Η πάπια της ανάπτυξης

 

Πριν από ένα χρόνο η άποψη του Αλέξη Τσίπρα για την ανάπτυξη είχε προσωποποιηθεί στον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ναι, ξέρω, ήταν οι εσωκομματικές υπηρεσίες και το νανούρισμα στα παιδιά πριν κοιμηθούν τον ύπνο του εφιάλτη. Οσοι όμως έγραφαν reports για τις ξένες τράπεζες, έστελναν κανονικά ανέκδοτα έξω. Τα πρόσωπα έχουν μεγαλύτερη σημασία από αυτή που νομίζουμε.

 

Ας είναι. Ο Πρωθυπουργός ξεπέρασε τις αυταπάτες, έκανε τη σπουδαία στροφή προς τον ρεαλισμό και τώρα παρουσίασε το σχέδιο για τη δίκαιη ανάπτυξη. Πέρσι θα αλλάζαμε την Ευρώπη, φέτος μπολιάζουμε με δίκαιο την ανάπτυξη που, δυστυχώς, είναι εκ φύσεως μία σκληρά ανταγωνιστική και μακρά διαδικασία.

 

Τι είπε ο Πρωθυπουργός; Τα πάντα. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να γυρίσει, να δείξει την Ακρόπολη και να υποσχεθεί ότι, επιτέλους, θα τελειώσουν τα κουφώματα. Αλλωστε και στον Παρθενώνα γερανούς έχει. Η Νέα Δημοκρατία θα βρει να πει πολλά, αλλά πριν βγάλουν ανακοίνωση, ας ανατρέξουν σε παλαιότερες ομιλίες του Σαμαρά ή ακόμα και του Καραμανλή. Ολοι τους έχουν εξαγγείλει έργα. Πολύ μεγάλα έργα. Από το «Μπεν Χουρ» μέχρι το μετρό της Θεσσαλονίκης, το πιο μακρύ ανέκδοτο του κόσμου. Γιατί λοιπόν να μην τα εξαγγείλει και ο Τσίπρας; Και η Πάτρα δύο χιλιάδες χρόνια εκεί είναι,  κάποια στιγμή θα βρισκόταν ένας Πρωθυπουργός που θα πετύχαινε τα εγκαίνια ενός αυτοκινητοδρόμου. Και ναι, ευτυχώς για τη χώρα και την κυβέρνηση της, η αποδέσμευση πόρων για τα έργα υποδομής θα δημιουργήσει αναπτυξιακά ερείσματα. Όμως αυτά είναι ενέσεις. Δεν είναι η θεραπεία.

 

Από τη μία προσπαθείς να προσελκύσεις μεγάλους επενδυτές και από την άλλη κρατάνε κρίσιμα χαρτοφυλάκια τύποι όπως ο Σπίρτζης…

 

Όπως παραδέχθηκε και ο Σταθάκης στη Βουλή, η χώρα χρειάζεται επενδυτικά κονδύλια άνω των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου  να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη. Όμως μέχρι το 2021 ούτε το 20% από αυτά τα κεφάλαια δεν πρόκειται να διατεθεί μέσω του αναπτυξιακού νόμου. Φταίει για αυτό η κυβέρνηση; Οχι ακριβώς. Μπορεί να μην ευθύνεται για την κεφαλαιακή ανεπάρκεια, είναι υπόλογη για την καλλιέργεια ψεύτικων προσδοκιών. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Εδώ, ας πούμε, ο Πρωθυπουργός είπε ότι το 2016 δημιουργήθηκαν 200.000 νέες θέσεις εργασίας. Περίμενες ότι θα σηκωθούν να φύγουν τα αγάλματα από το μουσείο, αλλά δεν κουνήθηκε βλέφαρο.

 

Μία κυβέρνηση, λοιπόν, που δεν έχει κεφάλαια για να διοχετεύσει στην αγορά, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα. Κάνει κάτι τέτοιο η κυβέρνηση; Ελάτε τώρα! Από τη μία η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση της υπερφορολόγησης και από την άλλη ακούς κάτι χαριτωμένα για την ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Από τη μία προσπαθείς να προσελκύσεις μεγάλους επενδυτές και από την άλλη κρατάνε κρίσιμα χαρτοφυλάκια τύποι όπως ο Σπίρτζης. Όχι, ούτε το αριστερό πρόσημο, ούτε το radical του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν αποθαρρυντικά προς τα ξένα κεφάλαια –στο Βιετνάμ σημειώνεται συνωστισμός. Είναι αυτό το κλίμα της αστάθειας, της πολιτικής αρπαχτής, του «ότι να ‘ναι», του φανατικού κρατισμού, της πυραμίδας που θα έχει πάντα στην κορυφή ένα δημόσιο υπάλληλο.

 

 

Ουσιαστικά η κυβέρνηση αρνείται την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να κατασκευάσει μία άλλη, αποκλειστικής χρήσης. Επιμένει να επεξεργάζεται μοντέλα ανάπτυξης, ενώ οφείλει να μην κάνει απολύτως τίποτα, αρκεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις που θα τα δημιουργήσουν. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει αέρα και χώρο στην οικονομία. Και να γίνει πειστική. Οχι με επαφές και ανακοινώσεις, αλλά με μεταρρυθμίσεις. Και μετά βλέπουμε. Προς το παρόν, αν εξαιρέσεις το real estate, αυτή τη στιγμή το να επενδύσεις στην Ελλάδα ισοδυναμεί με το να ταϊζεις μία πάπια σε μία λίμνη με κροκόδειλους.

 

 

πηγή: www.protagon.gr