style="text-align: justify;">Της Στέλλας Αλαφούζου
Μεγαλώνουμε. Θέλουμε να παντρευτούμε τον μπαμπά. Μετά αυτό διορθώνεται γιατί κάποιος Γιαννάκης μαλώνει λιγότερο και είναι και πιο στο ύψος μας. Μετά το ύψος αλλάζει, το σώμα αλλάζει, η εποχή σαν την Άνοιξη… ο Γιαννάκης γίνεται Γιάννης, Νίκος, Αλέξης. Ξεσπάμε τον έρωτα και την απογοήτευση στα μαλλιά μας. Θα ξεχαστεί στα πρώτα δάκρυα του χωρισμού για τις σπουδές. Σπουδάζουμε μέσα σε πυρά. Οι γκόμενοι, ο ανταγωνισμός, το να μοιάσουμε κάπου, το σπίτι που φωνάζει «τελείωνε», τα άριστα, τα μέτρια, τα καθόλου. Πτυχίο και πίσω για δουλειά. Είμαστε οι ύαινες ή δεν μπορούμε παρά να είμαστε τα αρνάκια στους εργασιακούς μας χώρους.
Ένας που μοιάζει με πρίγκιπα αλλά και λίγο αλήτη θα μας τραβήξει απ' το χέρι. Τα πρώτα σοβαρά αυτή τη φορά κουζινικά θα αρχίσουν να στήνονται στα ντουλάπια την ώρα που το νυφικό ράβεται. Η συμβίωση θα επαναπροσδιορίσει τους ρόλους. Δουλειά, σπίτι. Υποχρεώσεις παντού. Μας γνώρισε ωραίες, δυνατές και χαρούμενες, μετά θα δει τις ανασφάλειες, τους αδέξιους χειρισμούς. Αν το αντέχει και μπορεί θα μας βγάλει απ’ τα δύσκολα αν όχι θα γίνει αυτός «τα δύσκολα» ή εμείς τα δικά του. Αν δε χωρίσουμε θα προσαρμοστούμε. Στιγμές θα περνάμε καλά. Χωρισμένες θα γίνουμε εκείνη η πολύ περιποιημένη καριερίστα στην κάθε φορά γυναικοπαρέα. Και στις δύο περιπτώσεις τις νύχτες θα ικετεύουμε ο ύπνος να μας πάρει το συντομότερο που γίνεται. Οι μέσα σκέψεις αλλάζουν το απαλό μαξιλάρι σε σανίδα όχι σωτηρίας μα με καρφιά που κάποιος (εμείς οι ίδιες χωρίς αμφιβολία) ξέχασε ή δεν ξέχασε να βγάλει.
Μεγαλώνουμε. Ένα παιδί. Δικό μας. Έρχεται εύκολα αλλά δεν το απολαμβάνουμε γιατί έχουμε άγχος για τη ζωή του, μισούμε το σώμα μας που άλλαξε, εκείνον που… αλήθεια, γιατί; Ύστερα συνηθίζουμε. Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Ο παππούς, η γιαγιά, το πανέξυπνο παιδί μας. Ή το παιδί δεν προκύπτει. Φάρμακα, ενέσεις, επεμβάσεις. Γκρίνια και συμπαράσταση μαζί. Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Ο παππούς και η γιαγιά σε αναμονή. Αδιάκριτες ερωτήσεις. Απαντήσεις ξυράφια. Τιμωρημένοι όλοι.
Μεγαλώνουμε κι άλλο. Ο μεταβολισμός δεν ακούει. Παχαίνουμε. Το σώμα υπακούει τη βαρύτητα. Χαρτάκια με δίαιτες που αλλάζουν χέρια στους καφέδες με τα κορίτσια. Μαγικά χάπια, κρέμες ελιξίρια νεότητας, χαχα μαλακίες. Γυμναστικές με πόνο για να περισώσουμε κάτι. Συχνά παρεμβάσεις που αλλάζουν τα χαρακτηριστικά ή που επιτυχώς δεν τα αλλάζουν αλλά που είναι τόσο άσχετες με τη χρονολογία στην ταυτότητα. Η μέρα αρχίζει και τελειώνει με γιαούρτι. Συχνά φοβάσαι μήπως το χέρι το στρέψει στο πρόσωπό σου.
Μεγαλώνουμε περισσότερο. Αρρωσταίνουμε. Παίρνουμε φάρμακα. Ακρωτηριαζόμαστε. Στα ξαφνικά βρίσκουμε μέσα μας τόση δύναμη που θα μπορούσε να είχε διορθώσει το παρελθόν μ’ ένα μόνο σπρώξιμο με το μικρό μας δαχτυλάκι. Όταν δεν πονάμε, χαιρόμαστε σε μεγέθυνση.
Μεγαλώνουμε πολύ. Κάποιος θα μας βοηθήσει να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ξεχνάμε. Ξεχνάμε πού μένουμε. Ποιες είμαστε. Ποιο είναι αυτό το περιβάλλον. Ξεχνάμε όλα τα παραπάνω μιας ζωής που πολλές ξεχνάμε να συνειδητοποιήσουμε πως ζούμε, πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη ζήσαμε.
πηγή: www.protagon.gr
