Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου, μόλις 60 ημέρες πριν. Περιφερόμουν στα μονοπάτια και τις ακτές της Λεσβιακής Ανοίξεως των γραμμάτων, στα βορειοανατολικά της πανόμορφης νήσου. Έβλεπα με θλίψη τα άτακτα νεανικά καραβάνια απελπισμένων της Ανατολής να αποβιβάζονται από την Αιολική Γή και πεζοπορώντας να κατεβαίνουν στον λιμένα της Μυτιλήνης 40 και 60 χιλιόμετρα μακρυά. Μόνοι, αβοήθητοι, πεινασμένοι, βρεγμένοι, ζητώντας πέρασμα για πιο βόρεια και πιο πλούσια κλίματα. Αφήνοντας στο διάβα τους στο οδόστρωμα πολλά σημάδια του περάσματος τους.
Στις ίδιες αγυιές της Λέσβου, αυτό το ηλιόλουστο Σάββατο, δύο μήνες μετά. Το ίδιο σαπιοσκαριά να φθάνουν φορτωμένα από τη Λεσβία γη. Όμως τούτη τη φορά στις ίδιες ακτές βλέπω ανθρώπους πολλούς να τους περιμένουν, νέοι και πιο μεγάλοι, ξανθοί και Μεσογειακοί, πολλοί Λέσβιοι, όλοι με φωτιά στα μάτια. Να τους καθοδηγούν, να τους στεγνώνουν, να τους ντύνουν. Βλέπω ατελείωτες ουρές λεωφορείων να τους μεταφέρουν στη Μυτιλήνη. και σε καταυλισμούς που τοπικές αρχές και οι ίδιοι διαμόρφωσαν για καταγραφή και διασταύρωση, τόσο απαραίτητες και απαιτητές τούτες τις κακές ημέρες. Βλέπω Ανθρώπους.
Λέσβος, ακόμη μια φορά διδάσκεις!
Καθ. Κ. Ι. Μουτζούρης
πρ. Πρύτανης Ε.Μ.Π.
