Η "θεία" Μαρίτσα της Λέσβου δεν ήταν μόνο η φωτογραφία... έκανε πάρα πολλά για τους πρόσφυγες !

Η εικόνα της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της καλοσύνης, του στωικού αλτρουισμού που περνάει πάνω από ρατσιστικές απόψεις, πολιτικές εκμεταλλεύσεις και κερδοσκοπικές ΜΚΟ, έγινε φτωχότερη. Πέθανε την Τετάρτη 16-01-2019 στη Σκαμνιά της Λέσβου η γιαγιά Μαρίτσα Μαυραπίδου, σε ηλικία 89 ετών. Η μια από τις τρεις “γιαγιάδες των προσφύγων”. Η μια από τις τρεις “γιαγιάδες μι του μουρέλ”. Η κοινωνία της Σκαμνιάς έγινε φτωχότερη. Κι η παγκόσμια κοινωνία της αλληλεγγύης θρηνεί για ένα από τα σύμβολά της.

Τη γιαγιά Μαρίτσα που (μαζί με τις φίλες της) ήταν ένας από τους στυλοβάτες της πρώτης αλληλεγγύης. Όταν στη Σκάλα Σκαμνιάς και γενικά στη Βόρεια Λέσβο έβγαιναν εκατοντάδες βάρκες τη μέρα με χιλιάδες πρόσφυγες. Τότε που οι ντόπιοι κι οι ξενομερίτες αλληλέγγυοι πάλευαν με τα χέρια και τα καζάνια, χωρίς επιδοτήσεις, χωρίς πληρωμένες αδρά ΜΚΟ και υποκριτές διεθνείς οργανισμούς. Όταν η μόνη οργάνωση που δρούσε εκεί ήταν ο “Πλάτανος” (αναρχοΚΚΕ την ονόμασε ο Α.Ζ. αποκαλύπτοντας την πολιτική ταυτότητα αυτών που συμμετείχαν σ’ αυτή την ομάδα), μια δομή που στην παραλία της έβγαιναν καθημερινά 60 – 100 βάρκες. Στις 12/10/15 μας λέει ο Α.Ζ., βγήκαν 108 βάρκες μόνο στη δική τους παραλία.

Η θεία Μαρίτσα, που μαζί με την θεία Ευστρατία και την θεία Μηλίτσα, “οι τρεις γιαγιάδες  της Λέσβου”, τραγουδούσανε στο προσφυγάκι πούχαν στην αγκαλιά τους και ήπιε το γάλα μονορούφι, όπως λέγανε.

Σ’ αυτούς τους πρόσφυγες που έβγαιναν εκεί η γιαγιά Μαρίτσα έπλεκε σκουφιά, κάλτσες, μπλούζες. Η σακούλα που κρατάει στη φωτογραφία είναι γεμάτη με πλεκτά σκουφάκια που περιμένει να βγουν πρόσφυγες για να τα μοιράσει στα παιδάκια. Έφτιαχνε τραχανάδες και κριθαράκια. Είχε βάρδια στο καζάνι του κοινόβιου. Όλα αυτά βέβαια μαζί με τις φίλες της. Κι όλα για όσο καιρό χρειάστηκε.

 

Κι ήταν κι ασπίδα των προσφύγων και των αλληλέγγυων, απέναντι σε αήθεις ρατσιστικές επιθέσεις, είτε από ντόπιους μικρόμυαλους, είτε από ξένους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες που ήταν εξ ίσου μικρόμυαλοι με τους πρώτους. Σ’ όλους η θεία Μαρίτσα έλεγε “Ντροπή σας βρε”. Και στεναχωριόταν που έβλεπε το κλίμα να αλλάζει σε βάρος των προσφύγων, αλλά και σε βάρος των αγνών ανθρώπων που έσπευδαν για βοήθεια κι αλληλεγγύη. Γιατί ύστερα “πέρασε η μπογιά τους”. Ύστερα ήρθαν να κάνουν κουμάντο οι επαγγελματίες “εθελοντές” των ακριβοπληρωμένων ΜΚΟ, των καρεκλοκένταυρων της πολιτικής, της εκκλησίας κλπ.

Αιωνία θάναι σίγουρα η μνήμη σου θεία Μαρίτσα.
Θα σε θυμούνται πάντα όλοι αυτοί οι πρόσφυγες που περιέθαλψες.
Θα σε θυμούνται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μοιραστήκατε μαζί την αγωνία για το πόσους θα προλάβετε να σώσετε από τη θάλασσα, από το κρύο, από την πείνα.
Θα σε θυμούνται χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο που έχουν τη φωτογραφία σας “μι του μουρέλ” (φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη) στα εικονίσματα της καρδιάς τους.

(*Στη Λέσβο το “θεία” τόχουμε όπως το “κυρία” κι ακόμα πιό σοβαρό και πολύ φιλικό. Δείχνει σεβασμό στο μεγαλύτερο και οικειότητα. Σχεδόν συγγένεια. Με όλους τους μεγαλύτερους.).

Μάνος Δούκας/http://www.katiousa.gr