Λέσβος: Με ανέθρεψε...

Γράφει η Έλλη Μιλτ. Τσαΐρη

Στον απόηχο μιας σύντομης επίσκεψης στη Λέσβο, δεν μπορώ παρά μονάχα να καταγράψω στιγμές, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές πλημμυρισμένες από πατρίδα. Μια πατρίδα που δεν με γέννησε αλλά με ανέθρεψε στις αγκαλιές των ανθρώπων της, στις γειτονιές της, στα λιόδεντρα και στις θάλασσές της. Το πατρικό σπίτι ϕιλόξενο, ακόμη με τη ζεστασιά των παππούδων που εδώ και χρόνια δεν ζουν πια εκεί.

Η γειτονιά σχεδόν ερημική μα γεμάτη από εικόνες που θυμίζουν τις παλιές εκείνες εποχές της νιότης. Στη σκέψη και μόνο εκείνων των χρόνων γεμίζουν οι πεζούλες γυναίκες, ιστορίες, πειράγματα. Αντηχούν στα αυτιά μου γέλια και συζητήσεις στην τοπική διάλεκτο. Η δροσιά του χωριού μου ίδια τώρα όπως και τότε. Μόνο που τώρα αλλιώς απολαμβάνω κι εκτιμώ κάθε του γωνιά, κάθε του άνθρωπο. Η Στύψη μου.

Ο τόπος που απαλύνει κάθε στεναχώρια και κάθε πόνο. Ο τόπος που θρέφει τις καλές διαθέσεις, αναζωογονεί την κούραση, εντείνει τις σχέσεις των ανθρώπων. Οι ίδιοι αγαπημένοι άνθρωποι κάθε φορά βρίσκονται εκεί να υποδέχονται με θέρμη κάθε επισκέπτη. Σε αυτούς προστίθενται κάθε χρόνο άνθρωποι από άλλα μέρη μακρινά, οι οποίοι θαρρείς επιβεβαιώνουν κάθε συναίσθημα και κάθε γλυκιά ανάμνηση από τούτο τον τόπο.

Τα λιόδεντρα εναλλάσσονται με ουρανό και αστβές, με θάλασσες και ϕράγκικα κάστρα στα οποία, λίγο αν τεντώσεις το αυτί σου, ακούς το μπουμπουνητό απ' τις πολεμίστρες να ξεκουϕαίνει όλη σου την ύπαρξη. Κι εκεί από κάτω, ταυτόχρονα σχεδόν, μια κιθάρα, ένα μπουζούκι, μια φωνή, μια συντροφιά ανακαλύπτουν απροκάλυπτα με πόσα λίγα και μικρά γεμίζει η ψυχή του ανθρώπου με γνώση, εμπειρία, καλοσύνη, αληθινή ευτυχία.

Το σεληνιακό τοπίο στην άλλη άκρη του νησιού αποκαλύπτει όψεις τραχιές, μιας εποχής που παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά της αλλά ταυτόχρονα μαρτυρά την ακαταμάχητη δύναμη της συνέχειας. Τούτη η επίσκεψη στο νησί τελειώνει ξαφνικά, σχεδόν αναπάντεχα. Κι η ψυχή, σε κάθε ταξίδι της στη Λέσβο προσδοκά να είναι αυτό που τελειωμό δεν θα 'χει στους αιώνες...