρέπεια!!!), γιατί και με αυτήν τη διάσταση απομακρύνεται απ’ το θέμα η όποια προσέγγιση επιχειρείται.

Εξαντλείται στους τύπους, στο περίβλημα, σ’ ό,τι περιφερειακά διαδραματίστηκε και ξεφεύγει εν τέλει απ’ το ζητούμενο. Όπως ακριβώς βολεύει κι επιδιώκουν εκείνοι που δεν τους συμφέρει να γράφεται και να γίνεται ευρέως γνωστή η ουσία της κάθε υπόθεσης.

Θέλοντας να ακυρώσουν ποικιλοτρόπως την είδηση (αυτή που διασταυρώθηκε και γράφτηκε με προσοχή και απόλυτο σεβασμό σε προσωπικά δεδομένα, ώστε να μην υπάρξει και η παραμικρή υπόνοια για την ταυτότητα της εκλιπούσας), υπήρξαν ευκαιριακά διάφοροι τιμητές οι οποίοι θέλοντας να τα βάλουν ο καθένας για τους δικούς τους λόγους με το μέσο ή τη συντάκτρια που αποκάλυψε την είδηση, έγιναν εκούσια υποχείρια όσων απ’ τους κρατούντες (βλέπε υπουργός Υγείας) επιμένουν πως όλα βαίνουν καλώς.

Το μόνο που πέτυχαν ήταν να αναλωθούν στην αέναη προσπάθεια να χαθεί απ’ το πεδίο ορατότητας η εικόνα του δάσους, το όλον του ζητήματος, και να μείνει η αποσπασματική εικόνα ενός δέντρου. Δεν τα κατάφεραν, όμως, αφενός γιατί η αλήθεια έχει τη δική της δυναμική και δεν κρύβεται και αφετέρου, γιατί τα περισσότερα μέσα που με τη σειρά τους αναπαρήγαγαν την πληροφορία, δεν είχαν κανένα λόγο ή σκοπιμότητα για να αμφισβητήσουν τα δεδομένα.

Τα δε σενάρια περί κομματικών κι εκδοτικών διαπλοκών με τα οποία κάποιοι επιχείρησαν να «κουμπώσουν» τις αρλούμπες τους, έπεσαν αυτόματα στο κενό, χωρίς καν να χρειαστεί να αποδείξει κανείς πως δεν είναι ελέφαντας.

Η εξέλιξη επικοινωνιακά του θανάτου μιας νέας γυναίκας γιατί δεν είχε τη δυνατότητα, ούσα περήφανη, να πάρει τα φάρμακά της, όσο κι αν εκφυλίστηκε από κάποιους καλοθελητές - που εκτός όλων των άλλων, «κρέμασαν» ανερυθρίαστοι στο διαδίκτυο την οικογένεια και την ίδια τη νεκρή -, άγγιξε πανελλαδικά το κοινό, χτύπησε καμπανάκι, έβαλε σε βαθύ προβληματισμό όσους την έμαθαν.

Κι ίσως κάποιος, κάπου ανά τη χώρα, όσο δεν αίρονται οι συνθήκες που στερούν τα φάρμακα από εκείνους που τα χρειάζονται, θελήσει να δει το δάσος. Ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει έκπτωση στην περηφάνεια του για να σωθεί ή να σώσει έναν οικείο του ζητιανεύοντας για την υγεία, για τη ζωή του.

Για τους άλλους, τους αδιόρθωτους, που θεωρούν πως όλα βαίνουν καλώς, μάλλον δε θα πρέπει να ελπίζουμε ή να περιμένουμε να αλλάξει κάτι.

Έχουν κολλήσει το βλέμμα στο δέντρο, βολεμένοι στην «πανάκεια» των κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων.