Δεν έχω κανέναν σκοπό να γράψω άλλο ένα άρθρο με μουσικό υπόβαθρο αν και πάντα κυλούσε μέσα στις φλέβες μου η rock και πόσο μάλλον κάτι τραγούδια σαν κι αυτό του τίτλου των τεράστιων Pink Floyd. Ψυχεδέλεια, κιθάρα που πραγματικά σε τρυπά και οι φωνές που πέρασαν απ’ αυτό το κορυφαίο συγκρότημα ήταν αξεπέραστες. Αξεπέραστα ήταν και αυτά τα χρόνια, εκείνες οι όμορφες εποχές σαν κι αυτά τα καλοκαίρια που πραγματικά άξιζαν. Όλα όμως χάνονται, ακόμα και τα καλοκαίρια σαν το φετινό που κάθε άλλο παρά καλοκαίρι θυμίζει, οι φωνές σίγησαν και για όλα αυτά που κάποτε παλεύαμε και φωνάζαμε έμειναν στη λήθη του χρόνου.
Δεν έχω καμία διάθεση –επαναλαμβάνω-να γράψω ένα μουσικό άρθρο παρά τη θέλησή μου, κι έτσι θα μείνω για άλλη μια φορά στις σκέψεις ακούγοντας όμως αυτό το πανέμορφο τραγούδι από τους κορυφαίους αυτού του είδους.
I wish you were here λέω κι εγώ ακολουθώντας τις φωνητικές χορδές του Ρότζερ Γουώτερς και μαζί του δημιουργώ μια δεύτερη φωνή προσπαθώντας να τραγουδήσω για όλα αυτά που ήθελα να αλλάξω σ’ αυτόν τον κόσμο που δυστυχώς για μένα και για πολλούς άλλους δεν άλλαξαν και η κατιούσα πορεία που πήραμε είναι πια γεγονός καιρό τώρα. Κάθε μέρα ακόμα πιο χαμηλά, κάθε μέρα νοιώθω σαν να βουλιάζουμε στα λάθη μας που δυστυχώς μέχρι σήμερα επαναλαμβάνουμε.
Παγκοσμιοποίηση είναι τελικά η μαγική λέξη που μπαινοβγαίνει διαρκώς μέσα στο μυαλό μου και με παρηγορεί. Όσο μπορεί δηλαδή αφού αυτή η χαοτική διάσταση συμβαίνει κι αλλού. Είναι δίπλα μας, υπάρχει πιο πέρα από εμάς, πιο μακριά, αλλά το σημαντικό για όλους αυτή η διάσταση είναι κι εδώ. Είναι στη πόλη μας την παρακολουθούμε καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που άλλοτε τ’ ακούγαμε και τα βλέπαμε, αλλά ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα χτυπήσουν και την δική μας πόρτα. Το χειρότερο όμως είναι ότι δηλώνουμε –και είμαστε- ανήμποροι να κάνουμε κάτι ώστε να τις αποτρέψουμε.
Τι να ευχηθώ να ήταν τώρα εδώ δίπλα μου για να μεταφράσω τον τίτλο του τραγουδιού; Να ευχηθώ να ήταν εδώ όλα αυτά που χάσαμε απαντώ άμεσα δίχως να το πολυσκεφτώ. Όλα αυτά που χάσαμε ξεκινώντας από την αθωότητα των περασμένων ετών για να φτάσω μέχρι τις σημερινές ημέρες που όλα πλέον έχουν ισοπεδωθεί. Καμιά αξία, κανένας θεσμός δεν υφίσταται πια και όλα μοιάζουν γύρω μου να είναι σαν τεράστια μηδενικά. Όσο και να προσπαθώ τα δω όλα αισιόδοξα, αφού έτσι είμαι από τη φύση μου, δεν μπορώ. Παντού πλανάται η αβεβαιότητα, η απογοήτευση και η απαισιοδοξία για ένα μέλλον δίχως παρόν και το παρελθόν που λογικά θα ’πρεπε να είναι συνοδοιπόρος μας παραδόξως δεν υπάρχει πια.
Θα ευχόμουν να μην ερχόταν για κανέναν λόγο η ημέρα όπου ένα βροντερό όχι θα γινόταν ένα βαρυσήμαντο ναι, κατά τα λεγόμενα των πολιτικών μας, αλλά να που τελικά ήρθε αυτή η ημέρα. Όσες ευχές κι αν έκανα δεν έπιασαν και η πίστη που είχα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει με την αρνητική ψήφο μου έπεσε στο κενό. Επομένως δεν περιμένω τίποτα άλλο να συμβεί, κανένα συνταρακτικό γεγονός δεν θα μας βγάλει από τον λήθαργο και από τον ύπνο του δικαίου, και πολύ απλά θα παραμένουμε θεατές σ’ ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου που καιρό τώρα παίζεται στην ευρωπαϊκή-και στην παγκόσμια-σκηνή.
Και αυτό είναι ότι χειρότερο για τη γενιά μου αλλά και γι’ αυτές που ακολουθούν.
Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : "Σεργιάνι στη ζωή" , "Τελευταία Φορά" , "Ζωή από τον θάνατο" ,"Κόκκινα Φεγγάρια" και πρόσφατα "Άλικες Ζωές"
