Η κάλπη και ο φερετζές
Όλο νέους θέλουμε, και όλο οι ίδιοι βγαίνουν. Οι επαγγελματίες της πολιτικής. Αφού στην κάλπη τελικά «σταυρώνουμε» τους γνωστούς. Οι «γνωστοί» κυβερνούν την Ελλάδα 40 χρόνια τώρα. Σταθείτε, μη τα μηδενίσουμε όλα. Όσοι δε βλέπουν το έργο της μεταπολίτευσης είτε αγνοούν την ανάπτυξη του βιωτικού μας επιπέδου από το ’80 και μετά, είτε γενικεύουν στο όνομα της βίαιης προσαρμογής των μνημονιακών ετών.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, οι συνθήκες μεταβλήθηκαν. Βρισκόμαστε σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, και συνεχίζουμε να δραστηριοποιούμαστε εθνικά απομονωμένοι. Μιλάμε για επενδύσεις αλλά «στρουθοκαμηλίζουμε» αγνοώντας ότι η φορολογία μας τους στέλνει όλους σε γειτονικούς φορολογικούς παραδείσους. Συντηρούμε επιζήμια τον κρατισμό, ενώ «απολαμβάνουμε» μαζοχιστικά την αναποτελεσματικότητα του. Αναθεματίζουμε για την αποδοτικότητα του κράτους, αλλά δε εφαρμόζουμε την αξιολόγηση. Επιμένουμε στο υπάρχον συνταξιοδοτικό, και υπομένουμε τις μειώσεις των συντάξεων, σε μια κοινωνία γερόντων. Δεχόμαστε αμαχητί να συντηρούνται οι νέοι από τη σύνταξη του ηλικιωμένου.
Η χώρα αντιστάθηκε πεισματικά σε κάθε αλλαγή. Αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν, ώστε να ήμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις νέες συνθήκες, ειδικά εν μέσω κρίσης. Ο λόγος για τις περιβόητες μεταρυθμίσεις. Και σαφώς δε μιλάμε για την πώληση βρεφικού γάλακτος από τα σουπερ μάρκετ, τροπολογία εξαιτίας της οποίας παραλίγο να «πέσει» η κυβέρνηση 2012-2015. Μιλάμε για τις δομικές αλλαγές που απαιτώνται. Μιλαμε για ένα νέο πλαίσιο όπου οι φόροι θα είναι χαμηλοί αλλά θα εισπράττονται, για το ψηφιακό δημόσιο, για την σύγχρονη παιδεία δυτικού τύπου, για το άνοιγμα επαγγελμάτων, για τη μετάβαση στο κεφαλαιοποιητικό συνταξιοδοτικό. Σωστά σκεφτήκατε, μιλάμε για τα αυτονόητα που εφαρμόζονται χρόνια τώρα στις χώρες που «δώσαμε τα φώτα».
Με ποιους θα τα εφαρμόσουμε; Πώς θα πάμε στην επόμενη μέρα; Με τα παλιά υλικά; Μα τελικά όλοι δεν ζητάμε την ανανέωση; Θεωρητικά ναι. Στη πράξη μέχρι τώρα κλείνουμε το μάτι στη στασιμότητα. Οι «γνωστοί» φορείς της συντήρησης είναι ακόμη εδώ. Θα είναι και αύριο;
Δεν έχουμε άλλο χρόνο. Η κλεψύδρα άδειασε επικίνδυνα, κάτι πρέπει να αλλάξει. Χρειάζονται νέοι, πεπεισμένοι για την αναγκαιότητα των μεταρυθμίσεων. Άνθρωποι που πιστέυουν σε αυτές, που βλέπουν τον τρόπο λειτουργίας των δυτικών κρατών, και οραματίζονται μια σύγχρονη Ελλάδα. Άνθρωποι που θα βάλουν τα θεμέλια για τη νέα Ελλάδα, τη χώρα που δε θα επαιτεί για δανεικά, και θα χαράζει υπεύθυνα την πορεία της.
Ας σπάσουμε τους μηχανισμούς εκλογής, και ας προτιμήσουμε εκείνους που θα στηρίξουν το εγχείρημα της επόμενης μέρας. Τους βουλευτές που δε θα έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με ψηφοφόρους, που θα υποστηρίζουν με πάθος τις επιλογές τους, και δε θα απολογούνται αμυνόμενοι για την κυβερνητική πολιτική. Που θα αντιταχθούν στο δούναι και λαβείν της πολιτικής. Που θα έχουν τα εφόδια, και δεν θα αρκούνται στη διαχείριση της μιζέριας. Αυτούς που θα εξοστρακίσουν την καμαρίλα της πολιτικής, και θα εκφράζουν τη νεα γενιά.
* Ο Δημήτρης Τσαμουράς είναι από τη Μυτιλήνη, ζει όμως στην Αθήνα λόγω εργασίας. Ένας νέος άνθρωπος που θέλει ( ; ) να έρθει στο νησί μας με την οικογένειά του!
