Δυό ματσάκια ζουμπούλια, γρήγορα θα κάνουν τη μύτη σου κίτρινη…
Θα περπατάμε και θα με παίρνεις μαζί σου στα σουρεαλιστικά όνειρα της ηλικίας σου, ενώ ο υπονομευτής εαυτός μου θα ψιθυρίζει στ’αυτί μου τα μυστικά των περιορισμών της πραγματικότητας.
Βλέπεις… δεν θα είμαστε μόνοι: από το ένα χέρι θα κρατώ εσένα και από το άλλο θα με κρατά το θλιβερό προνόμιο της ωριμότητας.
Θα μου σφίγγεις το χέρι, όταν βλέπεις τσιγγάνους κι εγώ επίτηδες θα το τραβώ.
Θα σε κοιτάζω να φοβάσαι και θα γελώ.
Στην προκυμαία, θα δεις ανθρώπους από άλλες χώρες, που δεν νιώθουν Χριστούγεννα.
Πάλι το μικρό σου χεράκι θα σφιχτεί στο δικό μου, κι εγώ αυτή τη φορά θα το κρατήσω γερά, γιατί θα ‘ναι σαν να κρατώ τη μικρή σου καρδούλα, γεμάτη και βαριά από εικόνες, που θα τις κουβαλάς μαζί σου για πάντα…
Τότε θα σου δείξω πάνω από τους σταυρούς στα κατάρτια των καϊκιών, κατά το νοτιά στη μπασιά του λιμανιού, ένα αστέρι, που βγαίνει χαμηλά στον ουρανό το δείλι, πιο λαμπερό απ’όλα τ’άλλα, και θα σου πω: «να μην εμπιστεύεσαι τ’αστέρια … παίζουν κάλπικα παιχνίδια…»
Όμως, εσύ δεν θα μ’ακούσεις, θα το κοιτάς αχόρταγα, θα λες ότι «είναι μπλέ!» και με τα φτεράκια σου χωμένα στις τσέπες, θα κάνεις τις αμέτρητες αθώες ευχές σου.
Κι εγώ, περιμένοντάς σε, θα κάνω μια ευχή για σένα: «Να συναντήσεις στη διαδρομή σου εκείνους που θα σου μάθουν την αγάπη, ...να είσαι ελεύθερος ν’αγαπάς…»
* H Τζώρτζια Ρασβίτσου είναι συμβολαιογράφος και αρθρογραφεί στο Lesvosnews.net
