style="text-align: justify;">Του Γρηγόρη Γαϊτανάρου
Πολλές φορές συναντώ ανθρώπους, για τους οποίους η τέχνη είναι περιττή, είναι πολυτέλεια καθώς λένε. Αν ποτέ έρθεις σε επαφή με μια τέτοια αντίληψη δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, γιατί από αυτήν απουσιάζει η ευαισθησία που η τέχνη εκφράζει. Αυτή η αντίληψη έχει τις ρίζες της στην πρακτική-λογιστική πλευρά της ζωής, μια πλευρά απαραίτητη για τη ζωή αλλά επικίνδυνη όταν εξελίσσεται σε αποκλειστική ματιά για αυτήν.
Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν όταν ακούς κάποιον να εκφράζει αυτή την άποψη; Ουσιαστικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Φυσικά μπορείς να λογομαχήσεις, να εμπλακείς σε μπράντεφερ επιχειρημάτων, να προσπαθήσεις να πείσεις για το αντίθετο ή ό,τι άλλο φανταστείς, αλλά δεν θα καταφέρεις σχεδόν ποτέ να δείξεις πόσο χρήσιμο για τον άνθρωπο είναι αυτό το φαινομενικά άχρηστο, που ονομάζεται τέχνη.
Η αλλαγή αυτής της αντίληψης, αν και εφόσον έρθει στους φορείς της, θα έρθει από μόνη της. Δεν θα την καλέσει κανένας τρίτος. Όταν έρχεται σε αυτές τις περιπτώσεις η αλλαγή, συνήθως η πρακτικολογιστική πλευρά της ζωής έχει πέσει έξω στους υπολογισμούς και τις προβλέψεις της και η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου καθώς και η ανάταση, μέσα από την Τέχνη ή το Θείο αποτελούν πια βασική ανάγκη.
Και ναι! Η τέχνη είναι ανάγκη!Δεν είναι πολυτέλεια! Δεν είναι για τους έχοντες χρήμα και χρόνο. Είναι για όλους μας α ν ά γ κ η! Αυτό είναι η τέχνη! Και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε οι κυβερνήσεις χρόνια τώρα να έχουν αντιληφθεί: το ότι η τέχνη είναι ανάγκη που ικανοποιείται μέσα απο την παιδεία. Όχι την παιδεία της πολυτέλειας, αλλά τη βασική υποχρεωτική παιδεία.
Μπορεί οι άνθρωποι να έχουμε εξελιχθεί εξωτερικά, τεχνολογικά, αλλά εσωτερικά, ψυχολογικά πόσο έχουμε προχωρήσει; Πόσο επικίνδυνη είναι η τεχνολογική εξέλιξη στα χέρια της ψυχολογικής ανωριμότητας της ανθρωπότητας; Ποιος είναι υπεύθυνος για την ωρίμανση μας, για το τέλος της εσωτερικής σύγκρουσης; Η Θρησκεία, η Τέχνη, η Επιστήμη ή τίποτα απ’ όλα αυτά;
Τις απάντησεις θα τις δώσει ο καθένας μόνος του, γιατί για τον καθένα η αλήθεια είναι διαφορετική. Αυτό είναι που διδάσκει η Τέχνη, το μη καθολικό, την απουσία του δόγματος, την κριτική σκέψη και την ελευθερία μέσα απο τον περιορισμό.
πηγή: provocateur.gr
